movie scene

Jacky heeft geen koksopleiding gevolgd, maar droomt van een baan bij een toprestaurant. Als hij weer eens ontslagen wordt bij de zoveelste vreetschuur, kruist hij per toeval het pad van topchef Alexander Vauclair. 

De klungelige wanna-be kok Jacky Bonnot (Michaël Youn) heeft zijn talent voor koken ontwikkeld door obsessief naar de kookprogramma’s van de grote meesterchef  Alexander Vauclair (Jean Reno) te kijken.  Omdat Jacky geen geld had voor een opleiding, was dit zijn enige onderwijzing in het kokswezen. Met de door hemzelf aangeleerde kennis, maar zonder echt koksdiploma, belandt Jacky alleen maar in restaurants waar de klanten friet en steak willen. Met als resultaat dat hij overal weer ontslagen wordt. Met een baby op komst zit zijn vrouw absoluut niet op nog een ontslag te wachten en daarom gaat Jacky aan de slag als schilder bij een bejaardentehuis. Maar zelfs tijdens zijn schilderwerk is de roep van het fornuis sterker. Hij maakt daar voor de bewoners soep uit het oeuvre van Alexander. Toevallig is één van die bewoners de vader van Alexander en hij laat zich de soep meer dan goed smaken. Jacky had niet verwacht dat deze soep zou leiden tot zijn intrede in de gastronomische wereld.



Onovertrefbaar
Chefkoks zijn eigenaardige figuren en dergelijke figuren lenen zich prima voor vermaak. Dat weten we immers sinds ze overal op televisie te zien zijn, want kookprogramma’s staan tegenwoordig bij elke zender wel op het menu. Niet alleen op het kleine scherm zien we graag hoe gerechten worden bereid die een gewone middenstander een kwart van zijn maandsalaris zou kosten, ook films met culinaire thema’s vinden gretig aftrek: Bella Martha (2001), Eat Man Drink Woman (1994), Julie & Julia (2009) en niet te vergeten Ratatouille (2007). Films over eten zijn over het algemeen net zo smakelijk als het eten zelf, helemaal wanneer deze films van Franse makelij zijn.  Een combinatie van de Franse keuken en de Franse cinema zal wel moeten leiden tot een onovertrefbaar gerecht. Schrijver en regisseur Daniel Cohen moet zo hebben gedacht toen hij het script voor Comme un Chef schreef. Hij castte Jean Reno voor de rol van topchef Alexander en Michaël Youn voor de rol van de ijverige Jacky. Youn is wellicht minder bekend dan eerstgenoemde acteur, toch zagen we hem eerder in films als Les 11 Commandements (2004), Around the World in 80 Days (2004), en Fatal (2010).

Charlie Chaplin
Alhoewel Youn de toneelschool is ontgroeid, moet hij in Comme un Chef naast een acteur staan die zeker een Michelinster waard is. Jean Reno heeft niet veel nodig om zich voor te doen als een topchef. Een uit de hand gelopen bierbuikje en een stel bloeddoorlopen ogen roepen herinneringen op van elke televisiechef die overspannen zijn personeel staat uit te foeteren.  Een des te grotere uitdaging is het voor Youn om geloofwaardig de voedselkunstenaar uit te hangen. Het lijkt erop dat Youn er alles aan doet om van Jacky een aandoenlijk personage te maken. Helaas bereikt zijn werk niet het beoogde effect. Ten eerste probeert Youn op een Charlie Chaplin-achtige manier de grappenmaker uit de hangen. Niet alleen Youn, maar ook de muziek en grime gaan op die imitatietoer. Zo nu en dan worden er hypervrolijke deuntjes ingezet die doen denken aan een slapstickmoment in een stomme film. Daarnaast draagt - en dat is misschien ook iets waar alleen ondergetekende zich aan stoort - Youn gedurende de gehele film eyeliner. In de jaren ’10 was dit misschien een effectief handelsmerk van serieuze artiesten, maar in 2012 is dat het niet.  Ook de vrouw van Jacky, gespeeld door Raphaëlle Agogué, is slecht gecast. Een twee uur durende documentaire over kruisbestuiving zou meer chemie opleveren dan het samenspel van Youn en Agogué.  



Luchtig geklopt
Gelukkig kan de chef Alexander rekenen op een ambachtelijk geschreven script waarin nog een paar komische dialogen zijn verwerkt, waardoor er zo nu en dan ook gelachen kan worden. Cohen heeft tijdens het regisseren steeds het genre waar de film in zou moeten passen, voor ogen gehouden. Het moest vooral geen taaie koek worden, maar een luchtig geklopt filmbeslag. Ook in de montagekamer heeft men zich keurig aan deze opdracht gehouden. Een pluspunt van de film is dan ook zeker de vlot gemonteerde scènes en de afwisselende camerastandpunten.

Conclusie
Comme un Chef bewijst dat Franse films over eten niet bij voorbaat succesvol zijn. Als je een zwaargewicht inzet als Jean Reno, dan moet je er als regisseur voor zorgen dat je een gelijkwaardige tegenspeler laat aantreden. Youn vervalt  helaas in een Charlie Chaplin imitatie die totaal misplaatst is en weinig sympathie weet op te wekken. Uiteindelijk bestaat de film uit een etappe van hoogte- en dieptepunten die in ieder geval niet zwaar op de maag valt.