movie scene

Prometheus zit vol met onbeantwoorde vragen en zelfs plotgaten. Toch is het geen slechte film.

Ik heb nooit een filmopleiding genoten, maar ik weet vrij zeker dat studenten colleges krijgen over filmlogica en clichés. Een van clichés aan elkaar hangende film is één van de ergste misdaden die een jonge regisseur kan plegen, maar tegelijkertijd heb je ze ook een beetje nodig; clichés zijn het zout in de filmpap. Ik denk dat door clichés filmlogica ook is ontstaan, zoals het feit dat je in het Parijs in de film vanuit ieder raam de Eiffeltoren kan zien bijvoorbeeld. En zo kom ik op Prometheus, één van de publieksfilms die de meeste discussies ontketende de afgelopen tijd. En niet alleen omdat Ridley Scott een klassieke science-fiction film wilde maken; zo eentje die meer vragen als antwoorden geeft. Veel discussies gaan er ook over of Prometheus een bijzonder intelligente film is of juist een beledigend domme.
 
Ik denk (of vrees) een beetje van beide.
 
Nu lag Ridley Scotts talent, voor zover ik weet, nooit bij het vertellen van een complex maar solide verhaal. Zijn populairste films zijn juist degene met de eenvoudigste verhalen. Toch kan ik begrijpen waarom mensen Prometheus niet kunnen waarderen; het heeft een druk plot en de grens tussen ‘voer voor speculatie’ en ‘voer voor de scriptschrijver om te schrappen’ verschilt vrijwel per scène. Toch betrap ik veel recensenten er ook op dat ze soms doorschieten met hun analyses. Het is bijvoorbeeld niet vreemd dat de werknemers pas een briefing in de ruimte krijgen. Dat is filmlogica; een flashback zou vreemd zijn én fans van de franchise verontwaardigd omdat ze de crew liever geïntroduceerd zien worden op het ruimteschip.



De meest onlogische keuzes worden in de film gemaakt door de personages zelf en sommige zijn inderdaad aardig stom. Ik zal niet in details treden voor wie de film nog niet gezien heeft; eigenlijk wil ik ook helemaal niet in details treden, voornamelijk uit angst dat de ervaring verpest raakt. Het feit staat dat ik in lange tijd niet meer zo heb genoten van een science-fiction film als  Prometheus. Natuurlijk, er zijn zat films geweest waar een bemanning strandt op een buitenaardse locatie en het ene mysterie na het andere op z’n pad vindt, vaak ook veel consistenter verteld. Het enige dat ik zeker weet is dat Prometheus me van begin tot eind hypnotiseerde… op een goede manier, want daar staat Ridley Scott om bekend, ondanks de clichématige filmlogica en de soms nutteloze personages.
 
Of het een cultfilm wordt, is natuurlijk nog veel te vroeg om te zeggen, maar met die fouten wil ik het voorlopig graag in de categorie ‘guilty pleasure’ plaatsen, naast Independence Day en Moulin Rouge. Misschien dat ik daarvoor m’n filmsnobpas in het vuur moet gooien, maar ik kan nu wel makkelijker mezelf aankijken in de spiegel.