movie scene

Een opgepoetst existentialistisch Japans animé-epos.

In het Tokyo van 2019 leidt de jonge Kaneda een motorbende. De aarde heeft een derde wereldoorlog overleefd en Japan wordt geleid door een corrupt kapitalistisch regime. In deze politiestaat woedt een apocalyptische revolutie tegen de overheid, gevoerd door terroristen en verzetshelden. Binnen deze verhaalwereld wordt er geëxperimenteerd met bijzondere surrealistische krachten die uiteindelijk gebruikt worden in een conflict dat ontaard in een catastrofe.



Complex
Akira is verhaaltechnisch een complexe film waarin de maker Katsuhiro Ohtomo zoveel lagen heeft aangebracht, dat je als kijker moet blijven opletten. Uitleggen wat de titel precies betekent, lijkt onmogelijk. Akira wordt bijvoorbeeld vergeleken met de doos van Pandora. Zo heeft een figuur die lijkt op een combinatie van Albert Einstein en Joseph Mengele, op een gegeven moment het idee dat er een nieuw universum ontstaat. Dergelijke scènes, zeker aan het einde van de film, zijn multi-interpretabel. Akira lijkt daarom wel de animatievariant van 2001: A Space Odyssey te zijn.

Flop
In 1988 flopte Akira ondanks goede kritieken gigantisch. Wel heeft de film inmiddels een trouwe aanhang verworven. Destijds speelde Ohtomo in op thema's als de Koude Oorlog,  de Japanse (en westerse) jeugdcultuur, materialisme, de verhoudingen tussen mens en machine en existentialisme. Dat laatste betekent vooral dat Ohtomo bovenmatig geïnteresseerd lijkt in de ontstaansgeschiedenis van de mens. In Akira zijn duidelijk zowel bewuste als onbewuste verwijzingen te zien naar klassiekers als Metropolis en Blade Runner. Voor de nieuwe generatie filmkijkers, die niet bekend zijn met deze hoogtepunten uit de cinema, zal een film als Akira wellicht doen denken aan het Freudiaanse karakter van Inception. Dat is tegelijkertijd ook de kracht van Akira; de film is enkele decennia oud maar blijft tijdloos. Ook indrukwekkend is de verontrustende tribale soundtrack waarin elektronische muziek wordt gecombineerd met stampende percussie.



Imposant
Het harde karakter van Akira is kenmerkend voor Japanse cinema. Dit is met name te zien in de scènes waarin de jeugd ideeën uitwisselt. Akira is daarom zeker geen standaard tekenfilm; Ohtomo behandelt een volwassen onderwerp. Sterker nog, de film is als grotesk realistisch te betitelen. De wijze waarop kogels het menselijk vlees penetreren, is zelfs voor een animefilm zeer indrukwekkend. Het animatiewerk in Akira is zeer minutieus met prachtig schaduwwerk. De imposante beelden van het Nieuwe Tokyo zijn gedetailleerd en de mimiek van de karakters en de symbiose van mens en machine dragen bij aan de mystieke sfeer in Akira. Dit heeft toentertijd veel werk gekost, en aan de opgepoetste blu-ray versie is te zien dat de producenten er wederom in geslaagd zijn iets bijzonders af te leveren. Het enige ergerlijke van Akira, lijkt zeker verder in de film het trage tempo te zijn en het ontoegankelijke karakter. Desalniettemin moet je Akira  vooral aanschaffen vanwege de hernieuwd sublieme beeldkwaliteit en de geremasterde soundtrack.

Extra's:
Met wat trailers en teasers en enkele andere gadgets zijn de extra's van Akira niet heel bijzonder, al is het voor de liefhebber een feest om deze even door te nemen.

Conclusie
Voor escapisten die houden van negatieve denkbeeldige werelden is deze blu-ray versie van Akira verplichte kost. Maar hij verdient nu zeker een groter publiek: deze eclectische en groteske animatiefilm blijft tijdloos en indrukwekkend.