movie scene

Het mogelijke einde van de wereld is iets wat cineasten al sinds het begin van bewegend beeld bezig houdt. Met de aflopende Maya kalander als hot topic, wordt dit dramatische gegeven de laatste paar jaar - succesvol én minder succesvol - uitgemolken. Zo ook in Seeking a Friend Before the End of the World, waar een asteroïde de aarde nog maar 3 weken de tijd gunt.



Alles of niets
Wat als je nog maar een paar weken te leven hebt? De één knoopt alle losse eindjes in z’n leven aan elkaar en de ander doet alles wat god verboden heeft. Dodge (Steve Carell) is echter geïnteresseerd in verloren familieleden noch orgie’s. Bij het bericht dat de asteroïde de aarde nadert, loopt zijn vrouw onmiddellijk van hem weg en zet hij zijn dagelijkse ritme als boekhouder rustig voort. Terwijl de rest van de wereld druk in de weer is, verandert er in Dogde’s leven niet veel meer dan dat hij een baan als CFO krijgt aangeboden; logisch, nu het hele bedrijf leegstroomt. Dodge dreigt eenzaam en nors door het nog maar kort durende leven te gaan. Keira Knightley speelt de flamboyante en veel jongere Penny, het buurmeisje van Dodge die ’s nachts bij zijn raam zit te huilen omdat haar vriend het heeft uitgemaakt. Door een rel buiten op straat slaan ze samen op de vlucht wat als begin van een road-trip geldt. Dodge wil naar een verloren liefde en Penny zou graag nog één maal haar familie in Engeland zien.

Balans
Seeking a Friend Before the End of the World weet de eerste helft te verrassen met frisse komische scènes met vlotte dialogen. Een perfecte balans tussen tragiek en luchtige komedie. Helaas verliest debuterend regisseur Lorene Scafaria zich langzaam in hoe divers ze de ondergang van de aarde wil uitlichten, met behoud van een verhaal over meer dan een ontluikende vriendschap. Dit resulteert in een geforceerde tweede helft die soms zelfs wat zoetsappig aanvoelt. Hoewel het de combinatie Carrel en Knightley zeker niet ontbreekt aan chemie, is de relatie - zelfs gezien de omstandigheden - wat lastig te geloven.



Nèt niet
Deze film is het dan ook allemaal bijna. Hardop schaterlachen of tranen met tuiten? Waarschijnlijk allebei nèt niet, wat waarschijnlijk komt door de keuze voor zo’n groots gegeven als het vergaan van de aarde. Misschien dat de insteek van het einde van de wereld in combinatie met het geschetste verhaal een enorme filosofische diepgang zou kunnen creëren door als metafoor voor het leven te staan. Maar ook dat raakt door de rommelige manier van verdelen kant noch wal. Scafaria heeft in haar eerste film niet genoeg naar één kant willen leunen wat deze film - met toch ontzettend veel potentie - tot een wat lege Hollywood huls maakt.

Conclusie
Een opvallende cast met een uitdagend dramatisch gegeven zijn niet altijd genoeg voor een geslaagd feestje. Wat één van de charmantere zomerfilms had kunnen worden, zal nu snel uit het oog worden verloren. Leuk voor een saaie zondagmiddag, maar tijdsverspilling als je nog maar drie weken te leven hebt.