movie scene

Binnenkort opent hij, de gloednieuwe Pathé-bioscoop in Amersfoort. Als stedelijke provinciaal (ik woon technisch gezien niet in de Randstad dus ben ik een provinciaal) vind ik het idee alleen al een verademing.

Oh natuurlijk, Amersfoort is groot genoeg om bioscopen te hebben. Met name JT Amersfoort is bekend. Ik heb er zelfs m’n eerste Disney-film gezien; dat schept een band die nooit verbroken kan worden. En toch, m’n eigenste Pathé! Ik moet er alleen al minstens drie keer heen om te zien of het waar is. Afgelopen maand reed ik langs het gevaarte en zag ik dat de haan met de gele tekstballon werd opgehangen. Het punt van dagdroom zijn we al voorbij, het kan nu alleen nog een koortsdroom zijn. En ja, ik voelde me de afgelopen dagen inderdaad een beetje snotterig.
 
Niet dat ik écht problemen met JT Amersfoort heb (behalve dat ze maandelijks de kaartprijs lijken te verhogen), maar ik ga er al m’n hele leven heen. Op een gegeven moment ga je zelfs onder een goed regime hunkeren naar een frisse wind.


 
En dat brengt me bij m’n volgende ‘net niet genoeg voor een heel blog’-onderwerp: remakes. Net als elke zichzelf respecterende filmcriticus ben ik niet heel erg dol op het groeiende verschijnsel. Ik walg er ook weer niet van tot in het diepst van mijn kunstzinnige kern, want ik snap ook wel dat we in een wereld van geld draaien. Plus, niet alle remakes zijn The Amazing Spider-Man (was trouwens veel beter dan ik verwacht had), oftewel, ze zijn niet allemaal onnodig of ongewenst.
 
Neem nou Dredd 3D. Judge Dredd werd in 1995 al eens verfilmd, met Sylvester Stallone in de houterige hoofdrol. De film wordt alleen nog boven tafel gehaald op slechte filmavondjes en is zelfs daarvoor regelmatig te saai. Oh ja, en Rob Schneider zit erin.


En dat is alles wat je moet weten. Ik hoor van iedereen en z’n hond dat Dredd 3D een superieure film is die veel dichter bij de comic ligt. Toch zou ik graag een bundel met de oude film in de winkels willen zien liggen. Eigenlijk moet dat standaard worden bij elke remake. Ik kwam op dat idee toen ik wat recensies afspeurde van de nieuwe Total Recall. Zelfs Amerikaanse critici waren het erover eens dat je de film alleen moet zien om (opnieuw) overtuigd te raken dat Paul Verhoevens origineel beter is. We kunnen het de nostalgiebox noemen of de complete collection. Daar zijn studio’s zelf ook dol op.
 
Ik begrijp dat het discutabel is om Judge Dredd opnieuw in de winkels te leggen, samen of naast Dredd 3D, maar ik denk ook dat het het juiste is om te doen. Gewoon, puur uit respect voor het medium waar we zo van houden. Voor je het weet, groei je op met een generatie die niet weet dat Paul Verhoeven ooit 'kont schopte' in Hollywood. De Robocop-remake ziet er steeds veelbelovender uit, maar laten we eerlijk zijn, willen we wel echt dat 'ie beter wordt dan het origineel? Stop ze dan op z’n minst samen in een verzamelbox. Kunnen we de jongere generaties lekker zelf laten kiezen welke de beste is, in plaats van dat ze door de jungle van IMDb of Wikipedia moeten ploegen, die steeds dichter begroeid raakt met onlogisch genummerde films en nietszeggende subtitels.
 

Oké, misschien dat die ene scène voor de jongste generaties even doorgespoeld moet worden, maar ik weet zeker dat de nieuwe RoboCop niet zó bloederig zal zijn. ;-)

Meer columns van MovieScene lees je hier.