movie scene

De privékok van François Mitterand kijkt terug op haar tijd in het Élysée. Wat heeft haar abrupte vertrek veroorzaakt?

‘Als u kookt als mijn grootmoeder zal ik heel gelukkig zijn. Geef me het beste wat Frankrijk te bieden heeft’. Dat is wat François Mitterand (Jean d’Ormesson) verlangt van zijn privékok Hortense Laborie (Catherine Frot), een zelfverzekerde, temperamentvolle vrouw van middelbare leeftijd. In Haute Cuisine zien we hoe haar tijd in het presidentiële paleis geweest is. De film is één lange flashback, Hortense staat op het punt om afscheid te nemen van de baan die dáárna weer kwam, als kok op een basis in Antarctica. De beide verhalen – Parijs en Antarctica – worden parallel aan elkaar verteld. De contrasten hadden niet groter kunnen zijn. Waar zij in Antarctica op handen werd gedragen, werd zij in Parijs van alle kanten tegengewerkt.


 
Een moederlijke keuken
Privékok voor de president, zij? Dat moet een vergissing zijn, denkt Hortense aanvankelijk. Zij leerde koken door naar haar moeder te kijken. Maar dat blijkt juist precies wat de president wil: een eenvoudige, ‘moederlijke’ keuken. Bijgestaan door drie assistenten gaat Hortense voortvarend aan de slag. Zoals het een echte Française betaamt staat zij tot in de puntjes verzorgd en op hoge hakken in de keuken. Of haar gerechten bij Mitterand in de smaak vallen, probeert zij af te lezen aan de (half)lege borden die de obers terug brengen. Wat heeft de president wel opgegeten, wat niet? Later komt het diverse malen tot een echte ontmoeting. Mitterand is vol lof. ‘Het middagmaal zorgde voor herinneringen aan mijn kindertijd.’ Hij en Hortense babbelen geanimeerd over kookboeken en kunnen het goed met elkaar vinden. ‘Ik ondervind óók veel tegenwind’, vertrouwt Mitterand haar toe. ‘Maar dat ervaar ik juist als een stimulans.’

Dierlijke vetten
Inderdaad ondervindt Hortense volop tegenslag. Gedoe over declaraties en te hoge prijzen voor de ingrediënten. Een scheenbeenfractuur, rust is een vereiste. Een diëtist die voortaan de menu’s wil checken, de president mag geen dierlijke vetten meer. Maar vooral: tegenwerking vanuit de centrale keuken. Daar werken de profkoks aan de officiële diners en banketten. Ze bekijken Hortense met argwaan en jaloezie, roddelen, maken foute grappen en traineren haar menu’s zoveel mogelijk. Bijvoorbeeld door haar de toegang tot de koelcel te ontzeggen als Hortense een zeevruchtenschotel moet bewaren. Als de centrale – en de privékeuken moeten samenwerken voor een familiediner, komt het tot een uitbarsting.

Truffel als rode draad
Nee, dan haar tijd op Antarctica. De medewerkers op de wetenschappelijke basis scanderen haar naam als de gerechten niet snel genoeg worden opgediend en applaudisseren na haar toelichting op het dagmenu. Bij haar afscheid voeren zij een toneelstukje op en zingen een sentimenteel lied. Oké, er is toch een klein beetje irritatie. Een vasthoudende Australische journaliste wil een documentaire maken over Hortense, vanwege haar beroemde voormalige werkgever. Hortense heeft hier absoluut geen zin in. Rode draad in beide verhalen is de truffel, sterker: het is het element dat de hele film aaneensmeedt. Al is de plot wat vergezocht en met de haren erbij gesleept.


 
Gastronomisch geslaagd
Haute Cuisine is van de Franse regisseur Christian Vincent. De film is een bewerking van het waargebeurde verhaal van Danièle Delpeuche. Quatre Étoiles (2006) en La Séparation (1994) zijn andere films uit het oeuvre van Vincent. Catherine Frot is bekend van The Page Turner (2006). In gastronomisch opzicht is Haute Cuisine nog het meest geslaagd: de close-ups van de gerechten en hun bereidingswijze zijn prachtig en wekken de eetlust op. Maar het hadden er best meer mogen zijn. Verder overtuigt de film nergens echt: geen enkele grap is echt leuk, de gevoelige scènes ontroeren niet, het acteerwerk en samenspel van de acteurs is matig. En het verhaal komt rommelig over: er worden te veel onnodige verhaallijntjes bijgehaald die niet worden uitgewerkt.
 
Conclusie
De prachtige beelden van de gerechten in Haute Cuisine doen je het water in de mond lopen. Kookfanaten en bourgondiërs zullen dan ook genieten van deze film. Voor anderen is deze film bepaald geen must.