movie scene

Iedereen wil wel rijk worden en daarvoor een gokje wagen, maar dat loopt niet altijd goed af. Dat ondervond ook Leo de Boer, die zijn financiele debacle omzette in de documentaire Ik wil mijn geld terug.



Bij Leo de Boer, bekend van onder meer zijn documentaire Dichter bij Tanja (2010), waarin hij deze guerilla-girl van de FARC samen met haar moeder probeerde te localiseren, ging het om een bedrag van zo'n 50.000 euro, dat van het ene op het andere moment verdwenen was. De Boer liet het er niet bij zitten. Verwoed deed hij pogingen om het verloren geld terug te winnen. Hij begon online te beleggen en naarstig speurde hij naar steeds hogere beleggingsrendementen. Hij was er vast van overtuigd dat hij binnenkort zijn grote slag zou slaan en realiseerde zich nog niet dat hij zich had gestort in een heilloos gokavontuur. Want dat bleek het te zijn: een roekeloze verslaving die alleen maar grotere verliezen opleverde. Toen De Boer tot dat inzicht kwam, besloot hij zijn pijnlijke ervaringen om te zetten in een film waarin hij op zoek gaat naar zijn eigen en andermans hebberigheid. Wat had hem in godsnaam bezield?

Op zijn rondgang komt hij soortgenoten tegen, even hebberig als hijzelf, bij wie het vaak om veel hogere bedragen gaat. Betonstorter Henk verloor maar liefst 1,1 miljoen euro bij de DSB bank. Ook hij begint als een gek te beleggen en te gokken, maar het aangewende geld verdwijnt in het grote gat dat kredietcrisis heet. Of neem zoon Marcelo en moeder Marja. Zij vertrouwden al hun geld toe aan Frits N., die ook vele anderen uit het Brabantse dorp ertoe verleidde hun spaartegoeden bij hem te stallen. Frits beloofde torenhoge rendementen als ze hun geld in zijn piramidespel zouden beleggen. Vervolgens zakte de constructie als een kaartenhuis in elkaar.  De bedenker durfde zijn dorpsgenoten niet meer onder ogen te komen en wierp zich voor de trein.



De Boer zoekt ook uit hoe het zit met bonussen in de bancaire wereld. Hij spreekt met goudbeleggers, ceo's en financieel deskundigen. Hij stoot steeds op het feit dat heel die financiele wereld berust op aannames en dubieuze afspraken. Op fictie eigenlijk. En steeds stelt hij de vraag: Wat is het verschil tussen zijn gedrag en dat van de banken?  Zonder enige gêne antwoorden zijn zegslieden: er is geen verschil. Wij doen niets anders dan gokken. Het is een roekeloos spel. Je kunt alleen winnen, als je snel en veel inzet.

De Boer heeft de verschillende onderzoekslijntjes vakkundig met elkaar verknoopt, maar ze leveren niet veel nieuwe inzichten op. Wat de film interessant maakt is, dat De Boer ook het geld dat hij voor zijn minderjarige zoon beheert, heeft verspeeld, iets wat hij hem niet durft te vertellen. De Boer geeft een eigen draai aan het opbiechtmoment, wat de film een persoonlijk karakter geeft.

Conclusie
Leo de Boer heeft zijn persoonlijke ervaringen met de crisis in een bredere context onderzocht. Wat zijn documentaire tot een interessant egodocument maakt, is de persoonlijke noot die hij door het geheel van de film heeft gemonteerd.