movie scene

Aanschuiven bij DWDD om een film of een boek te promoten blijkt vaak een meesterzet.  Succes verzekerd! Sla de column van vakbroeder Peter over de ‘tieten van Doutzen' er maar op na.
Laatst werd beginnend auteur Özcan Akyol geïntroduceerd door Matthijs. Nou, dat hebben we geweten! Hilariteit alom, temeer daar hij een ‘bekende schrijver met een snor’ (Kader Abdolah) met een vette sneer opzadelde. Heerlijke televisie. Georkestreerd? Misschien. Hoe dan ook, Özcan raakte bij mij een juiste snaar. Meteen was ik benieuwd naar zijn debuutroman ‘Eus’. Dit debuut werd aangeprezen middels een heuse boektrailer, geregisseerd door niemand minder dan Eddy Terstall (bekend van onder meer Simon, SEXtet en Vox Populi).



‘Eus’ denderde uit het niets de boeken top twintig binnen op nummer 16. Terstall deed al eerder van zich spreken met De Boekverfilming (1999), een film over het verfilmen van een boek. Hoe toevallig dat ik het over boekverfilmingen wil hebben? Is het boek altijd beter dan de film? De puritein zal altijd ja zeggen. Moet je altijd eerst het boek lezen alvorens de verfilming te gaan zien? Ik zou zeggen: dat hoeft niet. Andersom kan ook. Adaptaties van een boek kunnen ook uitnodigen om dit boek alsnog te gaan lezen. Zo werd ik ooit getrakteerd op een gratis premièrebezoek van de eerste Stieg Larsson-verfilming, Mannen die vrouwen haten. Dat zette mij ertoe aan om direct de delen twee en drie van de trilogie te lezen om vervolgens de verfilmingen gade te slaan. Voordeel bij de verfilmingen: de bijzaken worden weggesneden. Waar in een boek nog wel eens langdradig en oeverloos uitgewijd wordt over een bepaald onderwerp, daar zegt de regisseur gewoon letterlijk “Cut!”. Bijvoorbeeld in American Psycho waar Bret Easton Ellis pagina’s lang verhaalt over welk kostuum je waar en bij welke gelegenheid moet dragen en wie van de yuppen op Wall Street het mooiste visitekaartje uit zijn double breasted weet te toveren.

Toen ik kaarten had aangeschaft voor het PAC-festival 2011 in Pathé Rotterdam, wist ik wat mij te doen stond. Omdat We need to talk about Kevin ook geprogrammeerd stond, wilde ik eerst per sé het boek van Lionel Shriver gelezen hebben. Ik had het boek een dag voordat we bePACt en bezakt de bioscoop betraden uit. Conclusie? Indrukwekkend boek. Gelukkig bleek het ook een indrukwekkende film met een uitblinkende Tilda Swinton in de hoofdrol. Het gebeurt mij wel vaker dat ik ‘het boek’ niet heb gelezen. Zo genoot ik van Fight Club en was ik minder onder de indruk van The Hunger Games (genuttigd tijdens de pleinbioscoop dit jaar). Een trilogie die ik altijd kan zien, maar waarvan ik vrees dat ik de boeken nooit zal gaan lezen? The Lord of The Rings. Nee, dan mijn vriendin. Die zat laatst heerlijk de wereldvermaarde dikke pil van meneer Tolkien te herlezen. Mij niet gezien! Dan kijk ik liever een film. Of drie. Gebaseerd op een dun boekje getiteld The Hobbit.

Boekverfilmingen. Vrije interpretaties. Soms krijg je meer, soms minder. Net als in het echte leven…