movie scene

Arrow bevat alles wat op dit moment gewaardeerd wordt in de wereld: comics, topless mannen en sprookjes-achtige verhalen. Waarom is het dan toch totaal niet interessant?
 
Arrow, er zijn mensen die bij de serie zweren. Een collega van mij kijkt er vooral naar omdat hij zo kan genieten van de hoofdrolspeler die in elke aflevering minimaal een keer topless te zien is, maar het gaat de meeste mensen natuurlijk om het feit dat de serie een toffe DC-comic als bronmateriaal heeft.
 
Mocht je niet bekend zijn met Arrow, het is een televisieserie die op de Amerikaanse zender The CW (Vampire Diaries, Nikita) te zien is en ongeveer drie kwartier in beslag neemt per aflevering. Het eerste seizoen zal bestaan uit zestien afleveringen. In Amerika gaan ze na een korte break weer vrolijk verder met de avonturen van Green Arrow.


 
Hoofdrolspeler is Stephen Amell, die je kunt kennen uit Private Practice (Scott Becker). Hij is Oliver Queen, een rijkeluiszoon die na een bootongeluk jarenlang op een eilandje woont. Niet dat je daar als kijker last van hebt, want je ontmoet hem op de dag dat hij weer terugkeert op het vasteland bij zijn moeder, zus en twijfelachtige beste vriend die hem natuurlijk heel erg gemist hebben. Hij heeft zulke overlevingsvaardigheden geleerd op zijn onbewoonde eiland, dat hij zijn boogschietkunsten graag tentoonspreidt. Tenminste, in het geheim en alleen onder schurken, want niet iedereen is even blij met zijn terugkomst.
 
De serie is ontwikkeld door Greg Berlanti (regisseur van het komende The Flash en producer van Green Lantern) en Marc Guggenheim (schrijver van Green Lantern en man achter de 9 afleveringen-tellende serie FlashForward). Op zich geen enorm denderende producties, maar ook zeker geen slechte. Nu heeft Berlanti ook gewerkt aan de tienerserie Dawson’s Creek uit de jaren 90 en ik moet zeggen: dat zie je terug.
 
De serie is namelijk heel soap-achtig. Het draait helemaal niet zo om de stoere actie van Arrow, in de eerste afleveringen gaat het vooral om zijn ex-vriendin Laurel (gespeeld door ex-Gossip Girl-actrice Katie Cassidy). Die zegt tegen haar omgeving niet blij te zijn met zijn terugkomst, want hij was op het schip met haar zus aan het vreemdgaan en zij is omgekomen bij de ramp.



Het kostte onze player slechts een paar zinnen voor hij haar alweer om zijn vinger heeft gewonden en ze draaien steeds om elkaar heen. Het zal me niets verbazen als we er straks achterkomen dat haar zus eigenlijk zwanger van hem was (of toch van die leuke buurjongen?), of dat Laurel eigenlijk nog een zus heeft en hij daar ook maar weer mee gaat.
 
Het is bovendien steeds al van mijlenver duidelijk wat er gaat gebeuren. Dat gaat zelfs zo ver, dat ik regelmatig kon voorspellen welke camerashots er zouden worden ingezet. ”Oh, nu wordt er vast uitgezoomd en dan zie je hem ergens zitten, hem/haar in de gaten houdend” Kortom: het is extreem veel saaiheid op een stokje. Uiteraard wordt er in comics veel gesproken, maar daarnaast ook veel gevochten en dat blijft in Arrow nogal achter, lijkt wel.
 
Verder kent de serie wel veel comic-achtige gesprekken. Een tekstballonnetje is maar een paar millimeter groot en daar moeten de woorden wel inpassen. Reken dus op veel oneliners en van die typische zinnen als: ”I wasn't lying to hurt you, but to keep you safe” en voor als je echt misselijk wilt worden zegt Laurel: “If what you're doing isn't wrong, then why are you hiding your face with a hood?”, waarop meneer antwoordt: “To protect the ones I care about.”
 
Niks ten nadele van strips, comics en graphic novels, want televisie is simpelweg een heel ander medium en heeft dan ook een iets andere benadering nodig. Nu lijkt Arrow vooral een over-de-top, glamour-achtige en vooral slappe weergave van iets wat best een stevige comic (Groene Pijl is de Nederlandse benaming) genoemd mag worden. The CW is ook geen zender voor bloedserieuze programma’s, dus ergens kun je het verwachten, maar het is zo jammer dat er niet wat meer aandacht is voor de duistere kant van Arrow. Voor zijn ingewikkelde, mysterieuze, spannende en vooral dol-op-kont-schoppen-zijnde kant.
 
Televisieseries zijn op het moment kwalitatief sterker en populairder dan ooit en dat komt omdat het een aaneenschakeling van situaties is, en niet een riedeltje dat elke aflevering weer wordt herkauwd. Aangezien zelfs het verloop van de aflevering voorspelbaar is, verandert Arrow van een begerenswaardige superheld in een simpele, rijke gast die zich verveelt en af en toe een pijl in de goede richting schiet.
 
Ben ik al teveel gewend aan die rauwere aanpak van comics? Denk aan The Dark Knight-films en aan Man of Steel, dat ook wat duisterder is. Misschien wel, maar ik zie superhelden liever als een soort hogere wezens om tegen op te kijken, dan de volgende rijke playboy die slechts slijmerige zinnetjes uitkraamt en heel af en toe in actie komt. Het komt niet overtuigend en veel te nep over. Ik weet niet of het veel nepper wordt dan een vos en een beer die vrienden zijn met konijnen en de strijd aangaan met een leeuwenkoning, maar als het op boogschutters aankomt, geef mij dan toch maar Disneys Robin Hood.