movie scene

Na zeven maanden trouwen de smoorverliefde Josh en Nat. Ze zijn vastbesloten om samen oud te worden, maar niet iedereen denkt daar hetzelfde over. Familieleden en vrienden geven het stel maar een jaar.

Iedereen kent ze wel, stelletjes die hun relatie in een droomversnelling hebben gezet: ze leren elkaar kennen, wonen na twee maanden samen, trouwen na een jaar en hebben kinderen voordat je het weet. De succesfactor van zo’n relatie is niet te bepalen. Sommige van die koppels zijn tientallen jaren later nog gelukkig, terwijl anderen het na een paar maanden voor gezien houden. Als Josh (Rafe Spall) en Nat (Rose Byrne) elkaar na zeven maanden verkeren het ja-woord geven, mompelt haar zus vanaf de tribune ‘I give it a year’. Want Josh is een vrije geest, een schrijver die niets liever doet dan thuis rondhangen en af toe een stukje schrijven, terwijl Nat een workaholic is die humorloos op haar designerschoenen door het leven trippelt. Toch was het liefde op het eerste gezicht en wilden ze niets liever dan samen oud worden. Maar welke leeftijd zal hun huwelijk bereiken als blijkt dat ze beiden gevoelens beginnen te krijgen voor een ander?



Volwassener
Wat kunnen we verwachten van de man die Ali G., Borat, en Bruno tot leven heeft gebracht op papier? Dan Mazer, schrijver en producer van de hiervoor genoemde titels, wordt naar eigen zeggen ‘volwassener’ en koos daarom voor een script dat meer mainstream is. Als uitgangspunt nam hij het eerste huwelijksjaar van zichzelf en zijn vrienden als voorbeeld en schreef daar een script omheen. Het moest vooral een komische romantische film worden, een zogenaamde com-rom, want volwassen of niet, zijn komische haren is Mazer nog niet kwijt. Maar flauwe grappen die we van Borats geestelijk vader gewend zijn combineren met kaarslicht en zwijmelen, is wellicht de meest a-seksuele genremix die mogelijk is.

Mislukte circusact
Die combinatie blijkt al snel onsmakelijk. De grappen in de film zijn slecht gedoseerd en misplaatst. Zo is er één bijfiguur duidelijk aangewezen als ‘grappenmaker’: Danny (Stephen Merchant) is de beste vriend van Josh en draagt een grappengeweer geladen met seksueel en ontlasting gerelateerde kogels. Hij vuurt zoveel van die grappen af, dat het lijkt alsof Mazer had gehoopt dat in ieder geval één grap raak zou schieten. Dat gebeurt zo nu en dan ook, maar vaker zijn de opmerkingen van Danny veel te smakeloos. Ook de teksten van Josh zijn zo vreemd dat acteur Rafe Spall, die we kennen van goede rollen in Life of Pi en Prometheus, zich letterlijk in de gekste bochten moet wringen om er nog wat van te maken. Dit leidt tot een verschrikkelijk slechte scene waarin Josh lingerie gaat kopen voor zijn vrouw, samen met Cloe (Anna Faris) , de vriendin op wie hij verliefd is. Wat in eerste instantie bedoeld was als een ongemakkelijk feest der herkenning mondt uit in een mislukte circusact.



Relatietherapeut
Daarnaast is het verhaal nogal ongeloofwaardig opgetekend. Het kan best zijn dat twee mensen na zeven maanden gaan trouwen, maar van de een op de andere dag krijgen Josh en Nat opeens een hekel aan elkaar. Of je nu trouwt of niet, die omhoogstaande wc-bril merk je toch niet pas op nadat je in het huwelijkbootje bent gestapt? Het allerergste van de film is echter de relatietherapeut. Door middel van gesprekken met de therapeut wordt het eerste huwelijksjaar samengevat. De therapeut is echter om te huilen. Ze is te veel een typetje, heeft twee poppen, één met een vagina en de ander met een penis, en vraagt bijvoorbeeld: “Wat is het probleem? Wil hij dit niet meer doen?” waarbij ze met een balpen in de vagina van de pop roert.

Beroeren
Is er dan iets dat wel kan beroeren? Alhoewel haar karakter niet erg aimabel is, weet actrice Rose Byrne als een van de weinigen in de film haar personage body te geven. Ook Simon Baker, een typisch geval van typecasting, doet aardig zijn best om het zwijmelgehalte hoog te houden. En hoewel de film bol staat van de zouteloze humor zijn er soms momenten waarop er gelachen kan worden. Zo is er een redelijk vermakelijk spelletje hints en een onvergetelijke vertoning van vakantiefoto’s. Maar een prachtige reis is I Give it a Year alleszins niet.

Conclusie
Schuine grappen zijn altijd dodelijk voor romantiek, ook in films. De meeste grappen zijn losse flodders, maar omdat het er zoveel zijn, schiet er zo nu en dan nog eentje raak. I Give it a Year is vast gemaakt met de beste bedoelingen, maar het resultaat is een smakeloze genremix waarin acteurs zich in de vreemdste bochten wringen om onnatuurlijke en misplaatste teksten aan de man te brengen.