movie scene

Ryan Gosling last een pauze in. Als een mokerslag kwam het nieuws aan. Waarom eigenlijk?
 
Sinds Murder By Numbers (2002) ben ik Ryan Gosling een beetje gaan volgen. Met een beetje bedoel ik dat ik Half Nelson (2006) en Fracture (2007) zag. Aardige films waarin hij sterke rollen speelde. Eigenlijk was het niet meer dan dat. In Lars And The Real Girl (2007) vertolkte hij een simpele dorpeling die verliefd wordt op een opblaaspop. Bizar en volstrekt ongeloofwaardig, maar toch, Gosling zorgde ervoor dat ik bleef kijken. Vervolgens verscheen in 2010 Blue Valentine. Een intens rauwe film over een vastgelopen liefdesrelatie. Aan de hand van een uitmuntende Michelle Williams en Ryan Gosling werd deze uitzichtloze situatie pijnlijk en confronterend in beeld gebracht. Deze film vond ik meteen van een buitencategorie vergeleken met al zijn eerdere films. Dit was overtuigend, dit was zelfs héél goed, dit was een overdonderende powerperformance!
 


Na Blue Valentine maakte ik met mezelf de afspraak dat ik maar weer eens wat aardige films van hem zou gaan kijken. Tot mijn verbazing bleek dat Gosling na Lars and the Real Girl drie jaar niets heeft gedaan. Het duurde niet lang na dit moment dat ik de buzz opving van de lovende kritieken waarmee filmcritici Drive bestookten tijdens het filmfestival van Cannes. Gosling excelleerde in een ijzersterke regiefilm van Nicolas Winding Refn. Hoewel ik nog geen glimp had opgevangen van de film deed de titel me al sidderen. Kort en krachtig: Drive. Dit had overigens niets te maken met de acteur maar des te meer met de mythevorming die inmiddels was ontstaan in mijn hoofd. Ik heb namelijk een zwak voor goede recensies en ben wat dat betreft een zeer gewillig slachtoffer. Drive zag ik in de bioscoop en ik was verkocht vanaf de inmiddels bekende beginscène. De vieze roze letters die in beeld verschenen, die pakkende electrobeats, dat shot vanuit de lucht op het bruisende nachtleven van Los Angeles en een driver die met zijn vluchtauto wacht op de overvallers die hij moet vervoeren naar een veilige bestemming. Volgens mij heb ik zelden met een open mond gekeken naar de eerste vijf minuten van een film. Het bleef echter niet hierbij. Drive werd voor mij met de minuut een filmklassieker in wording. Bij de liftscène zat ik echt op het puntje van mijn stoel en hapte ik letterlijk naar adem. Ik werd bij mijn strot gepakt en dat 100 minuten lang. Drive was voor mij de definitieve bevestiging van wat ik Ryan Gosling al stilletjes toewenste, namelijk die van filmheld. Elke filmliefhebber groeit op met een icoon. Cary Grant, Steve McQueen, Clint Eastwood en nu dus voor mijn generatie Ryan Gosling.

Vanaf dat moment ben ik niet meer aardige films gaan bekijken, maar ben ik alles gaan volgen wat ik kon vinden van deze nieuwgeboren filmheld. Wat me beviel was zijn rollenkeuze. Nee, hiermee doel ik niet op Ides of March en Crazy, Stupid, Love maar eerder zijn motivatie om voortaan samen te werken met Nicolas Winding Refn (Drive) en Derek Cianfrance (Blue Valentine).  Hij had volgens hemzelf eindelijk de mensen gevonden met wie hij de komende jaren films wilde maken. Getuige de eerdere samenwerkingen was deze uitspraak goud waard en kon de mythevorming weer van voor af aan beginnen.

Gedurende jaren was het afzien als Ryan Gosling fan. Ik wachtte namelijk op Only God Forgives waaraan hij zou werken met Nicolas Winding Refn. De film moet een bloederige maar moderne western worden in Bangkok. Het hoogtepunt in Only God Forgives is een knettergek zwaardgevecht. Bloedvergieten á la Drive, yes please!  En toen ineens. Stilte. Ik hoorde niets meer van de film. Geen footage, geen teaser of wat dan ook. Verschrikkelijk. Elke filmsite zat ik af te struinen en op google heb ik volgens mij eindeloos Only God Forgives ingetypt. Niets.



Drive is inmiddels een filmklassieker geworden maar heeft een enorm hoog verwachtingspatroon gecreëerd met betrekking tot volgende films van Ryan Gosling. Afgelopen week ging dan eindelijk zijn tweede film met Blue Valentine regisseur Derek Cianfrance in premiére; The Place Beyond The Pines. De recensies zijn als vanouds lovend. De rit gaat weer beginnen maar dan... kondigt Ryan Gosling op 21 maart 2013 aan een acteerpauze in te lassen. Hij zou bang zijn om verkeerde keuzes te maken (lees: hij vond The Gangster Squad een aardige film) en is het perspectief kwijtgeraakt door het aan één stuk door harde werken. Ik ga kapot hier. Het is toch niet te geloven! Ryan kom op nou! Dit kun je me niet aandoen! Inmiddels zijn we een aantal weken verder en probeer ik de situatie te relativeren: Only God Forgives komt er nog aan, net als een Terence Mallick film en hij gaat nog werken aan zijn regiedebuut How To Catch A Monster. Genoeg in het vooruitzicht en het wachten waard. Maar de vraag is: kan ik het aan? ik ben bang van niet.