movie scene

Een abominabele exorcisme film die zijn afgang vindt door alle mogelijk denkbare manieren om interessant, spannend, eng of überhaupt origineel te zijn te negeren. 

Het begrip ‘laatst’ staat in de Van Dale omschreven als volgt: ‘’door niets gevolgd in plaats of tijd’’ Ongetwijfeld het meest omstreden aspect van The Last Exorcism: God Asks, The Devil Commands is de originele titel, die erg ongelukkig The Last Exorcist - Part II heette. Gelukkig is de titel in de meeste visuele uitingen inmiddels aangepast naar The Last Exorcist: God Asks, The Devil Commands, Een strategisch correcte keuze, maar het internet vergeet niks en deze grove fout voorspelt helaas ook het niveau van de film.



Het juiste pad
Hoofrolspeelster Nell (Ashley Bell) was in het eerste deel van The Last Exorcism bezeten door een demon genaamd Alabam. In de sequel volgen we Nell na deze turbulente periode, waarin ze compleet getraumatiseerd is geraakt door het exorcisme dat op haar uit is gevoerd. Ze probeert weer op het juiste pad te komen en als ze in een speciaal tehuis terecht komt in New Orleans, ziet ze  langzaam haar toekomst weer rooskleurig in. Ze kan weer lachen, heeft lol met haar nieuwe vrienden die net als zij in het tehuis leven waar ze wordt opgevangen en per slot van rekening wordt ze verliefd op de jonge logistiekmedewerker Chris, die ze geregeld tegenkomt bij haar baantje als schoonmaakster. Wanneer haar vrienden uit het tehuis echter op YouTube de beelden bekijken van Nell haar laatste exorcisme, blijkt dat de duivel Alabam nog lang niet met haar klaar is, en grootse plannen met haar heeft.

Van de straat geplukt
De grootste ster van de film zien we niet in beeld, namelijk de sounddesigner. Het zal ongetwijfeld vaak voorkomen dat regisseurs al hun hoop op het geluid vestigen, want de kwaliteit van het geluid kan een film maken of breken. Nu is het design van het geluid in de film zeker niet van uitmuntend niveau, maar de geluidseffecten die we horen klinken goed en zijn het enige bewijs dat we naar een horrorfilm kijken. Want verder wordt er matig geacteerd en sommige personages lijken wel van de straat geplukt te zijn. Ze voegen of niks toe of doen dit in negatieve zin en wekken irritatie op. Het script zal hier ook een rol in spelen, want de dialogen zijn alles behalve uitbundig of diepgaand. Zelfs Carder, de persoon die het exorcisme uitvoert en hét karakter waarop alle hoop gevestigd zou moeten zijn, blijkt niet meer dan een oudere versie van Ari Boomsma, die uit zijn rol enkel een laconieke ‘we gaan beginnen en we zien wel hoe het gaat’ houding kan aannemen.

Mardi Gras
Veel scènes lijkt uit de lucht gegrepen, ze voegen helemaal niks toe aan de film en werken juist verwarrend of op de lachspieren gaan werken. Een kleine opsteker in de film, naast de verwarrende in-de-lucht-zweef of wanglik-scènes, is de omgeving waar gefilmd is: New Orleans. We zien een selectie van scènes waarin we een klein beetje kunnen proeven van Mardi Gras. Dit keer geen soa’s of dronken verdwaalde springbreakers, maar een handjevol traditionele kraalkettingen, levende standbeelden en zelfs een stukje blues. Ook het tehuis waar Nell opgevangen wordt, is een prachtige verschijning met krakende houten trappen, gelakt houten leuningen en meubels en uiteraard veel deuren en ramen die 's nachts een prille scheiding vormen tussen binnen en buiten. 



Suspensie
Suspense is niet alleen een mooi begrip, maar ook een streven voor filmmakers, vooral in het horrorgenre. The Last Exorcism: God Asks, The Devil Commands benadert dit begrip via de de makkelijkste weg, de film bevat namelijk helemaal geen spanning. Wel schrikeffecten, maar die zijn te vergelijken met de situatie waarbij je per ongeluk een kokend hete pan aanraakt en automatisch van schrik je vinger wegtrekt. Alle schrikeffecten zijn gebaseerd op een auditief zwart-wit contrast tussen stilte en knetterharde geluidseffecten. Logisch dus, dat je soms letterlijk je stoel uit trilt. Erg zonde, want juist in het horrorgenre valt er via meerdere wegen een spanningsopbouw te vormen, maar regisseur Ed Gass-Donnelly laat ze allemaal links liggen. Op geen enkele manier wordt er cinematografisch of narratief gezien gepoogd om ook maar enigszins de interesse van de kijker beet te pakken.

Conclusie
IJver is niet voldoende om een goede sequel te maken van een film. Een goed idee is de absolute basis, maar helaas ontbreekt dit bij The Last Exorcism: God Asks, The Devil Commands. Met een pak zout, wijwater en het kruis van Christus sta ik klaar om een eventueel volgend deel van The Last Exorcism uit te drijven, want dit tweede deel is een echte afgang.