movie scene

De schrijver van Eastern Promises en Dirty Pretty Things doet met Hummingbird een gooi naar het regisseurschap.
 
Als een film Jason Statham op de poster heeft staan, kan je er vanuit gaan dat er dingen kapot zullen gaan. Vaak gaat het hierbij om vijanden die hem in de weg staan, en nu en dan een auto. Zijn karakters lijken op zijn zachtst gezegd een voorkeur voor destructie te hebben. In zijn nieuwste film, getiteld Hummingbird, is zijn woede vaak gericht op minder voor de hand liggende objecten. Vlak nadat hij een bakje met ontbijtgranen heeft gepakt, spat het al uiteen tegen de muur, de vloer bezaaid met scherven. Wanneer hij buiten aan een tafeltje zit te eten, duurt het niet lang voordat hij deze met een ferme beweging omver gooit. Als zelfs deze alledaagse objecten het moeten bekopen is het duidelijk: Statham is gefrustreerd.



Nieuw leven
Frustratie komt uiteraard ergens vandaan. In het geval van Joseph (Statham) gaat het om een trauma opgelopen tijdens zijn dienst in het Afghanistan. Na een aanval op zijn eenheid bleef hij als enige overlevende over. In de druilerige straten van Londen probeert hij dit te verdringen. Een verlaten appartement van een rijke zakenman blijkt uitkomst te bieden. Nadat hij zich een weg in het complex heeft gebaand neemt hij de identiteit van deze vreemde aan. Een blik in de spiegel maakt duidelijk dat het leven op straat Joey geen goed heeft gedaan: zijn haar is lang en sluik en zijn kleren zijn vies. Gelukkig is er een douche, een scheerapparaat en een kast vol schone pakken aanwezig in zijn nieuwe verblijfplaats. Het lijkt Joey eindelijk weer eens mee te zitten, totdat hij hoort dat het lichaam van zijn vermiste vriendin is gevonden.
 
Wraak
Simpelweg aangifte doen zit er niet in voor Joey. De testosteronmachine wordt na het horen van het slechte nieuws direct aangeslingerd: hij is uit op wraak. Een flauwe Rocky-achtige montagesequentie laat zien dat Joey hard traint en veel werkt. Binnen no time is hij aan het werk in de onderwereld, hopend dat dit hem zal helpen in zijn zoektocht. Zijn voornaamste functie is het bewaren van de orde bij een Aziatisch restaurant, waar hij een groepje opstandige Britse toeristen voorziet van een aantal blauwe plekken. Het duurt echter niet lang voordat hij ook voor minder gure zaakjes wordt ingezet.  
 
Vreemd stel
Het onstuimige id van Joey heeft uiteraard ook een superego nodig. Dit manifesteert zich in de vorm van zuster Cristina (Agata Buzek). Deze non biedt hulp aan de armen en voorziet hen van eten. Ook Joey kreeg hulp van haar toen hij het wat minder breed had. Om zijn geweten te sussen doneert hij meermalen geld en eten aan het goede doel en blijft op deze wijze met haar in contact. Ook hoopt hij haar connecties te kunnen gebruiken in zijn wraakmissie. De relatie tussen de twee passeert echter het station “zakelijk”. Het naar elkaar toe groeien van de personages zorgt voor clichématige karakterontwikkelingen. Aan de ene kant geeft de koelbloedige killer steeds meer blijk van het hebben van een hart en aan de andere kant wordt de non geleidelijk bevrijd van de restricties van haar professie. Origineel is het niet te noemen.
 


Missend minimalisme
Hummingbird lijkt het fundament van de gemiddelde Jason Statham film – keiharde actie – te willen verrijken met een meer snedige stijl. Het succes van Nicholas Winding Refns jaren ’80 pastiche Drive lijkt hiervoor aan de basis te liggen. Diens recentere film, Only God Forgives, heeft qua toon ook de nodige overeenkomsten. Het rode en blauwe neonlicht van de Aziatische omgevingen vormt een merkwaardige walm waarin het kille geweld plaatsvindt. Men lijkt echter niet te begrijpen dat het narratieve minimalisme van Drive bijdroeg aan het succes. In Hummingbird hebben de personages sentimentele achtergrondverhalen, waarbij zelfs wordt teruggegrepen op een geforceerd oorlogsdrama. Overbodig en misplaatst.
 
Conclusie
Hummingbird experimenteert wat met zijn esthetiek, maar gaat hier niet ver genoeg in. De poging is interessant, maar een sentimenteel verhaal zorgt dat de aandacht hiervan weggetrokken wordt. Jammer genoeg blijft er daardoor niet veel meer over dan wederom een middelmatige actiefilm in de filmografie van Jason Statham.