movie scene

White House Down bedwelmt de kijker met actie terwijl je tergend langzaam verdrinkt in een zee van clichés.

Een paar maanden geleden verscheen Olympus Has Fallen in de bioscopen. Net als in die film wordt ook nu het Witte Huis aangevallen door terroristen en is het aan één onwaarschijnlijke held om de wereld te redden. In White House Down krijgen we exact hetzelfde concept voorgeschoteld met slechts marginale verschillen.

John Cale
John Cale (gespeeld door Channing Tatum) is een speciale politieagent met de taak om de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden in Washington D.C. te beschermen. Cale wil dolgraag een baan bij de Secret Service die verantwoordelijk zijn voor de bescherming van de president. Als Cale, die gescheiden is, zijn dochtertje trakteert op een rondleiding door het Witte Huis barst de hel los. En wanneer alle beveiligers en politieagenten zijn doodgeschoten en het Witte Huis gegijzeld is, blijft er nog maar één mogelijke held over die de boel kan redden: John Cale.



Clichés
Regisseur Roland Emmerich is een specialist als het gaat om rampen- en actiefilms (Independence Day, The Patriot, 2012). Na een wat vreemd maar intrigerend avontuur van Emmerich met het kostuumdrama Anonymous is hij terug met een actiefilm die zo standaard en cliché is als de titel doet vermoeden. Het lijkt erop dat de makers van White House Down één voor één het lijstje zijn afgegaan met vereisten voor een moderne actiefilm. Nummer één op het lijstje is de race tegen de klok waarbij de held een ogenschijnlijk onmogelijke taak moet verrichten voordat de slechterik de onschuldige burgers zal doden. In deze film is dat op een eerste niveau het redden van de gijzelaars (inclusief een familielid van de held) en op een hoger niveau het redden van de wereld. Verder krijgt de kijker zoals het hoort bij dit soort Hollywood actiefilms een typische drie acte-structuur voorgeschoteld. In de eerste acte worden allerlei plotlijntjes en doelstellingen opgezet. Zo wil John Cale bij de Secret Service horen, heeft hij een problematische verhouding met zijn dochtertje, is gescheiden, en wordt hij niet gezien voor wat hij waard is. In de tweede acte wordt het evenwicht verstoord door een stel slechteriken en worden de problemen voor de hoofdpersoon nog eens immens groter. In de derde acte komen alle plotlijntjes die waren opgezet bij elkaar en worden één voor één netjes opgelost. Een aantal hiervan worden echter zo abominabel slecht en beschamend afgerond, dat je tenen zich spontaan om de bioscoopstoel heen krommen.



Spektakel
Nu gelden deze structuren voor de meeste actiefilms wel in meer of mindere mate maar in White House Down lijken de makers er op uit te zijn om zoveel mogelijk clichés te verwerken in hun film. Hoewel ik hierboven een paar structuren heb proberen bloot te leggen die deze film trouw volgt, worden er nog tal van andere clichés richting de kijker geslingerd. Storend zijn deze clichés niet altijd, aangezien het bij dit soort films vooral gaat om spektakel en minder om logica. Wat het spektakel betreft weet regisseur Emmerich wel raad en is er weinig op de film aan te merken. Alleen als je als kijker de clichés voor lief wilt nemen en genoegen wil nemen met een matige actiefilm in zijn genre, dan kan deze film er net mee door.

Conclusie
White House Down is een kopie van het eerder dit jaar verschenen Olympus Has Fallen maar is wel de mindere van de twee. Zelfs als je je ogen kan sluiten voor een sloot aan clichés die je tenen soms doen krommen is deze film uiteindelijk een te matige en langdradige actiefilm.