movie scene

Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger proberen te ontsnappen uit de meest geavanceerde gevangenis ooit gemaakt.

Er zijn veel fans die hier jarenlang op gewacht hebben: Arnold Schwarzenegger en Sylvester Stallone, samen in een hoofdrol, vechtend tegen de schurken. Ze zullen niet teleurgesteld worden. Hoewel hun hoogtijdagen inmiddels ver achter hen liggen, laten ze hier verrassend genoeg zien dat ze zich nog altijd goed staande kunnen houden in een harde, lichtkomische actiefilm. Het plot is vrij simpel. Ray Breslin (Sylvester Stallone) belandt in de best bewaakte, meest geavanceerde gevangenis ooit. Al gauw raakt hij daar bevriend met Emil Rottmayer (Arnold Schwarzenegger). Samen plannen ze een ontsnapping. Deze recensie zal niet verklappen waarom Ray in de gevangenis zit. Het leukste deel van de film is immers het begin, waarin we proberen erachter te komen wie Ray is en wat hij doet. En wanneer we dit eindelijk weten, blijkt dat de filmmakers een heerlijk belachelijke - en originele - reden hebben bedacht om Ray de gevangenis in te sturen.



Voorspelbaar
Eenmaal in de gevangenis is de originaliteit van het plot ver te zoeken. De film is dan precies wat je kan verwachten van een gevangenisfilm met Stallone en Schwarzenegger, zowel in positieve als in negatieve zin. Zo zijn er bijvoorbeeld goed in beeld gebrachte knokpartijen en krijgt Schwarzenegger volop de kans om humoristische one-liners te zeggen. Bovendien is het heel leuk om hun vernuftige plannen te volgen en met hen mee te denken. Daartegenover staat wel dat hun personages heel vlak blijven. Wanneer Ray gevraagd wordt naar zijn motivatie en achtergrond houdt hij een lange monoloog over zijn dochter, zonder dat we ook maar een idee krijgen wat er nu eigenlijk met haar is gebeurd. Schwarzenegger's personage leren we al helemaal niet kennen. Ook verzandt de film op het einde in nogal fantasieloos geschiet met machinegeweren. Tot slot heeft de film soms iets te veel plezier in het beledigen van moslims.

Panopticon
Ondanks dat de film het gebaande pad volgt, is het soms toch ambitieuzer en intelligenter dan nodig. Zo is de gevangenis gebaseerd op het model van de panopticon van de Britse socioloog Jeremy Bentham. Zijn panopticon is, heel simpel gezegd, een gevangenis die op zo'n manier ontworpen is dat de gevangenen vanaf elke plek in het gebouw zichtbaar bewaakt kunnen worden. Deze invloed van Bentham op Escape Plan betekent dat er maar weinig gevangenisfilms zijn geweest die zo'n indrukwekkend ontworpen gevangenis hebben gehad. Wellicht zullen sommigen het jammer vinden dat de film vervolgens niets doet met de ideëen achter de panopticon, maar we gaan niet naar een Stallone-film voor filosofische verhandelingen. Wel jammer is het dat de film soms pretendeert te gaan spelen met de clichés van gevangenisfilms, maar daar vervolgens niks mee doet.       

Ongeneerde belachelijkheid
De film is echter op zijn leukst wanneer het ons ongegeneerd volslagen belachelijke scènes voorschotelt. Wanneer Stallone een ontsnappingspoging onderneemt, komt hij er achter dat de gevangenis zich bevindt in de kelder van een enorm, in open water varend, schip. Om te ontsnappen moet hij dus er eerst achterkomen waar het schip zich bevindt. Met hulp van zijn medegevangenen lukt dat. Blijkbaar weet de gemiddelde gevangene hoe hij een sextant moet maken. Bovendien weet hij dan ook voldoende af van astronomie en geografie om de sextant zo te gebruiken dat hij er achter komt waar ter wereld hij zich bevindt. Realistisch is dit niet, maar door de volslagen belachelijkheid is het wel leuk. En gelukkig zijn er meer van dit soort scènes.



Goede cast
De film zou echter totaal mislukken zonder de goede cast. Zoals al gezegd doen Stallone en Schwarzenegger wat van hun verwacht wordt en zijn ze verrassend overtuigend. Het helpt ook dat ze nog steeds veel plezier lijken te beleven aan het actiegenre. De grootste verrassing is echter Jim Caviezel. De zeer christelijke acteur slaat weleens films af die in strijd zijn met zijn geloof. Hij is vooral bekend van zijn rol als Jezus Christus in Mel Gibson's The Passion of the Christ en omdat hij een keer tijdens het filmen weigerde te zoenen met Jennnifer Lopez, omdat hij getrouwd was. Hier speelt hij echter de hoofdschurk van de film met veel plezier en overtuiging. Daarnaast heeft regisseur Mikael Hafstrom ook goede karakteracteurs als Vincent D'Onofrio en Sam Neill weten te strikken voor kleine rollen.

Conclusie
Liefhebbers van Schwarzenegger en Stallone zullen veel plezier beleven aan deze gevangenisfilm. Het biedt eigenlijk precies wat je kan verwachten van een gevangenisfilm met de twee actiehelden. Dat betekent goede actie en heerlijk belachelijke scènes, met als bonus een prachtig ontworpen gevangenis. Het betekent echter ook een slecht verhaal en amper uitgewerkte personages.