movie scene

Na het succes van de eerste film is het nu aan Catching Fire om te bewijzen dat The Hunger Games niet alleen aantrekkelijk is voor het tienerpubliek. Daar waren we na de voorganger namelijk nog niet helemaal van overtuigd.

Als steractrice van wie de roem gestaag groeit, weet Jennifer Lawrence ongetwijfeld alles over de vloek die faam met zich meebrengt. Ongeacht of het zijn of haar bedoeling is of niet, een ster kan de massa amuseren, beledigen en bovenal inspireren. Lawrence's personage Katniss Everdeen heeft het in dat opzicht nog veel zwaarder, want uit de rol van celebrity vallen heeft in haar geval dodelijke gevolgen. Na de gebeurtenissen in The Hunger Games, waarin zij en Peeta Mellark (Josh Hutcherson) de regels naar hun hand zetten om samen als overwinnaars de sadistische Hongerspelen te verlaten, lijdt het fascistoïde regime van President Snow (een koele en angstaanjagende Donald Sutherland) onder tekenen van groeiend verzet in de twaalf Districten die met angst en terreur onder de duim worden gehouden. Katniss kan niet zeggen wat ze wil en niet zijn wie ze wil zijn: het publiek wil maar één kant van haar zien, dus die moet ze blijven spelen. Een eigen mening kan haar familie en geheime geliefde, Gale (Liam Hemsworth), de kop kosten. Dus speelt ze haar rol en doet ze alsof ze van Peeta houdt om de mythe in stand te houden. Maar ook al vervult ze braaf de verlangens van het volk, ze blijft ongewild een symbool van verzet dat de dictator het liefst zo spoedig mogelijk uit de weg geruimd ziet. Helaas is de stoere jongedame populair onder de bevolking van het Capitool. Dus wat doet een boze alleenheerser in een dergelijk scenario? Net als zijn slachtoffer past hij de regels aan om te overleven. Een speciale editie van de Hongerspelen is geboren, en dus moeten Katniss en Peeta opnieuw rennen voor hun leven.



Bondgenootschap
Nog meer spelen vol moord en doodslag? Een cynicus zou vermoeden dat de reeks films nu al in herhaling valt, maar dat pakt gelukkig anders uit. Om Katniss dood te krijgen, worden moordlustige veteranen van eerdere Spelen ingezet. Bovendien blijkt de arena dit keer een vernuftig staaltje dood en verderf dat elk uur een andere nachtmerrie over de deelnemers uitbraakt. Katniss en Peeta moeten dus niet alleen hun tegenstanders het hoofd bieden, maar ook giftige mist, boze bavianen en andere helse obstakels trotseren, waarvoor de digitale trukendoos wagenwijd is opengezet. Dit levert echter niet altijd even overtuigende effecten op; sommige vergezichten en bedreigingen komen een tikkeltje digitaal over. Beter vormgegeven zijn de grootse hoofdstad en haar vervaarlijke militaire apparaat, alsmede de fraaie oerwoudsetting waarin de Spelen dit keer plaatsvinden. Deze weelderige jungle vormt een scherp contrast met Katniss' huis, verstikt onder een dikke laag sneeuw. De ijzige greep van Snow is echter zowel thuis als in de arena voelbaar, aangezien hij haar bewegingen nauwlettend volgt en kansen om haar het (over)leven verder zuur te maken niet laat liggen. Gelukkig heeft Katniss zich degelijk voorbereid en onder het motto 'gedeelde smart is halve smart' een bondgenootschap met diverse lotgenoten gesloten. Samen sterker dan ieder voor zich proberen ze hun beter getrainde tegenstanders weerstand te bieden – een puike metafoor voor de zwakke rebellie die het technologisch superieure regime bestrijdt. Hierbij krijgt zowel het personage Katniss als de actrice Lawrence tegengas van een bonte verzameling nieuwe, intrigerende persoonlijkheden en dito acteurs.

De mens en het symbool
Regisseur Francis Lawrence (geen familie van!) heeft met dit vervolg op The Hunger Games een prima spektakelfilm afgeleverd die haar voorganger in vrijwel elk opzicht overtreft. Maar ondanks het gladiatorenvermaak is vooral de weg die naar de arena leidt interessant. Zo vervult Katniss meerdere rollen. Voor de Districten is het hoop, voor de dictatuur is het angst. Katniss probeert zichzelf ten bate van haar naasten zo min mogelijk als het één of het ander neer te zetten. Het is goed te zien dat The Hunger Games als franchise niet een prototypische hoofdrolspeler inzet die willens en wetens een oorlog tegen het Kwaad leidt, maar een genuanceerder personage volgt dat herkenbaar menselijk blijft en voor eigenbelang kiest, bang voor de gevolgen van haar daden. Daarbij zet Lawrence opnieuw een memorabele Katniss neer, gefrustreerd door haar onvermogen om meer verzetsdaden te plegen, constant psychisch getroebleerd door de gevolgen van haar acties of juist door het niets doen. Daarbij wordt ze ondersteund door een prima cast met als uitschieters Elizabeth Banks als modieus loeder, Stanley Tucci als opzettelijk over-the-top presentator en Philip Seymour Hoffman als onpeilbare spel-architect.



Love triangle
Minder overtuigend blijft Hemsworth als Katniss' grote liefde, waarbij de onvermijdelijke voortzetting van de gevreesde 'love triangle', die sinds Twilight alle op tieners gerichte films domineert, helaas  bij tijd en wijle het ritme van de film verstoort door haar fletse, voorspelbare karakter. Geconfronteerd met hun tweede ronde in de Spelen is emotionele toenadering tussen Peeta en Katniss uiteraard onvermijdelijk, waardoor we van die driehoeksverhouding helaas nog niet af lijken te zijn. Feit blijft echter dat een geforceerde relatie met een jongen die de door beroemdheid geobsedeerde samenleving haar opdringt boeiender materiaal oplevert dan een keuze tussen twee hunks, wat sinds 'Team Edward versus Team Jacob' een immer terugkerend genre-cliché is geworden. De vraag voor wie ze uiteindelijk zal gaan, zal een groot deel van het publiek minder bezighouden dan de politiek explosieve situatie of de bittere strijd in de arena die Katniss beide moet doorstaan. Catching Fire houdt wel alle mogelijke doelgroepen te vriend en biedt zo iedereen een eigen stukje Brood en Spelen.

Conclusie
Grootser, harder, dramatischer: dat is in de kern hoe Catching Fire moet aanvoelen tegenover The Hunger Games. En dat is gelukkig precies wat we geserveerd krijgen. Nieuwe Hongerspelen met een andere opzet, aangevuld met een wijd opengetrokken blik interessante nieuwe en oude personages, waarborgen dat het plot niet domweg als een herhaling van zetten overkomt. Daarbij wordt het geheel ondersteund door een grotendeels fantastische cast, met name Jennifer Lawrence. Eveneens fascinerend blijft de werking van het brute regime en haar macht over de sterren en de media, waarbij een rauwe climax onontkoombaar lijkt. Het romantische aspect is echter van een lager, voorspelbaar niveau, terwijl de effecten niet altijd even effectief zijn. Catching Fire biedt desondanks voldoende afwisseling om een breed publiek aan te spreken. Hoewel The Hunger Games ons niet definitief deed hongeren naar meer, slaagt Catching Fire er wel in ons op te warmen voor de naderende finale.