movie scene

Na een wat langzame start in de eerste Hobbitfilm zorgt Smaug letterlijk en figuurlijk voor meer vuur.

Alle delen van The Lord of the Rings hebben duidelijk één verhaal dat alles verbindt, maar toch voelen alle drie de films opzichzelfstaand. Tolkien heeft TLOTR ook in drie delen geschreven, waarbij elk deel zo zijn unieke verhaallijn heeft die leidt tot een bepaalde climax. Echter bestaat er van The Hobbit maar één boek, waarmee The Desolation of Smaug aanvoelt als een schakel tussen het begin en het einde van het verhaal. Dat The Unexpected Journey voor velen aanvoelde als een ellenlange proloog is dus niet gek, aangezien Peter Jackson in dat deel bijna drie uur lang heeft gedaan om de eerste 100 bladzijdes van het boek te vertellen. Toch bleef er na alle kennismakingen en het verkennen van de landschappen die Tolkien gecreëerd heeft, toch de nieuwsgierigheid hangen over hoe dit avontuur verder gaat. Nu is het wachten dus eindelijk voorbij en zijn de bekende karakters uit de wereld van Middle-Earth teruggekeerd om hun avontuur weer op te pakken.



Terugblik
Peter Jackson begint The Desolation of Smaug, net als de vervolgdelen van The Lord of the Rings, met een terugblik. In dit gedeelte zie je niet alleen een ongewassen Peter Jackson die de kroeg uitstapt, maar ook Gandalf (Ian McKellen) die Thorin overhaalt om zijn vaderland Erebor terug te claimen. Dit is een scène die niet terug te vinden is in het boek The Hobbit, maar is geïnspireerd op een verhaal uit één van de bijlagen van de TLOTR boeken, genaamd The Quest of Erebor. Thorin heeft er op voorhand niet veel vertrouwen in, omdat de ondenkbaar grote schat bewaakt wordt door de furieuze draak Smaug. Gandalf was voorheen ook vaak verantwoordelijk voor de oneliners in de Ringfilms en weet dit deel een duidelijk startschot te geven met: “That’s why you will need a burglar”.  

Tempo 
Bilbo (Martin Freeman), Gandalf en dertien dwergen vervolgen hun nobele reis en hebben nog steeds een massa Orcs op hun hielen zitten. Deze lijken minder belangrijk geworden, zodra ze een van gedaante wisselende beer-man tegenkomen. Na een onplezierige wandeling door het bos met mens-etende spinnen lijkt de weg naar ‘Lonely Mountain’ gelukkig niet zo ver meer, en krijg je vergeleken met het eerste deel het gevoel dat het gezelschap eindelijk eens vooruit gaat. Overigens heeft The Hobbit 2 over de gehele lengte van de film een zeer hoog tempo. Dit komt doordat dit deel boordevol actiescènes zit. Een voorbeeld daarvan is de scène waarbij ze het Elvenrijk ontvluchten door in wijnvaten te kruipen en zich met de rivier mee te voeren, wat een waar meesterwerk op het gebied van choreografie en originaliteit oplevert. Helaas ontstaat er door de hoeveelheid gebeurtenissen die elkaar constant afwisselen, wel wat verstoring in de balans tussen de hoeveelheid spanning en de rust die genomen wordt.



Plezierig zoethoudertje
Hoewel Peter Jackson de tijd neemt om het verhaal aan elkaar te knopen - maar nog niet al te veel wil prijsgeven - wordt je eigenlijk zoet gehouden met een lading goede spanning. Je weet dat het avontuur leidt naar de Oom Dagobert-achtige schatkamer waar een praatgrage Draak op het nobele gezelschap zit te wachten, maar toch ontbreekt er veel verdieping en progressie van de karakters. Aan de andere kant maakt Legolas (Orlando Bloom) wel een rentree en is er een vrouwelijke elf door de scenarioschrijvers erbij bedacht. Dit lijkt, terwijl het ten koste gaat van de andere karakters, een goede zet te zijn en levert Tauriel (Evangeline Lilly) als een frisse toevoeging aan de film op.

Conclusie
The Desolation of Smaug is niets minder dan een waardig middenstuk en tegelijkertijd een top-blockbuster voor tijdens de kerstdagen. Dit deel is duidelijk beter dan zijn voorganger, door het hogere tempo en de fantastische actiescènes. Hoewel er ook veel gebreken zijn, kan je vaak toch niet om het overweldigende gevoel van Middle-Earth heen, waarbij net als de muziek The Lord of the Rings nog zachtjes in je oor blijft fluisteren. Los van het feit hoe de wereld van Tolkien gevisualiseerd is, volgt het toppunt van dit schouwspel bij het aanschouwen van de draak zelf en zodra de afsluitende woorden van Bilbo Baggins in de bioscoopzaal weerklinken, weet je dat het weer pijnlijk wachten is tot het volgende deel.