movie scene

Het fragmentarische bestaan van een jongen die niet gehoord wordt.
 
One Night Stand is een filmproject dat nieuwe regisseurs en schrijvers de kans geeft een film van 50 minuten te realiseren met hulp van verschillende productiemaatschappijen. Dit jaar is het alweer de achtste keer dat talent van eigen bodem laten zien wat ze in huis heeft. One Night Stand is een samenwerking tussen het Mediafonds, het Nederlands Filmfonds, CoBo en de publieke omroep. Deze week recenseert MovieScene de film Flarden van Thomas.



Flarden van Thomas is een dramafilm, geschreven door Titia Rieter (Verborgen Gebreken) en geregisseerd door Margot Schaap. De film toont delen van het leven van Thomas (Bodi Biesheuvel), een jongen die nauwelijks gezien of gehoord wordt door zijn vader (Tjebbo Gerritsma) en moeder (Astrid van Eck). Op fragmentarische wijze wordt er door zijn ontwikkeling gegaan, waarbij soms letterlijk gesprekken worden afgekapt om naar de volgende scène over te schakelen.  

Hoestbuien
Thomas groeit op als enig kind van twee ouders die weinig tijd en aandacht voor hem hebben. Vooral de vader van Thomas besteedt zijn tijd liever aan bijzondere boeken en andere vrouwen. De ongemakkelijkheid van de gezinssituatie is vanaf het eerste moment al duidelijk. Thomas probeert vaak subtiel, maar tevergeefs, de aandacht van zijn ouders te trekken door dingen voor ze te doen of interesse te tonen in hun leven. De benauwende situatie van zijn bestaan wordt versterkt door oncontroleerbare hoestbuien die hij heeft als hij zich ongemakkelijk voelt. De hoestbuien beginnen op jonge leeftijd en lijken steeds erger te worden naarmate hij ouder wordt.



Therapie
Hoewel Thomas door zijn aandoening wel opvalt bij zijn ouders, vinden ze hem alleen maar vervelend en schamen ze zich voor zijn probleem. Als het gehoest van Thomas blijft aanhouden, gaat hij steeds minder naar school en moet hij in therapie. Terwijl de ouders van Thomas zich in de wachtkamer hoorbaar druk maken over hun eigen problemen, hebben ze geen flauw idee wat er zich in de behandelkamer afspeelt. Want de magnetiseur die Thomas behandelt, heeft juist opvallend veel interesse in wat er allemaal omgaat in Thomas. Helaas kan de behandeling het hoesten niet stoppen, iets waar de kijker de hele film aan herinnerd wordt. Hoewel het een benauwend gevoel voortbrengt, gaat het op den duur op de zenuwen werken. Dit zorgt er samen met de vreemd gesneden shots voor dat de aandacht steeds moeilijker bij de film te houden is. Ook is het moeilijk mee te leven met het karakter van Thomas, omdat hij vrij oppervlakkig blijft.

Conclusie
De pijnlijke conclusie is dat deze film waarschijnlijk net zo min indruk maakt op het publiek als Thomas op zijn omgeving. Zelden weet hij te raken, te ontroeren of te vermaken. De suggestie van een heftige situatie is ergens op de achtergrond wel aanwezig, maar wordt overschaduwd door stijf acteerwerk, felle kleuren en heel veel gehoest. Ondanks een aantal mooie shots is er visueel ook weinig interessants te bekennen. Er lijkt een poging gedaan te zijn om een diepere laag aan te brengen door middel van kleurgebruik, maar de film is te oppervlakkig en te erg van de hak op de tak om de kijker hier over na te laten denken. Flarden van Thomas is een film die op papier erg de interesse wekt, maar waarvan de uitvoering veel te wensen overlaat.

Flarden van Thomas is vrijdag 20 december om 23.15 te zien op Nederland 2.