movie scene

Samantha en Zach zijn een pasgetrouwd stel dat hun huwelijksreis doorbrengt in de Dominicaanse Republiek. Geheel volgens de familietraditie zet Zach alles op film voor het nageslacht. Als ze op een avond op een obscuur feestje belanden, raken de twee buiten westen en gebeurt er iets merkwaardigs. Zowel Samantha als Zach kunnen zich hier de volgende dag niets meer van herinneren. Eenmaal terug in de Verenigde Staten blijkt al snel dat Samantha, terwijl ze altijd trouw de pil slikt, zwanger is. Ondanks de verrassing is het stel toch erg blij met de zwangerschap en maken ze zich op voor het ouderschap. Dit verloopt echter minder rooskleurig dan verwacht aangezien Samantha vreemd gedrag begint te vertonen, waarvoor de verklaring duidelijk niet in het medisch handboek kan worden gevonden.



Radio Silence
Radio Silence is een groep van vier filmmakers die sinds 2007 experimentele en interactieve horrorfilmpjes maakt. Zo kwamen ze in 2008 met de eerste interactieve YouTube film: The Time Machine: An Interactive Adventure. Devil’s Due is de eerste speelfilm die geregisseerd wordt door Bettinelli-Olpin en Gillett. De andere twee groepsleden Villella en Martinez fungeren als executive producers. Radio Silence geeft toe dat het script van Devil’s Due een paar gelijkenissen vertoont met Polanski’s klassieker Rosemas Baby en in een van de scènes is ook een rekwisiet hieruit gebruikt. Maar uiteindelijk hebben de regisseurs zich ook laten beïnvloeden door andere films binnen het genre; met name Eli Roth (Cabin Fever, Hostel) was een grote inspiratiebron. De mannen van Radio Silence willen echter wel benadrukken dat Devil’s Due geen standaard genrefilm is, in deze variant op het genre ligt de nadruk meer op de personages en hun ontwikkeling.

Ontluikend
De makers hadden de intentie om de focus te leggen bij de relatie tussen Samantha en Zach, zodat de kijker zichzelf daar makkelijk in zou kunnen herkennen. De liefde tussen de twee is inderdaad ontluikend en schattig, maar verder komen we bar weinig te weten over de twee tortelduifjes. Zo wordt er vaak gehint naar de ouderloze jeugd van Samantha, maar wat dat uiteindelijk met het verhaal te maken heeft, blijft onduidelijk. Verder lijken beide hoofdpersonen niet te werken en praten ze met elkaar vooral over elkaar. Meer dan dat Zach en Samantha elkaar heel lief vinden, komen we niet te weten.



Pijnplek
Het komt dan ook niet als donderslag bij heldere hemel dat de andere personages helemaal van bordkarton lijken te zijn. Wat eigenlijk wel weer handig is in een horrorfilm waarin mensen doodgaan, zodat we er verder niet om malen als ze er niet meer zijn. Maar helaas zijn de bijpersonen wel nodig voor een beter begrip van de motieven van de duistere figuren in deze film. Zo lopen er de hele tijd vreemde mensen rondom het huis van Zach en Samantha. Wie zijn die lui? Wat komen ze doen? De grootste pijnplek van de film is dat we geen antwoord krijgen op dergelijke vragen en dat is wel nodig voor een complete griezelervaring.

Gewiebel
De hele boel is met een huis-tuin-en-keukencamera gefilmd, een trucje dat we inmiddels wel kennen, en soms voel je de aandrang om het beeld stil te willen zetten vanwege het vele gewiebel, maar voor sommige scenes werkt het nog steeds ontzettend op de zenuwen. Vooral de scenes in het donker zijn erg spannend en ook een scene in de kerk waarbij de pastoor oog in oog komt te staan met het kwaad is erg sterk.

Conclusie
Hoewel de mannen van Radio Silence zo graag een hartverscheurend liefdesverhaal wilden vertellen, moeten we toch concluderen dat de horrorelementen het hier winnen van de liefde. De makers hebben klaarblijkelijk nog te weinig ervaring met het neerzetten van solide en geloofwaardige karakters. De film is bij vlagen spannend, maar de kijker is te weinig betrokken om aan die spanning betekenis te kunnen geven.