movie scene

Kan een romantisch reisje een tot op de draad versleten huwelijk redden?

A Weekend in Paris – deze titel doet vermoeden dat we hier met een traditionele romantische feel good film te maken hebben. Maar niets is minder waar, blijkt al na enkele minuten. Niet alleen zijn Nick en Meg  Burrows, een echtpaar uit Birmingham, iets ouder dan de hoofdpersonen uit de gemiddelde romcom, de romantiek in hun relatie is ver te zoeken. Om hun 30-jarig huwelijksfeest te vieren gaan ze een weekendje naar Parijs, zoals ze ook tijdens hun huwelijksreis deden. Maar dat charmante hotelletje van toen is verworden tot een aftands toeristenoord en de irritaties van thuis gaan op reis gewoon door. ‘Dit was natuurlijk weer jouw idee’, bijt Meg (Lindsay Duncan) Nick (Jim Broadbent) toe, en rent het hotel meteen weer uit.



Prestige suite
Meg vindt alsnog haar droomhotel. Helaas blijkt dat volgeboekt, maar gelukkig is er nog een speciaal plekje vrij: de prestige suite (‘Tony Blair overnachtte hier ooit’) met uitzicht op de Eiffeltoren in vol ornaat. De stemming verbetert er niet echt door. Wat volgt is een onophoudelijke woordenstrijd, die in intensiteit varieert van vriendelijke plaagstootjes tot boosaardige aanvallen. Soms wordt er zo op de persoon gespeeld, dat je als kijker haast iets van plaatsvervangende schaamte voelt. En de grappen zijn soms zo venijnig, dat je er niet echt om kunt lachen.

Quasi vrolijk
Heel toevallig komen de Burrows Morgan (Jeff Goldblum) tegen, een succesvolle oud-leerling van Nick. Het stel wordt uitgenodigd voor een etentje bij Morgan thuis, waar alleen maar succesvolle, gelukkige mensen aanwezig lijken te zijn. Het rommelige leven van Nick en Meg steekt hier nogal schril bij af, wat tot nog meer spanningen leidt. Voor het verhaal was deze wending niet echt nodig geweest; het lijkt haast een noodgreep van de scenarioschrijver om wat meer vaart in de film te brengen. Voor het curieuze slot lijkt een beetje hetzelfde te gelden: een happy end is echt onwaarschijnlijk, dus wat nu? Dan maar een quasi vrolijk open einde.



Rimpelingen
Films met senioren zijn een kleine trend, denk aan The Best Exotic Marigold Hotel, Hope Springs en Quartet. Nogal eens wordt daarin het beeld geschetst dat het leven na je zestigste pas echt begint, een paar rimpelingen daargelaten. A Weekend in Paris daarentegen verheerlijkt de ouderdom niet: pijnlijke gewrichten, kortademigheid, een tanend libido, volwassen kinderen met volwassen problemen. Steracteurs Jim Broadbent (Cloud Atlas, Bridget Jones’ Diary, Harry Potter) en Lindsay Duncan (Alice in Wonderland, Star Wars) brengen het allemaal met verve. Met hun vertolking van twee met elkaar vergroeide zestigers die niet met, en ook niet zonder elkaar kunnen, weten ze ons te raken. ‘Wat is er nog over van onze relatie nu de kinderen het huis uit zijn?’ vragen Nick en Meg zich af. Niet veel, concludeer je ook als kijker.

Conclusie
In A Weekend in Paris zien we hoe een Brits echtpaar een ‘romantisch’ tripje naar Parijs maakt. Zoals ze dertig jaar geleden ook al eens deden, alleen was hun huwelijk toen nog in een veel betere staat. Nu is er van de relatie niet veel meer over, blijkt na een weekendje bekvechten. Het optreden van Jim Broadbent en Lindsay Duncan weet de kijker te raken, maar dat maakt het magere plot nog niet goed. Ook het vreemde open einde stelt teleur.