movie scene
Het laatste filmnieuws bekijk je natuurlijk op MovieScene!
- Recensies » Bioscoop
Niet veel nieuws, maar wel een heerlijke wraakfilm.
Jeremy Saulnier wist al van jongs af aan dat hij regisseur wilde worden, maar nadat hij de Filmschool had afgemaakt, zat er niet meteen een geslaagde carrière voor hem in het verschiet. Hij startte als productieassistent voor reclamespotjes, er volgden wat korte filmpjes, maar het duurde tot zijn dertigste tot zijn speelfilmdebuut Murder Party uitkwam, een enigszins geslaagde komedie die vooral opviel door zijn scherp geschreven script, maar Jeremy Saulnier wist er niks aan te verdienen en moest ondertussen zijn geld elders halen. Toen zijn derde dochter werd geboren, moest een carriere er toch echt van komen en deed hij een alles-of-niets-poging om zijn naam alsnog te vestigen. Hieruit volgde Blue Ruin, die op het Filmfestival van Cannes de FIPRESCI-prijs won (de prijs van de internationale filmkritiek) en overladen werd met enthousiaste reacties. Zijn droom werd eindelijk werkelijkheid.
Amateur
Dwight is een zwerver die door het leven sukkelt met het afstruinen van vuilniszakken voor eten, het nemen van een frisse duik in de nabije zee en het slapen in een afgedankte auto. Op een dag houdt een politieagente hem aan, waarbij je de indruk krijgt dat de twee elkaar kennen. Op het politiebureau wordt Dwight ingelicht dat Wade Cleland op vrije voeten komt, na het uitzitten van zijn straf voor het vermoorden van Dwight’s ouders. Met dit gegeven gaat amateurmoordenaar Dwight volledig op in zijn pad van wraakzucht en keert hij terug naar Virginia, waar hij is opgegroeid. Niets is echter wat het lijkt wanneer Dwight meer te horen krijgt over wat er precies in 20 jaar geleden heeft plaatsgevonden en zodra hij de andere leden van de hillbilly familie Cleland op zijn dak krijgt, moet hij er alles aan doen om zijn zus en zichzelf te beschermen.
Verdriet
Dwight wordt uitstekend gespeeld door Saulnier’s jeugdvriend Macon Blair, die ook een rolletje had in zijn debuut Murder Party. Saulnier’s intentie om Dwight een universele look te geven, pakt voor het verhaal zeer goed uit. Dwight is niet zo berekenend als de meeste wraakzoekers in wraakfilms en de combinatie van zijn klungelige en logische stappen zorgt voor extra suspense die met vlagen losbarst. Dwight’s zus verwoordt het goed: hij is zwak. Het is een man die in het verleden leeft en betekenis zoekt om nog op aarde rond te lopen. Het verdriet en de woede zijn goede uitgangspunten om enigszins meer inhoud in het genre toe te voegen, maar dit is enkel als basis genomen voor de welbekende vergelding, die ook niet altijd even voelbaar is. Het is teleurstellend dat dit aspect niet veel verder uitgediept wordt. Net als veel van zijn genregenoten is het resultaat van wraak nietszeggend. Dat is niet altijd even erg, maar in Blue Ruin is het een gemis, door de mix van art-house en exploitatie. Zo wisten de films als Dead Man’s Shoes en de Oostenrijkse film Revanche de redeneringen van de protagonist wél dieper te tonen, door zich meer te focussen op één van deze twee.
Conclusie
Hoe dan ook heb je nooit een moment van verveling. Saulnier weet een grillige indie-sfeer over te brengen door zijn verzorgde cameravoering en originele muziekkeuzes. Toch brengt Saulnier de kijker niet veel nieuws: het thema van de zwakzinnige criminele familie als opponent en een hoofdpersoon die zichzelf in een groter probleem heeft gewerkt dan zijn intenties hebben we vaker gezien. De herkenbare plotelementen staan de resultaat van de film dan ook behoorlijk in de weg, maar enkele verrassingen zorgen gelukkig dat de film fris aanvoelt. Daarnaast zijn de spaarzame dialogen en zwarte humor een verzachting, waardoor je genoeg adempauzes krijgt voordat de volgende benauwende suspensemoment optreed. Blue Ruin is simpelweg een heerlijke genrefilm en ongetwijfeld één van de betere van dit jaar, maar dat maakt het niet meteen geweldig. Saulnier laat zijn kunde zien, maar weet nog steeds niet volledig te overtuigen wat hij in huis heeft.
Jeremy Saulnier wist al van jongs af aan dat hij regisseur wilde worden, maar nadat hij de Filmschool had afgemaakt, zat er niet meteen een geslaagde carrière voor hem in het verschiet. Hij startte als productieassistent voor reclamespotjes, er volgden wat korte filmpjes, maar het duurde tot zijn dertigste tot zijn speelfilmdebuut Murder Party uitkwam, een enigszins geslaagde komedie die vooral opviel door zijn scherp geschreven script, maar Jeremy Saulnier wist er niks aan te verdienen en moest ondertussen zijn geld elders halen. Toen zijn derde dochter werd geboren, moest een carriere er toch echt van komen en deed hij een alles-of-niets-poging om zijn naam alsnog te vestigen. Hieruit volgde Blue Ruin, die op het Filmfestival van Cannes de FIPRESCI-prijs won (de prijs van de internationale filmkritiek) en overladen werd met enthousiaste reacties. Zijn droom werd eindelijk werkelijkheid.
Amateur
Dwight is een zwerver die door het leven sukkelt met het afstruinen van vuilniszakken voor eten, het nemen van een frisse duik in de nabije zee en het slapen in een afgedankte auto. Op een dag houdt een politieagente hem aan, waarbij je de indruk krijgt dat de twee elkaar kennen. Op het politiebureau wordt Dwight ingelicht dat Wade Cleland op vrije voeten komt, na het uitzitten van zijn straf voor het vermoorden van Dwight’s ouders. Met dit gegeven gaat amateurmoordenaar Dwight volledig op in zijn pad van wraakzucht en keert hij terug naar Virginia, waar hij is opgegroeid. Niets is echter wat het lijkt wanneer Dwight meer te horen krijgt over wat er precies in 20 jaar geleden heeft plaatsgevonden en zodra hij de andere leden van de hillbilly familie Cleland op zijn dak krijgt, moet hij er alles aan doen om zijn zus en zichzelf te beschermen.
Verdriet
Dwight wordt uitstekend gespeeld door Saulnier’s jeugdvriend Macon Blair, die ook een rolletje had in zijn debuut Murder Party. Saulnier’s intentie om Dwight een universele look te geven, pakt voor het verhaal zeer goed uit. Dwight is niet zo berekenend als de meeste wraakzoekers in wraakfilms en de combinatie van zijn klungelige en logische stappen zorgt voor extra suspense die met vlagen losbarst. Dwight’s zus verwoordt het goed: hij is zwak. Het is een man die in het verleden leeft en betekenis zoekt om nog op aarde rond te lopen. Het verdriet en de woede zijn goede uitgangspunten om enigszins meer inhoud in het genre toe te voegen, maar dit is enkel als basis genomen voor de welbekende vergelding, die ook niet altijd even voelbaar is. Het is teleurstellend dat dit aspect niet veel verder uitgediept wordt. Net als veel van zijn genregenoten is het resultaat van wraak nietszeggend. Dat is niet altijd even erg, maar in Blue Ruin is het een gemis, door de mix van art-house en exploitatie. Zo wisten de films als Dead Man’s Shoes en de Oostenrijkse film Revanche de redeneringen van de protagonist wél dieper te tonen, door zich meer te focussen op één van deze twee.
Conclusie
Hoe dan ook heb je nooit een moment van verveling. Saulnier weet een grillige indie-sfeer over te brengen door zijn verzorgde cameravoering en originele muziekkeuzes. Toch brengt Saulnier de kijker niet veel nieuws: het thema van de zwakzinnige criminele familie als opponent en een hoofdpersoon die zichzelf in een groter probleem heeft gewerkt dan zijn intenties hebben we vaker gezien. De herkenbare plotelementen staan de resultaat van de film dan ook behoorlijk in de weg, maar enkele verrassingen zorgen gelukkig dat de film fris aanvoelt. Daarnaast zijn de spaarzame dialogen en zwarte humor een verzachting, waardoor je genoeg adempauzes krijgt voordat de volgende benauwende suspensemoment optreed. Blue Ruin is simpelweg een heerlijke genrefilm en ongetwijfeld één van de betere van dit jaar, maar dat maakt het niet meteen geweldig. Saulnier laat zijn kunde zien, maar weet nog steeds niet volledig te overtuigen wat hij in huis heeft.
Regisseur:
Cast:
Genre:
Releasedatum:
22 mei 2014Ons oordeel:
-
Speelduur:
96 minuten
Like MovieScene op facebook
REACTIES
Word lid van MovieScene en blijf altijd op de hoogte van het laatste film nieuws en leuke prijsvragen!
REGISTREREN INLOGGENSHOPTOPPERS
WINNEN
UITGELICHT
BEST GELEZEN
- Win Past Lives op DVD en Blu-ray
- Win Freelance op DVD en Blu-ray
- Win Wednesday Season 1 op Blu-ray
- Win Silent Night op Blu-ray
- Hoeveel data verbruik je wanneer je onderweg een film bekijkt?
- Win vrijkaarten voor Godzilla x Kong: The New Empire
- Win The 100 Candles Game: The Last Possession op DVD en Blu-ray
- Win Golda op DVD en Blu-ray
LAATSTE REACTIES
-
ijsmummie
Dat lijkt mij geweldige serie , ik keek ... -
ijsmummie
Wauuuuuw wat veel goeie films zit ertuss... -
ijsmummie
He he eindelijk op bluray , mooi voor mi... -
cobrastyle
😍 -
ijsmummie
Oooo wauw die wil graag zien , ik wist ... -
Puzzcat4life
Omg omg Ik wil zo graag naar Endgame! I... -
cobrastyle
Jaaa tof!
Je bent nog niet ingelogd. Log in of maak een nieuw account om een reactie te plaatsen.
Maarten Baars Maandag 26 mei 2014 om 10:25
SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER
Hey Marco
Je hebt me overtuigd dat je de intenties van de film hebt begrepen. Van mening verschillen wij echter wel op het gebied van of daar voldoende aandacht aan is besteed door de regisseur. Ik vind het prachtig wanneer regisseurs met kleine zinnetjes grootste dingen kunnen zeggen. En daarom zeg ik ook dat die Saulnier juist heel goed laat zien dat hij een fantastisch regisseur is. Het is 'makkelijk' om de achtergrond en beweegredenen van een vigilante uit te putten en uit de doeken te doen, maar het is een kunst om dat alles samen te vatten in die ene enkele zin. Daarbij is het ook zo mooi als je normaalgesproken in wraakfilms iets zal horen "You wish you had", omdat de aankomende slachtoffers hun eigen leven hadden gered in plaats van "I wish you had" die duidelijk maken dat Dwight liever met zijn ouders was vermoord dan dat hij jaren later zich in een spiraal van wraakgeweld zou moeten begeven. Dat maakt gewoon alles duidelijk. Als kijker moet je zelf nog wel actief analyseren, maar dat maakt Blue Ruin gewoon een fenomenale karakterstudie.
Exploitatie is naar mijn mening een film die zich puur op het beeld concentreert. Dus het is belangrijk wat je ziet en het verhaal is ondergeschikt. Ik zie nogmaals géén exploitatieelementen. Natuurlijk is een wraakfilm een populair uitgangspunt als je een exploitatiefilm wilt maken, maar daar was het Saulnier denk ik niet om te doen. En zelfs als hij van wel zegt, boeit me niet want met Blue Ruin levert hij geen exploitatiefilm af hahaha. Maar zoals ik al zei je ziet het geweld wel keihard in beeld. Rauw. Dreigend. Schokkend. Maar zoals Dwight zijn eerste moord pleegt en hij Wade ziet doodbloeden op de grond voel je direct wat Dwight ook voelt. In een exploitatiefilm had Dwight trots weggelopen en zou je als kijker een gevoel van euforie hebben met zoveel bloed. In Blue Ruin zorgt het geweld voor afschuw en leef je zelfs mee ... hoe kort ook ... met de voormalige moordenaar. Bovenal zorgt dit realistische beeld er dus voor het karakter van Dwight te doen ontwikkelen. Hij doucht, scheert zich en kleed zich netjes. Uiteraard om zijn zus te bezoeken, maar ook alsof hij al het smerige geweld van zich af wil spoelen.
Bijgewerkt: Maandag 26 mei 2014 om 10:26
Moviebrayne Zondag 25 mei 2014 om 22:36
Bedankt voor je reactie. Altijd fijn om zelf ook wat kritiek te mogen ontvangen :) Toch wil ik zelf nog even reageren.
Jij zegt: 'Je beweert dat zijn beweegredenen niet zijn uitgediept.'
Maar in mijn bovenstaande recensie zeg ik het volgende: 'Het is teleurstellend dat dit aspect niet veel verder uitgediept wordt.' In zekere zin stel ik dat Dwight's redenen om wraak te nemen zijn uitgediept, maar dat diezelfde redenen- die jij ook hebt benoemd- naar mijn zeggen niet volledig wordt uitgeput en dat zij slechts voor de vooruitgang van het plot zijn gebruikt. Jij zegt: 'Hij zoekt niet naar bestaansrecht, nee hij heeft voor zijn gevoel helemaal geen bestaansrecht meer.Hij leunde erg op zijn ouders en door de moord leunt hij erg op de dood van hen. Hierdoor is hij obsessief en leeft hij uitsluitend nog maar om de dood van zijn ouders te wreken.' Je hebt hier zeker een goed punt, maar ik stel- in andere woorden misschien- hetzelfde: 'Het is een man die in het verleden leeft en betekenis zoekt om nog op aarde rond te lopen.' Deze betekenis resulteert in wraak op de moordenaar van zijn ouders en logischerwijs weet hij dat hij geen bestaansrecht meer heeft zodra dit is gedaan. In andere woorden heeft zijn leven geen zin meer zonder wraak.
Dan over mijn stelling dat Blue Ruin een mix is van Art-house en exploitatie. Jij zegt dat dit ongegrond is en dat ligt geheel aan je definitie van het woord exploitatie en je persoonlijke perceptie van de film. Ik hanteer een vrij brede definitie wat er onder valt, zo vind ik de meeste Paul Verhoeven films ook veel exploitatie bevat. Blue Ruin is een vigilantefilm/wraakfilm en die vallen voor mij per definitie- althans vaak- onder exploitatiefilm. Dit in combinatie met de zeer realistische grafische geweld, natuurlijk. Toch houd ik er niet van om een film meteen een exploitatiefilm te noemen, maar in Blue Ruin zijn exploitatie-elementen meer dan aanwezig.
Hoe dan ook is een mentaal vertroebeld persoon die wraak neemt geen origineel gegeven-Falling Down- in het wraakgenre en ik vind ook niet dat Blue Ruin als een karakterstudie kan worden gezien, zoals- een goed voorbeeld- Taxi Driver . Daar is Dwight een nog tamelijk leeg en rechttoe rechtaan karakter voor en vond ook niet dat zijn karakter boven de film staat. Zo heeft ook Saulnier in interviews aangegeven dat zijn intenties waren om een wraakfilm te maken. Ik vond slechts Saulnier's indieart-house stijl, humor en dat de moord op Dwight's ouders slechts verbaal naar voren komt, een redelijk origineel gegeven voor dit specifieke genre en hij laat zeker talentvolle dingen zien, maar toch ben ik niet volledig overtuigd.
Waarschijnlijk verschillen wij gewoon van mening op verschillende punten, maar ik heb wel zeker de intenties van de regisseur en de film begrepen.
Bijgewerkt: Zondag 25 mei 2014 om 22:41
Maarten Baars Vrijdag 23 mei 2014 om 10:54
MIJN REACTIE BEVAT SPOILERS.
MIJN REACTIE BEVAT SPOILERS.
MIJN REACTIE BEVAT SPOILERS.
MIJN REACTIE BEVAT SPOILERS.
MIJN REACTIE BEVAT SPOILERS.
MIJN REACTIE BEVAT SPOILERS.
(ik heb geen idee hoe ik spoilertags kan gebruiken)
Jammer dat je het niet begrepen hebt. Blue Ruin is in opzet een gewone wraakfilm, maar in benadering genadeloos origineel. Om je statement te weerleggen:
Je beweert dat zijn beweegredenen niet zijn uitgediept. Totaal niet waar. Het feit dat hij zwerver is geworden na de dood van zijn ouders zegt al genoeg. Hij zoekt niet naar bestaansrecht, nee hij heeft voor zijn gevoel helemaal geen bestaansrecht meer. Hij leunde erg op zijn ouders en door de moord leunt hij erg op de dood van hen. Hierdoor is hij obsessief en leeft hij uitsluitend nog maar om de dood van zijn ouders te wreken. Dat is te zien uit het feit dat hij ineens op zijn manier georganiseerd te werk gaat nadat hij te horen krijgt dat Wade vrij is. Klunglig, maar met een duidelijk doel voor ogen. Waarom denk je anders dat hij in een afgedankte auto leeft en die in no-time aan de praat krijgt? Het mooiste is echter nog wel zijn reactie wanneer een van de Cleland-familieleden zegt dat ze hem al lang hadden moeten doden: "I wish you had". Kortom, deze man heeft totaal geen reden meer om te leven door de moord op zijn ouders, maar wil de hele Cleland familie meenemen in zijn dood door de wraakactie waar hij al zijn hele leven op wacht.
De bewering dat dit een mix van art-house en exploitatie is is ook ongegrond. Er is nergens exploitatie - weergave van sex/geweld ten koste van het verhaal - te bekennen. De gruwelijke beelden van de dood zijn zo eng realistisch dat ze de functie hebben over te brengen hoe het voor een 'gewone' man als Dwight moet zijn om iemand te doden. En tegelijk om te onderbouwen dat hij werkelijk geen enkel uitzicht meer heeft dan samen met de familie Cleland de dood in te gaan. Al die gruwel, er is geen terugkeer. Hij heeft er zichtbaar ook meer moeite mee dan zijn vriend die hem redt uit de klauwen van Teddy.
Dus het is te hopen dat meer mensen de film wel begrijpen. Jeremy Saulnier weet met een standaard premisse toch een verhaal te creëren zoals maar weinigen weten te vertellen. De wraak in de film is slechts een onderdeel. Het werkelijke verhaal speelt zich af in Dwight.
Bijgewerkt: Vrijdag 23 mei 2014 om 10:56