movie scene

The Philosophers combineert elementen bekend uit filmreeksen als Twilight en The Hunger Games met een sterker filosofisch bewustzijn. Het resultaat is een warrige, overambitieuze film.

Na passievolle seks te hebben gehad met Petra (Sophie Lowe), een van zijn klasgenootjes, schrikt James (Daryl Sabara) ineens wakker. Petra is al weg en hij is bijna te laat. Hij weet nog een seconde voor de bel zijn lesboek filosofie tussen de sluitende deur te klemmen. Zijn docent, Meneer Zimit (James D'Arcy) maakt een cynische opmerking over te laat komen en James maakt een venijnige opmerking terug. Wat volgt is een verwarrend verhaal waarin filosofie wordt gecombineerd met elementen uit Twilight, The Hunger Games en ongeveer elk andere film of televisieprogramma gemaakt voor de Young Adult generatie.



Gedachte-experimenten
In de filosofieklas van Zimit zitten bijna alleen maar voortreffelijke scholieren die met elkaar verschillende gedachtenexperimenten uitvoeren. Is het beter om vijf mensen te redden door een iemand voor een trein te duwen of kan je beter de vijf mensen laten sterven om zelf geen moord te plegen? Dit soort vragen heeft deze klas onder andere behandeld. In deze desbetreffende sessie, de laatste van het jaar en van hun middelbare schoolcarrière, heeft Zimit echter iets heftigers bedacht: wat te doen bij een nucleaire ramp? De klas moet zich voorstellen dat er een nucleaire ramp zal zijn die alles zal vernietigen. Er is echter een bunker, waar tien mensen zich een jaar kunnen verschuilen om daarna de mensheid opnieuw op te bouwen. Het probleem: de klas bestaat uit twintig man. Iedereen krijgt een kaartje met daarop een beroep. Op basis van dat beroep en de eigenschappen die elke leerling ook echt heeft, moet worden beslist wie in de bunker mag en wie niet, met alle dodelijke gevolgen van dien.

Verbeeldingskracht
Hoe dit nucleaire scenario zich ontwikkelt, wordt op twee manier getoond: vanuit het klaslokaal, waar de leerlingen met elkaar en de docent in discussie gaan en vanuit een exotische locatie met bunker en al, waar de ramp zich “echt” zal afspelen. Deze tweedeling tussen een schoolfilm en een echte rampenfilm is interessant, maar ook bij vlagen verwarrend. Is de verbeelding van de klas zo sterk en uniform dat wij als kijker precies met hen mee kunnen kijken? Wie bepaalt overigens hoe het gedachtenexperiment verloopt? Zimit is duidelijk de architect van het dit experiment en hij heeft gedurende de film meerdere trucjes om verwarring te zaaien, maar af en toe nemen de leerlingen de controle over en dan wordt het verwarrend. De kijker heeft dan evenveel verbeeldingskracht nodig als de leerlingen om af en toe bij deze film bij te kunnen blijven.



Motivatieproblemen
De vragen die tijdens het kijken van The Philosophers opkomen, zijn eigenlijk zelf filosofisch van aard, want wat is bijvoorbeeld het doel van dit grote gedachtenexperiment? Wat wil Zimit uiteindelijk bereiken? Waarom zou het ons eigenlijk iets moeten schelen? De hele film is gebouwd om een ramp, die toch in de gedachten van de klas afspeelt, dus echt inleven in het “nucleaire gevaar” gebeurt toch nooit. Als de film tegen het einde een paar van die vragen probeert te antwoorden doet het dit dan ook op een teleurstellende manier. Dit is simpelweg een film die te veel probeert te doen gedurende zijn 107 minuten, waardoor het verhaal uiteindelijk nergens heen gaat.

Conclusie
The Philosophers is een warrige film met ontzettend veel problemen. Het plot is ongeloofwaardig en de motivaties van de personages is ver te zoeken. Dit zorgt ervoor dat het lastig is om echt mee te gaan in dit ambitieuze verhaal. Het is echter wel verfrissend om te zien dat er zoveel filosofische elementen worden verwerkt in een film voor jongeren. Als dat in een pakkendere context was gedaan, dan was The Philosophers nog een inspirerende film geweest. Nu zaait hij alleen maar verwarring.