movie scene

Om maar met de deur in huis te vallen: Into The Storm is misschien de grootste onzin die ze deze zomer aan je proberen te verkopen, maar meteen ook één van de meest vermakelijke.
 
Steven Quale regisseerde al eerder de zeer vermakelijke Final Destination 5, een deel die precies deed wat de andere delen van de franchise ook deden, maar wel met als resultaat een solide film. Dit kwam voornamelijk door de meest uiteenlopende en hilarische aaneenschakelingen van naïeve tieners die zeer inventief de dood ondervonden, zoals een Boeddhabeeld dat tijdens een Thaise massage op iemands hoofd valt of het miraculeus spiesen van een slachtoffer door een zeilboot bij het instorten van een brug. Guilty pleasure of niet, deze ietwat over de top benadering viel ook een beetje te verwachten van Into The Storm. Dus wie zich enigszins heeft ingesteld op een film die zich soms iets serieuzer voordoet dan het daadwerkelijk is, zal vrolijk de bioscoop uitlopen.
 


Korreltje zout
In de film maken we kennis met de professionele stormzoeker Pete en zijn team van specialisten, die op zoek zijn naar tornado’s om deze te filmen. Dit werk werpt nog niet zijn vruchten af, waardoor Pete bang is zijn stormchasermobiel, een kleine tank genaamd de Titus, te verliezen. Daarnaast volgt de film een tweetal hillbillies die het stormjagen wat minder professioneel aanpakken. Met een handcameraatje en mobiele telefoons volgen ze tornado’s voor hun YouTube-blog op de voet, maar nemen veiligheidsnormen niet al te serieus. Tot slot zien we een gewone familie uit het plaatsje Silverton, waarbij de relatie tussen vader Gary - gespeeld door Richard Armitage, beter bekend als Thorin uit The Hobbit - en zoon Donnie voor enige moeilijkheden zorgt, helemaal wanneer zoonlief er met een meisje vandoor gaat naar een verlaten fabriek voor een schoolproject. Je mag één keer raden… Tornado’s zijn geen alledaagse fenomenen in hun pittoreske dorpje en wanneer dit wel plaatsvindt, is het zeer onverwacht. Nu is het hopen dat iedereen het overleeft…of niet.
 


Zo slecht…
Into The Storm komt traag op gang wanneer het zich vooral bezig houdt bij het introduceren van alle karakters en de handheldcamera’s die ze gebruiken. Daarnaast probeert het ook wat diepgang aan te brengen die verre van overtuigend is. We zien allemaal zeer clichématige karakters waar je nooit wat om gaat geven of zelfs hoeft te geven. Juist door deze voorspelbaarheid en onzinnigheid krijgt de film een hilarische ondertoon. Vervolgens is er maar een vlammende tornado nodig en je ligt voor een aantal goede tien minuten dubbek in je bioscoopstoel. Dit zijn scènes die zo slecht zijn, dat ze weer goed worden, maar zelfs wanneer dit buiten beschouwing wordt gelaten, weet Into The Storm aardig overeind te blijven. De stormscènes zijn oprecht spannend, vooral door de first-person camera en overtuigende opvoering. Soms slaat het over naar een vooropgezet toneelstuk, maar dit weet allemaal onderdeel te worden van de goede bedoelingen van de film, net als de matige CGI van de tornado’s en het houterige acteerwerk.
 
Conclusie
Laten we eerlijk zijn, Into The Storm is op papier niet meer dan een rampenfilm die inspeelt op de populariteit van het found-footage genre, maar opnieuw weet Steven Quale met het benodigde formulewerk een film vol amusementswaarde neer te zetten en weet hij schertsenderwijs alles wat slecht is te verkopen. Van de matige CGI tornado’s, die gaan en staan wanneer de regisseur een seintje geeft, tot aan de bedenkelijke situaties waarin de karakters zich begeven, het draagt allemaal bij aan een zeer vakkundig gemaakte guilty pleasure. Toch blijven er een aantal dingen over die oprecht goed zijn. Zo zijn de stormscénes fraai opgezet, die ook nog spannend zijn. Daarnaast wordt je begeleidt door een geweldige soundtrack van Brian Tyler (Iron Man 3). Kortom, Into the Storm verdient het om gezien te worden, al is het alleen maar voor de überstormscéne die Pete’s dromen werkelijkheid maakt, want die is écht briljant.