movie scene

Authentieker dan dit wordt een fictiefilm niet.

Party Girl is een film over het leven van Angélique Litzenberger, een 60-jarige gastvrouw van een nachtclub aan de Frans-Duitse grens. Dat zal voor velen niet een al te aanlokkelijk uitgangspunt zijn. Toch is dit een film die het meer dan verdient om gezien te worden. Dat komt omdat de film omdat de film succesvol een zeer authentiek beeld geeft van het leven van Angélique en de mensen om haar heen. Dit komt voor een groot deel door de casting. Iedereen in deze film speelt zichzelf. Samuel Theis, een van de vier kinderen van Angélique, is daarnaast ook een van de regisseurs van de film. Het is daarom niet verrassend dat Party Girl in Cannes een prijs won voor het beste ensemble. En dat was niet alles. Het won daar ook de Camera D'Or, de prijs voor beste debuutfilm.



Angélique
Wanneer de film begint zien we Angélique aan het werk in haar club. Ze geniet van de opzwepende muziek, en danst en flirt volop met de mannelijke bezoekers. Ze is echter inmiddels 60. Is het niet tijd om het wat rustiger aan te doen, en om wat meer tijd te gaan besteden aan haar familie? Wanneer Michel, één van de vaste klanten van de club, haar ten huwelijk vraagt besluit ze na even nadenken om met het hem te trouwen, en daarmee haar clubleven vaarwel te zeggen. Ze besluit een rustig leven te gaan leiden met Michel en haar familie. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Angélique heeft een wild leven gehad. Een van haar kinderen is in een pleegfamilie ondergebracht, met anderen is het contact verwaterd. Bovendien begint Angélique steeds meer te twijfelen aan haar liefde voor Michel. Hij is goed voor haar, en ze vindt hem aardig en grappig, alleen voelt ze zich seksueel helemaal niet aangetrokken tot Michel.

Maatschappelijke onderklasse
Michel, Angélique, en het grootste deel van haar familie behoren allen tot een maatschappelijke klasse die niet vaak zo realistisch en eerlijk wordt gepresenteerd in films. Ze behoren tot de onderklasse van de maatschappij, zijn arm en ongeschoold. Hun voorkomen en gedrag kan een tikkeltje ordinair worden genoemd. In de meeste films zouden deze personages voornamelijk als punchline worden ingezet. Party Girl kijkt daarentegen op een serieuze manier, en met ontzettend veel gevoel voor detail, naar hun levens en relaties. De film romantiseert niets, en maakt de personages niet beter dan ze zijn. Angélique's nachtclub is een grijs, lelijk gebouw naast een al even grijze snelweg. Binnen is het kitscherig aangekleed, en de danseressen zijn verre van modellen. Dit is zeker geen luxueuze club, zoals je meestal in Hollywoodfilms ziet. De clienten zijn dan ook plaatselijke, eenzame mijnwerkers, of andere onderbetaalde arbeiders, zoals Michel die goedkoop even aan hun sores willen ontsnappen.



Trots
Party Girl toont ons personages die zich zeer bewust zijn van hun gebreken, en die realistisch zijn over hun mogelijkheden. Erg succesvol zal niemand worden, maar dat weerhoudt ze niet om trots te zijn op hetgeen wat ze wel hebben weten te bereiken. "Je mag je nooit schamen voor welke baan je ook hebt" zegt Angélique tegen een van haar dochters. De relatie tussen Angélique en haar kinderen is sowieso fantastisch uitgewerkt. Ondanks alles hebben zij een goede band met elkaar. Angélique beseft heel goed dat ze niet altijd een goede moeder was, en haar kinderen beseffen ook dat ze daar soms hele legitieme redenen voor heeft gehad. En ze heeft er uiteindelijk op haar eigen manier voor gezorgd dat zij een iets beter leven kunnen hebben dan haar. Samuel woont en werkt zelfs in Parijs. Wat hij daar precies doet, komen we niet te weten, maar dat is ook precies het punt. Het feit alleen al dat hij in Parijs zit, dat hij aan dit leven heeft weten te ontsnappen is voor Angelique en co. reden om tegen hem op te kijken en trots te zijn. De relatie tussen Michel en Angélique is iets minder goed uitgewerkt. Ook dit wordt zonder opsmuk gepresenteerd. Michel is niet Angéliuque's droomman, en andersom geldt dat ook. Beiden beseffen dat goed, maar ze mogen elkaar oprecht, en ze willen liever niet de rest van hun leven in eenzaamheid doorbrengen. Dit zorgt voor enkele ruzies, maar de film weet hun relatie nooit echt verder te ontwikkelen dan dat.

Conclusie
Party Girl kreeg in Cannes enkele mooie onderscheidingen. Dat was zeer terecht. Dit is een zeldzame film die op een zeer objectieve wijze, en zonder te oordelen, kijkt naar de levens van enkele mensen uit de maatschappelijke onderklasse van West-Europa. Dat doet het zo overtuigend, dat het niet uitmaakt dat de belangrijkste relatie in de film niet al te goed is ontwikkeld.