movie scene

Melissa McCarthy overwint een gevaarlijke wapenhandelaar én veel te veel flauwe grappen.

Susan Cooper (Melissa McCarthy) werkt in de kelder van de CIA. Via een videoverbinding helpt ze al jaren topagent Bradley Fine (Jude Law) tijdens zijn missies. Nadat Bradley een Bulgaarse terrorist heeft opgepakt, moet hij wapenhandelaar Rayna Boyanov (Rose Byrne) vinden. Boyanov wil een nucleaire bom aan de hoogste bieder verkopen, en blijkt niet voor een gat te vangen. Ze heeft de geheime identeiten van alle actieve CIA-agenten gekraakt, waardoor Bradley's missie mislukt. Voor de CIA zit er maar één ding op: de onbekende Susan Cooper op pad sturen.



Sketches
Spy is al de derde keer dat Melissa McCarthy werkt met regisseur Paul Feig. Hun eerste samenwerking, Bridesmaids (2011), was voor beiden hun grote doorbraak. McCarthy kreeg zelfs een Oscarnominatie voor haar vertolking van de brutale Megan. Dat zal ze voor Spy niet krijgen, maar het is wel duidelijk dat haar talent inmiddels dat van Feig overstijgt. In Spy heeft Feig veel moeite om de grappen natuurlijk uit het plot te laten voortvloeien. Zeker aan het begin van de film zet hij te vaak het plot van de film opzij voor scenes waarin nogal willekeurig enkele grappen worden verteld. Veel van deze grappen vallen dood, waardoor deze scenes soms iets te veel op mislukte sketches lijken.

Rommelig
Bovendien lijkt Feig te vaak bang te zijn dat zijn film niet grappig genoeg is waardoor hij overdreven absurde elementen toevoegt die volstrekt niet in de film passen. De openingsscene van de film is kenmerkend voor de rest. Het begint als een bijna perfecte Bond-parodie, met een geweldig acterende McCarthy en Law. Om onduidelijke redenen belsuit Feig dan prompt om de CIA-kelder met een vleermuizenplaag te confronteren die McCarthy's werk bemoeilijkt. Het haalt de tempo uit de scene, en maakt het onnodig rommelig. De grap is te willekeurig, en bovendien niet humoristisch genoeg. Deze aanpak van Feig is des te vreemder aangezien op sommige momenten, zeker in de tweede helft van de film, wel degelijk laat zien dat hij wel weet hoe hij actie en comedy op een goede, vloeiende manier kan combineren. Een gevechtsscene tussen Byrne en McCarthy, waarin verschillend keukengerei op originele wijze als wapen wordt gebruikt, doet zelfs denken aan de beste tijden van Jackie Chan.

McCarthy
Ook wanneer de humor doodslaat is Spy echter het bekijken waard. Dat komt door de fantastische cast, aangevoerd door Melissa McCarthy. Zij bewijst hier dat zij ten allen tijde precies weet hoe zij haar komisch talent moet inzetten. Zij kan zowel overdreven als subtiele, ingetogen humor aan. Ze is overtuigend aan het begin van de film waneer Susan Cooper, een bange, onzekere agente is, en nog overtuigender richting het einde wanneer ze een brutale actieheldin moet spelen. Jude Law speelt perfect een gladde charmeur die heel goed weet dat hij een gladde charmeur is. Dat is niet verrassend. Law is uitgegroeid tot één van de beste acteurs ter wereld. Er lijkt geen rol te zijn die hij niet aankan. Vergelijk zijn rol hier, met zijn rol in Dom Hemingway. Er zijn maar weinigen die beide rollen zo overuigend zouden kunnen spelen.



Statham
Rose Byrne's talent voor comedy bleek al uit Bad Neighbours, en hier laat ze dat nogmaals zien. Ze heeft ontzettend veel plezier in het spelen van de verwaande wapenhandelaar Rayna. De film wordt echter bijna gestolen door Peter Serafinowicz. Hij speelt Aldo, een oversekste Italiaanse spion die samenwerkt met de CIA. Dit zou heel gemakkelijk een irritante rol kunnen worden, maar Serafoniwicz speelt het met veel charme. Hij doet een beetje denken aan een jonge Christopher Walken. Tot slot zullen Jason Statham fans teleurgesteld zijn. Hij heeft enkele leuke dialogen, maar zijn rol wordt al snel te eentonig en onnodig. Dat is deels wel de bedoeling. Feig heeft hem vooral nodig vanwege zijn reputatie. De film wil expliciet duidelijk maken dat deze sterke vrouwen echt geen hulp nodig hebben van een mannelijke dommekracht.

Conclusie
Spy is geen comedyklassieker. Dat komt vooral vanwege het script dat een overdreven aantal flauwe grappen bevat. Feig weet bovendien niet zo goed hoe hij al die grappen in op een vloeiende wijze in de film kan opnemen. Naarmate de film vordert, lukt hem dat gelukkig wel steeds beter. Bovendien is de film dankzij de fantastische cast, met name McCarthy en Law, altijd het bekijken waard. Zij weten zelfs aan de slechtste grapppen een leuke draai te geven.