movie scene

Mexicaanse studenten op zoek naar een vergeten rockster, en naar zichzelf.

Gueros speelt zich af in 1999, wanneer Mexicaanse studenten uit protest de universiteiten bezetten. Ze demonstreren tegen het neo-liberale beleid van de regering die heeft besloten om collegegeld in te voeren. In die context ontmoeten we Sombra (Tenoch Huerta) en Santos (Leonardo Ortizgris), twee studenten die 'staken tegen de staking'. Daarmee bedoelen ze feitelijk dat ze de hele dag thuis zitten zonder te weten wat ze met hun leven aanmoeten. Sombra kan zijn scriptie niet afmaken, terwijl Santos stroom steelt van de onderburen. Wanneer hij betrapt wordt moeten ze vluchten. Zo begint een road-trip door Mexico-Stad.



Epigmenio Cruz
Op deze road-trip worden ze vergezeld door Sombra's broer Tomas (Sebastian Aguirre). Hij is door zijn moeder naar Sombra gestuurd nadat hij een waterballon op een baby heeft gegooid. Tomas heeft in de krant gelezen dat de - fictieve - vergeten rockster Epigmenio Cruz op sterven ligt. Cruz is een jeugdidool van Tomas en Sombra en ze besluiten hem op te zoeken. Eerst gaan ze langs de universiteit waar Ana (Ilse Salas) een van de leiders van het protest is. Ana heeft een soort knipperlichtrelatie met Sombra, en ergert zich aan de verdeeldheid binnen de protesterende studenten. Ze besluit om samen met de drie mannen op zoek te gaan naar Epigmenio, die volgens de legende ooit Bob Dylan tot tranen toe heeft geroerd.

Politiek statement
Güeros is de debuutfilm van regisseur Alfonso Ruiz Palacios. Palacios laat hiermee zien dat hij een mooie toekomst heeft, en dat is niet onopgemerkt gebleven. De film is op vele filmfestivals, waaronder dat van Berlijn, in de prijzen gevallen. Palacios laat zien dat hij zich bewust is van de filmgeschiedenis. Bovendien laat hij zien dat hij stilistisch kan experimenteren zonder de inhoud uit het oog te verliezen. Güeros is in zwart-wit gefilmd in de stijl van de Franse 'nouvelle vague' films uit de jaren '60. Palacios doet dit niet alleen omdat hij fan is van deze films, maar ook omdat die films anti-establishment zijn en kritisch op de maatschappelijke elite. Diezelfde kritiek leidde ook tot de beroemde studentenprotesten in 1968. Met zijn stijl wil Palacios dus de maatschappelijke problemen in Mexico belichten. Dat doet hij wel met veel gevoel voor visuele humor en zelfspot. In een scene klagen de hoofdpersonages dat de Mexicaanse filmindustrie alleen nog maar bestaat uit regisseurs die in zwart-wit filmen en pretentieuze ideëen aan het publiek voorschotelen.



Mexico
Güeros won de belangrijkste Mexicaanse filmprijzen. Dat is niet erg verrassend. Het is makkelijk voor te stellen dat deze film een Mexicaanse klassieker gaat worden, die voor de Mexicaanse bevolking hetzelfde zal betekenen als bijvoorbeeld Turks Fruit voor Nederland. Het is een film die tot in detail bekend is met de Mexicaanse cultuur en geschiedenis en het is duidelijk dat veel scenes, grappen en ideëen in de film voortkomen uit situaties die voor iedere Mexicaan herkenbaar zullen zijn. Daar verdient regisseur Palacios veel lof voor, en de film zou een stuk minder zijn als hij het 'universeler' probeerde te maken. Het betekent echter wel dat wij af en toe in verwarring achterblijven.

Conclusie
Alejandro Gonzalez Inarritu en Alfonso Cuaron bewijzen al jaren dat er een hoop filmtalent uit Mexico komt. Daar kan nu ook Alfonso Ruiz Palacios aan worden toegevoegd die misschien nog wel belangrijker zal blijken voor de Mexicaanse film. Hij bewijst immers dat een Mexicaanse filmmaker ook succes kan hebben door een film te maken die ook daadwerkelijk over de Mexicaanse cultuur en maatschappij gaat. Het is niet helemaal een succes, zo hadden enkele personages iets verrassender uitgewerkt moeten worden. Güeros verdient echter wel degelijk een groot publiek, al is het alleen maar vanwege de prachtige cinematografie.