movie scene

Onze razende reporter Robin was deze week op het oudste filmfestival ter wereld: Venetië en zag journalisten als fanboys, lege rode lopers en natuurlijk veel films.

Het Filmfestival van Venetië is het oudste en misschien wel het meest gerespecteerde filmfestival ter wereld. Het festival biedt niet alleen een podium voor films uit eigen land, maar weet al sinds oudsher Hollywood te verleiden hun films in de stad van het water te vertonen. Deze mix zorgt ervoor dat het festival al sinds 1932 bezoekers, filmsterren en pers aantrekt van over de hele wereld.



Met een heuse persaccreditatie op zak mocht ondergetekende, een 21-jarige student Media en Cultuur aan de UvA, zich gedurende het festival even tot de wereldpers rekenen. Voor mij was dit de eerste keer op een internationaal filmfestival én de vuurdoop met verslaggeving in het algemeen. En Venetië blijkt dan naast een plek voor nieuwe films ook een sexy wereld van glamour, celebs en heel veel ellebogen te zijn. Alhoewel je dat op het eerste gezicht niet zou zeggen.

Het festival speelt zich af op het Lido, een apart liggend eilandje van Venetië. Deze kan je alleen bereiken via een waterbus, wat zo’n drie kwartier duurt. Eenmaal aangekomen op het eiland verwacht je rode lopers, grootse posters, en veel paparazzi, maar nee. Als je aankomt op dit eiland, lijkt het festival niet te bestaan. Nergens bordjes of pijlen die duidelijk maken waar je naartoe moet. Na door wat Italianen alle kanten op te zijn gestuurd en bijna een half uur lopen verscheen uit het niets een enorm terrein met,  daar waren ze, de rode lopers, grootse posters en heel veel paparazzi. De foto’s die in roddelbladen en filmsites te zien zijn, kwamen eindelijk voor mijn ogen tot leven. Voor een lege rode loper zaten dag in dag uit fans van alle leeftijden in de brandende zon te wachten op die ene handtekening of selfie van een beroemdheid. In plaats daarvan moesten ze het met mij doen.



Het hoofdkwartier van iedere journalist was het enorme Casino Palace waar honderden journalisten artikelen schreven, foto’s bewerkten of video’s bewerkten. Daarnaast was hier ook de zaal waar alle persconferenties werden gehouden en waar voor een beetje goede plek ouderwets ellebogenwerk nodig was. Eén van de grootste films op het festival was het gangsterdrama Black Mass, dé film waar Johnny Depp eindelijk liet zien dat hij meer is dan een wandelend stripfiguur. En, groot nieuws voor mij: bij de persconferentie na afloop zou Johnny Depp himself aanwezig zijn! Johnny - ik mag Johnny zeggen - vormde per slot van rekening een groot deel van mijn jeugd. Edward Scissorhands, Willy Wonka en natuurlijk Captain Jack Sparrow zijn voor mij echte klassiekers. Ik durf dan ook best te zeggen dat ik een fanboy ben. Maar ik was niet de enige. Je kunt nog zo professioneel zijn, maar wanneer Mr. Depp binnenkomt, verandert zelfs de meest doorgewinterde journalist in een meisje van dertien. Tijdens de persconferentie giechelde menig journalist om de grapjes van Johnny en hing aan zijn lippen voor zijn verhalen. Maar de show begon echter pas toen het journalistieke halfuurtje voorbij was. Na het eindsignaal van de persconferentie bestormde de hele zaal het podium voor die ene handtekening of selfie die meteen op Facebook, Instagram of Twitter werd gezet. De journalistieke houding werd tijdelijk ingewisseld voor filmhysterie.

Venetië was een bijzondere ervaring die ik niet snel zal vergeten. Nu maar kijken welke films er na de festivalroes overeind blijven en welke wegzakken in de roes van champagne en selfies. Ariverdecci Venezia!