movie scene

Amy, Amy, Amy. Met dit mantra verliet ik de bioscoop na het zien van de geslaagde documentaire over Amy Winehouse. Genialiteit en gekte liggen dicht bij elkaar hoor je wel eens zeggen. Creativiteit en chaos ook blijkbaar.

Ik las laatst ergens dat Terry Gilliam een sponsor heeft gevonden die alsnog zijn Don Quichot film wil financieren. De documentaire Lost in La Mancha hebben we cadeau gekregen bij het falen van zijn eerste poging om dit epische verhaal naar het witte doek te vertalen. Het officieuze lid van Monty Python sleutelde ook de bizarre film Brazil in elkaar, ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Creatief en chaotisch, wat een heerlijke cocktail levert dat vaak op. En dan bedoel ik het werk, het eindresultaat. Want voor betrokkenen is het proces waarin de desbetreffende meester (man of vrouw) zijn entourage meesleurt meestal een hellegang.



Terug naar Amy. Papa Winehouse gaat ook een documentaire maken over zijn dochter omdat hij wil laten zien dat zijn soulmeisje ook veel sociale en positieve kanten had. Dat is inderdaad belangrijk paps, want ik denk dat er heel veel fans na het zien van de film rondlopen die denken: wat een ongelooflijk asociale meid die Amy. Ik verbrand mijn t-shirts, laat mijn borstzakje boven mijn tiet weglaseren en als we toch aan het lazeren zijn pleur ik meteen haar cd's in de prullenbak. Natuurlijk niet. In de documentaire is het meest schokkende beeld dat van een uitpuffende Amy op een tropische bestemming en haar vader die met zijn eigen filmploeg (die een reality soap draaide over het leven van de vader van) haar rust komt verstoren. "If you want money, I have money pops" hoor je haar zeggen, in en in triest.

Wat ook triest is, is het feit dat overlevenden van de 11 september aanslagen en de families van de slachtoffers die vielen veertien jaar na dato nog geen fatsoenlijke antwoorden hebben gekregen op hun vragen. Ik heb de laatste jaren vele boeken en documentaires gezien over 9/11 en zou ook graag willen weten hoe het kan dat twee vliegtuigen drie wolkenkrabbers laten instorten. En hoe een verslaggeefster van de BBC het over het instorten van "building seven" heeft, terwijl die nog gewoon rechtop achter haar staat. Iedereen die geen idee heeft waar ik het over heb kan ik de documentaire Loose Change van harte aanbevelen. Creativiteit en chaos, genialiteit en gekte. Het ligt overal op de loer.