movie scene

Vrouwonvriendelijke en zielloze roadtrip naar de Reeperbahn.

Twee grote koplampen van zo’n Amerikaanse hufterbak schijnen de zaal in. Het doet denken aan de openingsscène van Taxi Driver, met een gele taxi die door de mist heen snijdt. Toen regisseur Martin Scorsese naar de betekenis werd gevraagd, was zijn antwoord opzienbarend: “ik vind het gewoon mooi.” Ook achter de auto van J. Kessels, en de film als geheel, schuilt een verrassend holle boodschap. Terwijl de film eerst nog wel weet te intrigeren wanneer schrijver P.F Thomése, kortweg Frans (Fedja van Huêt), zittend achter zijn typemachine begint aan een rokerige thriller. Samen met protagonist Kessels (Frank Lammers) gaan ze op zoek naar een frikadellenproducent.



Cowboy-cultuur
Al vanaf de – overigens mooi aangeklede – openingscredits wordt duidelijk dat J. Kessels een amalgaam is van de Amerikaanse cowboy-cultuur en Nederlandse banaliteiten, met acteur Lammers in een vers gestreken tenue van Willem II. We bevinden ons in het brein van de schrijver, die zijn lompe makker nodig heeft om weer eens te excelleren in de schrijfkunst. Zodoende is de film, net als het boek van Thomése, een verhaal in een verhaal. Het verhaal van de schrijvende auteur die zijn eigen verhaalwereld induikt en binnen die context terugblikt naar zijn fictieve jeugd.

Castratieangst
Het leidt tot schaamteloze scenes waarin de piepjonge Thomése, verliefd op een blondine, te kakken wordt gezet in een zwaar aangedikte frituurtent. De eigenaar trekt zijn broek naar beneden en spuit ketchup tussen zijn benen.  Het zijn allemaal toespelingen op seksualiteit en castratieangst, gefilmd vanuit de belevingswereld van de man. Dat is één van de grote problemen in de film, dat vrouwen worden neergezet als lustobjecten, met uitsluitend neukbaar zijn als talent. In die zin scoort J. Kessels een -5 op de Bechdel test.



Ordinair
De escapades van Kessels en zijn kameraad in Hamburg veranderen daar weinig in. De heren roken, drinken en bezoeken hoerententen aan de Reeperbahn. Een aaneenschakeling aan fallussymbolen passeert de revue. Van de braadworsten in de bierstätte tot de frikadellen in het frietkot. Het is een representatie van het vulgaire, van de ongenuanceerde begeerte. Alsof mannen zijn verworden tot neanderthalers. Daarnaast heeft het tweede gedeelte van de film ook qua plotwendingen weinig te bieden. Het verhaal verwordt tot een perpetuum mobile die zichzelf met al zijn ordinaire verhandelingen in leven houdt.

Conclusie
Regisseur Erik de Bruyn staat mijlenver af van zijn succesvolle Wilde Mossels uit 1997. Van een film over verlangen, naar een film over, tjah, waarover?