movie scene

Een horror franchise komt ten einde.

In 2007 werd Paranormal Activity voor het eerst geïntroduceerd aan de wereld. Het kleine budget en de geweldige mond-op-mond reclame zorgde ervoor dat dit één van de meest winstgevende horrorfilms ooit zou worden. De opzet deed denken aan een andere horrorklassieker: The Blair Witch Project. Beide films draaien om het gegeven van teruggevonden homevideo-beelden van vermiste mensen. Deze beelden laten de laatste dagen van een groep mensen zien, geteisterd door een - voor de kijker niet zichtbare - entiteit. Het gebruik van eigen opnames en bewakingscamerabeelden zorgden voor een gevoel van realisme, die tot dan toe niet vaak werd behaald. Dat was toen. Nu zijn we vier officiële vervolgen, één spin-off, één Japanse remake en een handvol parodieën verder en mag er gezegd worden dat de lol er vanaf is. Daarom besloten de makers een definitief einde te maken aan de serie, met een onverwachte wending: dit keer zijn de spoken te zien!



Lang leve 3D
Een ding voorop gesteld: ondergetekende had weinig vertrouwen in deze film. Het sterke aan de Paranormal Activity-franchise was namelijk het feit dat de geesten nooit te zien waren. Daarbij komt dat 3D vaak gedaan is als een soort extraatje, alleen om meer geld in het laatje te krijgen. Het effect is hierbij vaak dat van een kijkdoos in plaats van de kijker echt in de film te brengen. The Ghost Dimension daarentegen weet het 3D-effect op zo'n manier te gebruiken, dat het echt wat toevoegt. Het werkt in combinatie met twee andere elementen: de manier van filmen en de zichtbaarheid van het paranormale. De opzet van deze film is namelijk dat de vader van een jong gezin een oude, vreemde videocamera vindt waarmee hij spookactiviteit kan vastleggen. Hierdoor is het grootste gedeelte gefilmd vanuit het eerste persoons-perspectief. Dit heeft als effect dat het voor de kijker voelt alsof hij zich midden in het verhaal bevindt. Al het spectrale lijkt te zweven voor de neus van de kijker. Spoken laten sporen achter en als de camera - en dus de kijker - daar doorheen gaat, kan het de illusie wekken dat je er letterlijk midden in zit.



Niks bijzonders
Alles hierboven is slechts een gimmick, maar wanneer er gekeken wordt naar de film zelf is er weinig bijzonders over te zeggen. Het is cliché om te zeggen, maar de film zit vol met clichés. Huis waar het spookt? Check. Klein, bezeten meisje? Check. Pastoor die exorcisme zal verrichten? Check. Zoveel schrikeffecten dat je de tel al kwijt raakt in het eerste kwartier? Check. En ga zo maar door. De film speelt hiermee op safe en weet hierdoor totaal niet te verrassen of te boeien. We hebben het al talloze keren eerder gezien. Daarbij komt dat de personages zo ongeloofwaardig en ééndimensionaal zijn, dat wanneer er één van hen sterft het totaal geen impact heeft op de kijker. Het is het zoveelste schrikmoment, niets meer. Het camerawerk mag dan wel goed zijn, maar wanneer deze beelden in 3D voor je ogen van links naar rechts beginnen te schieten, wordt het kijken al snel doodvermoeiend.

Conclusie
Paranormal Activity: The Ghost Dimension is niet voor iedereen weggelegd. De film verlegt geen grenzen zoals het eerste deel deed en hij zal ook zeker geen prijzen winnen. Deze film kan beter benaderd worden als een attractie. Het 3D voegt dan wel weer wat toe, mits de kijker wat vooraan zit in de bioscoop. Helaas voorkomen het verhaal, de personages en de montage ddat deze film een waardig einde is van een franchise die toch bepalend was voor een nieuwe generatie horrorfilms.