movie scene

Van een rustige verhuizing belanden in een echte volksrevolutie.

In 2007 kwam er uit het niets een kleine Spaanse horrorfilm die al snel razend populair werd: [REC]. De film werd geprezen om zijn unieke manier van filmen en verhalen vertellen. Natuurlijk werd dit ook opgemerkt door de grote bazen in Hollywood en nog geen jaar later was er een Amerikaanse remake te vinden in de bioscoop onder de naam Quarantine. Voor deze remake werd John Erick Dowdle aangesteld als regisseur. De film wist in vergelijking met het origineel niet veel nieuws te brengen en werd lauw ontvangen door het publiek. Dowdle kreeg echter wel complimenten over het behouden van de spanning gedurende het gehele verhaal. Fast forward naar najaar 2015, waar de nieuwste film van Dowdle in de bioscoop verschijnt. No Escape vertelt het verhaal van een man die met zijn gezin naar Zuid-Oost Azië verhuist voor zijn werk, maar al snel na aankomst zich midden in een volksrevolutie bevindt.



Not quite the best of both worlds
Dowdle gunt de kijker geen moment echt rust als de actie begint. Zeker in het begin werkt dit erg goed. Het probleem met No Escape is eigenlijk dat het niet echt weet wat het wil zijn. Het zet zichzelf aan de ene kant neer als een hersenloze actiefilm, maar aan de andere wil het ook heel graag een moraal meegeven over de westerse wereld en de bemoeienis met andere landen. Dit zijn allebei aspecten die kunnen werken, maar voeg ze samen en het wordt een verwarrend geheel voor de kijker. De combinatie zorgt ervoor dat de kijker in tweestrijd is met zichzelf. Dit komt doordat de makers voor de films ervoor hebben gekozen dat de antagonist van het verhaal de burgers van het land zijn: gewone mensen die bang zijn dat hun cultuur zal verdwijnen door de komst van westerse bedrijven in hun land. Niet echt een lekker luchtig onderwerp voor een actiefilm.


Voor deze groep mensen moet het gezin de hele film lang vluchten. Het gezin zelf bestaat uit Lake Bell als de moeder, twee dochters en als opvallende casting Owen Wilson als de vader. Eerlijk is eerlijk, dit is Owen Wilson in een rol waar we hem nog nooit eerder zagen. Verwacht echter geen transformatie zoals John Travolta deed met zijn rol in Pulp Fiction. Zijn spel en manier van doen voelt vrij leeg aan. Het is jammer, want het casten van Wilson had uniek kunnen uitpakken. Maar Wilson speelt het veilig en doet niets unieks met de rol. Dit geld voor alle acteurs in de film, geen één van hen voelt sympathiek aan. Dit komt voornamelijk door het script. Dowdle wil zo graag de kijker door de strot duwen, dat het gezin beminnelijk is. Dit heeft echter als effect dat je als kijker eerder een gevoel van afkeer ontwikkelt tegen het gezin, dan dat je hoopt dat ze het einde van de film halen. Dit geldt in het bijzonder voor de jonge dochters voor het gezin. Het is logisch dat ze bang zijn. Voor de kijker kan het echter voor irritaties zorgen als het gezin moet stoppen met rennen voor hun leven, omdat een dochter haar knuffel heeft laten vallen.



Verkeerde toon
De reden tot alle chaos heeft een serieuze aard. Het gezin belandt alleen keer op keer in gebeurtenissen die zo over de top zijn, dat het serieuze spel van de acteurs alleen maar - onbedoeld - op de lachspieren kan werken. De scène waarin het gezin van gebouw naar gebouw moet springen, zal serieus bedoeld zijn. Ze overwinnen immers hun angsten om in leven te blijven. De uitvoering is echter zo lachwekkend dat dit ongetwijfeld binnen de kortste keer een hit wordt op het internet. De dochters durven namelijk niet te springen, maar daar weet Owen Wilsons karakter wel wat op: hij gooit ze gewoon naar de overkant. De uitvoering hiervan is zo overdreven, dat het onbedoeld één van de grappigste scènes van het jaar is geworden. Helaas weet de film dit soort scènes niet te omarmen.

Conclusie
No Escape laat zien dat het weinig heeft geleerd van actiefilms die ervoor al zijn gemaakt. De film neemt geen risico’s en wil iedereen tevreden houden. Hierdoor wordt het geheel een mengelmoes van zoetsappige hoofdpersonages in een veel te serieus verteld over-de-top verhaal. Met een acteur als Owen Wilson had deze film nog een unieke twist kunnen geven aan het actiegenre, maar ook dat zit er niet in. Al met al voelt de film aan als een actiefilm die eigenlijk nooit gemaakt had hoeven worden. Behalve de kinderwerpscène, die is legendarisch.