movie scene

We worden wakker. Waar we ons bevinden is het vies, kil en donker. Even goed kijken… er bevindt zich nog iemand in deze ruimte. Naast ons ligt een klein taperecordertje. We spelen dit af en we horen de vervormde stem van een man. Wanneer de tape is afgespeeld start de klok en moeten we ons uit het martelapparaat bevrijden. Offeren we onszelf op, of de ander?

Succesvolle franchise
Wie de SAW serie volgt komt dit ongetwijfeld bekend voor. Vanwege het enorme succes, zijn we intussen beland in haar vijfde testament. Het succes van de serie is voornamelijk te danken aan de inventieve martelmachines, puzzelrijke scenario’s en een eind twist die de hele film ondersteboven moet keren. In originele SAW werd alles nog redelijk subtiel gebracht. De film bevatte een grauwe industriële sfeer, een krachtige soundtrack van Charlie Clouser (keyboards in de band Nine Inch Nails), en een schokkend einde welke de meeste kijkers niet zagen aankomen. Dat einde tilde de film tevens naar een hoger niveau.

Trilogie?
Echter, de kwaliteiten en geloofwaardigheden zijn met elke film minder geworden, dit is nog het meest te merken na de eerste drie delen. Hoewel er nooit een SAW serie plaats had moeten vinden, was SAW II toch erg vermakelijk en had wat leuke vondsten. SAW III was verhaaltechnisch een stuk meer geforceerd. Ook werden de martelapparaten een stuk omvangrijker en hierdoor minder geloofwaardig. De film had echter wel goed acteerwerk en betekende ook het officiële einde van Jigsaw. De afsluiting van een mooie trilogie?

Complexer
Ondanks de vele pijnlijke momenten in de film, was het getoonde bloed en geweld relatief laag. Er zat veel suggestie in deze scènes. Ook had de originele SAW maar één echt martelapparaat, deze werd gebruikt voor de introductie van Amanda (Shawnee Smith). Met elke nieuwe SAW film, werden de martelmachines complexer, de scènes bloederiger en de verhaallijnen moeilijker te volgen. Bijkarakters in het ene deel worden hoofdkarakters in het volgende deel. Alles kan in elkaar passen, als je maar wilt!

Patrick Melton en Marcus Dunstan
Dat Jigsaw (Tobin Bell) aan het einde van deel 3 overlijdt, moet voor de makers geen rede zijn om te stoppen met de serie. Elk jaar krijgen we stipt weer een nieuw deel waarin Jigsaw steeds weer een belangrijk deel voor zijn rekening neemt. We zitten nu al bij deel 5, met deel 6 volgend jaar in de bioscopen, en de vraag is hoe is het mogelijk dat we nog steeds Jigsaw door het beeld zien huppelen? Dit wordt mede mogelijk gemaakt door de inventieve scenarioschrijvers Patrick Melton en Marcus Dunstan. Ze schrijven verder waar ze bij deel 4 waren gebleven. Deze schrijvers hadden ooit eens het Project Greenlight project gewonnen, een project van Matt Damon en Ben Affleck om beginnende scenarioschrijvers/filmmakers een kans te geven, en hun scenario Feast konden laten verfilmen, dit tevens met de steun van niemand minder dan Wes Craven.

Tijdslijnen
Hierna konden ze hun inventieve scenario’s in de Saw serie kwijt. Inventief is dan één woord, geforceerd is weer een ander woord wat van toepassing kan zijn. Elk nieuw Saw scenario probeert zichzelf naadloos in de vorige delen te passen, zodat het als het ware één geheel blijkt te zijn. En ze proberen het op zo een manier te doen dat de kijker het niet meer kan volgen. Waar in deel 4 één van de grote troeven lag in een twist met de tijdslijn, daar gaat Saw V mee door. Als geheel is het iets makkelijker te volgen dan Saw IV, hoewel het nog steeds veel gebruikt maakt van terugblikken naar de anders films.

The Pit and the Pendulum
We beginnen de film met een ogenschijnlijk losstaande martelscène, zoals ook deel 2 begon. Het ontwikkelde martelapparaat laat zich inspireren door de Edgar Allan Poe vertelling, The Pit and the Pendulum. Echter, deze scène zal later nog een ‘belangrijk’ stukje van de puzzel vormen. Hierna gaan we precies verder waar deel 4 ophield, en eigenlijk ook waar deel 3 ophield (logisch toch?). Agent Strahm (Scott Patterson) zit agent Hoffman (Costas Mandylor) op de hielen met zijn mysterie. Dit mysterie moet veel verklaren rondom Jigsaw en zijn werk. Tijdens Strahm’s zoektocht komt hij meer te weten over de historie van Jigsaw. We krijgen zelfs een scène voorgeschoteld welke vooraf ging aan de eerste martelscène uit de eerste Saw. Zo ook met een scène die vooraf ging het plaatsen van de mensen in het huis van Saw 2. Sterker nog, de gehele Saw reeks wordt er weer bij gehaald, want alles is verbonden met elkaar. Waar agent Hoffman in deel 3 maar heel even in het begin voorbij kwam, in deel 4 een belangrijk onderdeel van het verhaal werd, wordt nu een groot gedeelte van zijn historie met Jigsaw getoond.

Parkour Fort Boyard
Ook zijn er weer slachtoffers voor een subplot. Dit keer is het een groep van 5 personen die een soort van parkour moeten bewandelen welke doet denken aan een gewelddadigere variant van het populaire spelprogramma uit de jaren '90, Fort Boyard. De slachtoffers moeten zich van ruimte naar ruimte verplaatsen in een donkere catacombe. Het wordt echter wel een afvalrace, aangezien ze in elke ruimte een puzzel op moeten lossen waarin er telkens iemand de dood vindt. Echter, Jigsaw zou Jigsaw niet zijn als er geen addertje onder het gras zou zitten.

Eindtwist
De Saw serie is natuurlijk ook vooral bekend om zijn laatste scènes. Deze scènes moeten ons met een onbehagelijk gevoel de bioscoopzaal uitsturen. Zo ook hier, hoewel er niet meer echt sprake is van een twist met grote kwaliteit. Waar we in de eerste film een eindtwist kregen die de hele film binnenstebuiten keerde, heeft de serie met elke nieuwe toevoeging een heus ‘Shayamalan-effect’ gekregen; de twist is obligaat geworden. Hoewel de nieuwe Saw een vermakelijk einde heeft, gebruikmakend van een object dat in Saw IV heel kort in beeld wordt gebracht, is er niet meer van een echt verassende ontknoping te spreken. Het is vooral iets wat we verwachten van de serie, zoals de bullet-time scènes bij The Matrix films.

Conclusie
Mijn gevoelens over de Saw serie zijn een beetje dubbel. Aan de ene kant vind ik dat ze het bij de eerste film hadden moeten houden, aangezien de serie ook nooit meer tot die kwaliteit is gekomen. Echter, het eerste vervolg zat toch goed in elkaar en was een vermakelijk geheel, waarin Tobin Bell (Jigsaw) voldoende screen time kreeg om zijn karakter uit te diepen. Deel drie sloot de serie op een redelijke wijze af, waardoor het een waardige trilogie werd. Met deel vier werd alles een stuk lastiger te volgen vanwege vele flashbacks en werden bepaalde karakters erg belangrijk in het verhaal welke in de vorige delen alleen maar bijfiguren waren. Saw V maakt ook gebruik van veel flashbacks, maar doet dit een stuk overzichtelijker. Wel moeten we voor de montage de interessante overgangsshots missen van Darren Lynn Bousman. Deze film is, net als deel vier, voornamelijk leuk voor fans van de serie. Het ‘unieke’ aan de serie is dat ze alles zo in elkaar proberen te passen dat bij de latere vervolgen het onmogelijk is er iets van te snappen zonder de vorige delen gezien te hebben. Ondanks dat ze hier soms wel heel erg ver in gaan, en hierdoor de hele serie één grote puzzel is, is het een vermakelijke film. De fans zullen volgend jaar ook weer op hun wenken bediend worden met Saw VI. Echter, mensen die de Saw serie niet kunnen pruimen kunnen een ster van de rating afhalen.