movie scene

Het dagboek van de dood is zeker geen misplaatste naam voor wat hier gepresenteerd wordt. Romero is weer terug!

In den beginne
Het begon allemaal rond 1968. Een klein groepje filmliefhebbers, met als initiators George A. Romero en John A. Russo besloten in Pittsburg een horrorfilm te maken over mensen die door één of ander virus in zombies veranderde. Ze begonnen het nietszeggende project als Night of the Flesh Eaters, waarmee ze hoopten tevens wat geld te kunnen verdienen. Wat ze niet hadden durven dromen is dat dit project zou uitgroeien tot één van de mijlpalen in het horrorgenre, met als uiteindelijke titel Night of the Living Dead. De film kenmerkte zich vooral door het gelaagde sociale commentaar die Romero de film gaf. Vooral het einde van de film liet een harde realiteit zien.

Dawn of the Dead
In 1978 schreef Romero weer horrorgeschiedenis met het uitmuntende vervolg Dawn of the Dead. De film bevatte het kenmerkende sociale commentaar van Romero en de eerste samenwerking met de legendarische special effects kunstenaar Tom Savini.

Tom Savini
Savini zou aanvankelijk meedoen met Night of the Living Dead om daar de effecten voor te verzorgen. Hij werd echter naar Vietnam gestuurd om daar als oorlogsfotograaf dienst te doen. De gruwelijke dingen die hij daar zag en meemaakte, hebben hem geholpen voor zijn latere werk aan de special effects. Hij staat bekend om zijn erg gruwelijk en extreem realistische special effects, en heeft als bijnaam ‘King of Splatter’. Savini zou na Dawn Of The Dead nog een groot visitekaartje achterlaten met zijn effecten voor Friday the 13th in 1980 en met het derde deel uit Romero’s ‘…Dead’-reeks: Day of the Dead uit 1985.

Day of the Dead
Day of the Dead leed aanvankelijk onder wat sommige later het Alien3-effect zouden noemen, het lastige derde deel, het beëindigen van een trilogie. Alien3 werd aanvankelijk slecht onthaald, zowel door critici als door de bioscoopbezoekers. De film heeft inmiddels grote cultstatus verworven en veel respect gekregen. Zo ook met Day of the Dead. De film is voor een ‘…Dead’ film behoorlijk aan de praatgrage kant. Dit kan één van de dingen zijn die het publiek destijds niet pikte. Ook heeft Day of the Dead de naarste sfeer van de hele serie en is extreem claustrofobisch. Het is tevens ook de meest bloederige uit de reeks en bevat Savini’s beste werk, met als climax de berucht “Choke on em!” scene, waarin Captain Rhodes (Joseph Pilato) door zombies uit elkaar wordt gereten en opgegeten. Ondanks dat Night of the Living Dead de horrormijlpaal is en Dawn of the Dead tot één van de beste sequels behoort, is Day of the Dead misschien toch de beste, of in ieder geval de interessantste. Het is intelligente horror.

Remakes en vervolgen
Hierna kregen we nog de remake van Night of the Living Dead in 1990. Deze werd door Tom Savini geregisseerd. Hoewel erg overbodig als remake had de film zeker zijn goede momenten. Savini was dan ook geen nieuwkomer in het zombiegenre. In 2004 kwam er weer een vervolg, ditmaal op Dawn of the Dead, met onder meer Ving Rhames en Sarah Polly in de hoofdrollen. De film was behoorlijk succesvol en een mooi visitekaartje van Zack Snyder (300), die momenteel groot succes boekt met Watchmen. In 2005 wilde Romero zelf ook wel weer eens aan de slag. Met Land of the Dead maakt hij een geslaagde comeback. Hoewel deze film nergens het niveau van de eerste drie films benaderde, bevatte de film toch genoeg memorabele scènes en Romero’s kenmerkende sociale commentaar. Tevens had de film leuke rollen voor Dennis Hopper, John Leguizamo en Asia Argento (inderdaad, de dochter van Dario Argento). Vorig jaar verscheen er nog een minder geslaagde remake van Day of the Dead. Hierin keerde vreemd genoeg Ving Rhames weer terug, ditmaal als Captain Rhodes.

DV horror
Voor de Day of the Dead remake was Romero zelf weer uit zijn bed gekomen en bracht ons Diary of the Dead in 2007. De inventieve Romero zat intussen al met het vijfde deel van een reeks die eind jaren ’60 begon. Dit is allemaal leuk en aardig, maar hij dacht dat zijn filmstijl misschien ook eens toe was aan een verversing. De DV documentaire stijl was al jaren eerder uiterst succesvol gebracht door The Blair Witch Project in 1999, die op zichzelf geïnspireerd was op de extreem gewelddadige kannibaalklassieker, Cannibal Holocaust uit 1980. Tevens werd er in 2007 een andere, uiterst succesvolle op DV geschoten, zombiefilm gemaakt, het Spaanse [REC]. Hoewel hier, net als in 28 Days Later, niet over zombies gesproken werd, maar over een virus, bevatte deze films wel de bekende zombie-elementen. Verder verscheen in 2006 een bijna identieke zombiefilm, namelijk Zombie Diaries. Deze film komt uit Engeland en is door maar weinig mensen gezien. Ondanks deze nieuwe stijl, blijft het een echte Romero en hij weet bijzonder goed wat hij doet.

Diary of the Dead
De inhoud van de film gaat kortweg over een aantal filmstudenten die in de bossen een amateur-horrorfilm maakt. Wanneer ze echter te maken krijgen met een echte zombie-opstand, besluiten ze alles met de camera vast te leggen. Maar Romero zou Romero niet zijn als hij niet met zijn film de maatschappij als een ui uit elkaar pelt. Het slimme van Romero is dat hij de film niet helemaal presenteert als een rip-of van The Blair Witch Project of een [REC]. In deze films zien we ongeveer real-time wat er gebeurt. Er zitten hierdoor soms wat vreemde en onlogische momenten in, zoals bij [REC], waarin een stukje zit dat de tape wordt teruggespoeld om te zien wat er gebeurt is. Als kijker zien we dit rewind-effect ook, en dit boet enorm in aan spanning. Diary of the Dead wordt gepresenteerd als materiaal wat naderhand in elkaar is gezet. Hierdoor komt Romero met een aantal dingen weg die anders hetzelfde lot hadden gehad. De film bevat tevens filmmuziek, wat bij dit soort films nogal vreemd is. Dit wordt echter ook uitgelegd; ze hebben besloten om het gefilmde materiaal te monteren tot een kijkbaar geheel en bij sommige scènes muziek is geplaatst om de spanning te verhogen, of “om ons te laten schrikken”, zoals gezegd wordt door Debra Moynihan (Michelle Morgan), en vooral ook om ons de waarheid te laten zien.

Documentairestijl
Het element van de documentairestijl geeft Romero voor het eerst echt de kans om zijn zombiefilms zo dicht mogelijk bij de kijker te brengen. In plaats van de realiteit bij de kijker te brengen door af en toe tv beelden te laten zien, krijgen we deze beelden nu als complete film voorgeschoteld. Veel interessante wendingen en vondsten zijn het gevolg. Romero laat weer zien dat hij meester is van de intelligente horrorfilm en geeft sterk sociaal commentaar met soms ijzersterke dialogen. Ook speelt hij ingenieus met (film)fictie en realiteit.

Filmmuziek
Wat echter minder sterk overkomt, is de eerder genoemde filmmuziek (door Norman Orenstein). Hoewel dit in de film wordt aangekondigd, doet het een beetje af aan het extreme realisme. Ook qua logica is het een beetje ver gezocht; een documentaire maken om de waarheid te laten zien, en dan muziek plaatsen om de kijker dan toch eigenlijk ook een beetje te manipuleren. De filmmuziek is echter niet te overbodig aanwezig, dus het doet niet heel veel af een het geheel. Wanneer dit een gewoon gefilmde horrorfilm was, zou er niets mis met de filmmuziek zijn. De muziek heeft inderdaad zijn spannende momenten en zou normaal gesproken dan ook goed werken. In de context van deze film werk het echter niet helemaal.

Teveel DV
Hoe sterk de film ook is en gebracht wordt, de filmstijl zou een beetje aan kunnen doen als mosterd na de maaltijd, na eerder films als Zombie Diaries, [REC] en Cloverfield. The Blair Witch Project had het geluk om zo ongeveer de eerste in zijn soort te zijn, in de goede tijd en op het goede moment. Diary of the Dead is zeker geen mindere film, beter dan Zombie Diaries en Cloverfield in zijn gebruik van DV materiaal. Het is meer dat de film minder sterk overkomt dan had gekund.

Cast
De cast bestaat dit keer uit voornamelijk onbekende acteurs. Michelle Morgan blijft het meest hangen met een sterke hoofdrol, waarin een belangrijk aspect weggelegd is voor haar stem, als ze ook de film moet becommentariëren. Haar cv is nog niet erg uitgebreid, maar ze speelde al wel rollen in een aantal bekende tv-series als The L Word en Stargate: Atlantis. Een wat bekendere naam is Scott Wentworth. Hijhad een kleine rol als leraar in Ang Lee’s The Ice Storm en is verder vooral een toneelacteur. Hij heeft een aantal interessante teksten en dit brengt hij over met een vrij aangename stem.

Stem cameo’s
Leuk om te weten is dat er nog een aantal grote namen een cameo geven met hun stem als nieuwslezers, zoals Stephen King, Wes Craven, Quentin Tarantino, Guillermo del Toro, Simon Pegg en Romero zelf.

Extra's:
Dit is een heruitgave van de oorspronkelijk dubbel dvd. Hierdoor zijn er op wat trailers na geen extra’s.

Conclusie
Diary of the Dead is een uitstekende horrorfilm die misschien wat aan kracht moet inboeten vanwege de dosis DV horror- en monsterfilms de laatste tijd. Romero laat zich wel weer van zijn beste kant zien en dat levert in de film weer uitstekende dialogen op en mooi sociaal commentaar. De film moet het dit keer doen zonder een al te bekende, maar wel uitstekende cast. Vanwege het documentaire karakter van de film is dit een goede keus. Niet de beste in de serie, wel beter dan Land of the Dead en zeker wel één van de interessantste horrorfilms van de laatste jaren.

Te koop vanaf 19 maart 2009.