movie scene

Er was eens een horrorrocker die een film wilde maken waarin hij zijn passie aan het publiek kon laten zien. Hij had een redelijk valse start met House of 1000 Corpses. Het vervolg op deze film kan zich echter meten met het niveau Evil Dead II, grandioos!

Rob Zombie
Voormalig bandlid van ‘White Zombie’, Rob Zombie laat de wereld maar niet met rust met zijn liefde voor en kennis van horrorfilms. De muziek die hij onder zijn eigen naam maakt bestaat voor een groot deel uit sfeervolle verwijzingen naar de films waar hij in de jaren ’70 en ’80 dol op was, en als regisseur is hij op dezelfde manier bezig.

Halloween
Het is bij Zombie echter moeilijk te beoordelen of hij veel in zijn mars heeft, los van zijn oog voor visuele flair. Zijn Halloween remake van 2007 was een pijnlijke ervaring. De man die zoveel van het genre leek te weten liet daar ineens totaal niets van terugzien. Wat de oorspronkelijke Halloween van John Carpenter, uit 1978, zo sterk maakte was de suggestie en het mysterie. In Zombie’s Halloween werd alles tot in de puntjes uitgelegd, en dan nog slecht ook.

Tevens kunnen zijn uitspraken met een korreltje zout genomen worden. Jaren geleden vertelde hij eens dat hij nooit een remake wilde maken, zie daar de Halloween remake. Ook heeft hij eens gezegd niet geïnteresseerd te zijn in vervolgen, binnenkort is zijn vervolg op Halloween in de bioscopen te bewonderen. Dit helpt allemaal niet mee om je geloofwaardig als filmmaker neer te willen zetten.

House of 1000 Corpses
Zijn eerste productie, House of 1000 Corpses uit 2003, was ook al niet een heel fijne ervaring, hoewel het er visueel prettig uit zag. Deze film zette Zombie meer neer als horrorfan dan als competente regisseur. Er zaten leuke verwijzingen in en maakte aardig gebruik van het terug laten keren van acteurs die in de jaren ’70 en ’80 populair waren in het horror- en cult circuit, zoals Bill Moseley (The Texas Chainsaw Massacre 2) en Sid Haig (Galaxy of Terror). De film werd uiteindelijk een vermakelijk zootje en zag eruit als The Texas Chainsaw Massacre gefilmd door de lens van Dario Argento’s Suspiria.

Bovenstaande films zijn zeker niet het beste wat het genre heeft te bieden, op zijn zachts gezegd. Mensen die alleen kennis hebben van deze films zouden misschien het idee kunnen krijgen dat The Devil’s Rejects ook voer is om over te slaan. Hierin zou echt een grote vergissing liggen, omdat The Devils Rejects een waar orgasme is voor fanaten van horror en cult films, vooral zoals ze die in de jaren ’70 en ’80 maakten. Het Engelse gezegde “they don’t make em like that anymore”. Think again!

The Devil’s Rejects
The Devil’s Rejects gaat verder waar House of 1000 Corpses eindigde. De moordende Firefly familie, Otis (Bill Moseley), Mother Firefly (Leslie Easterbrook die Karen Black’s karakter uit House of 1000 Corpses vervangt) en Baby Firefly (Sheri Moon Zombie - inderdaad, de geliefde van) wordt omsingeld door de politie onder leiding van Sheriff John Quincy Wydell (een geweldige rol van William Forsythe). Otis en Baby Firefly slaan op de vlucht, echter wordt Mother Firefly opgepakt door de sheriff en consorten. Dan is er ook nog Captain Spaulding/James Cutter (Sid Haig), de angstaanjagende clown. Hij is een onderduikadres aan het regelen bij de louche sekstent van Charlie Altamont (Ken Foree, van de originele Dawn of the Dead uit 1978) waar hij met Otis en Baby Firefly heen kan gaan. Zij hebben echter een paar mensen gegijzeld dat gepaard gaat met veel geweld en het rijkelijk vloeien van bloed. Sheriff Wydell zit hen ook op de hielen en besluit het recht in eigen hand te nemen en start een frontale aanval.

Dit klinkt allemaal niet zo bijster origineel, en dat is het allemaal ook zeker niet. De film is vooral een ode aan de films van de jaren ’70 en ’80. De film bevat echter wel, in tegenstelling tot House of 1000 Corpses, een goed script. Das is toch meestal wel een minimale basis om vanuit te gaan. Eén van de grote verschillen met de vorige film is de filmstijl. Waarin House of 1000 Corpses dacht een nakomeling te zijn van Suspiria, daar heeft The Devil’s Rejects de rauwe filmstijl van The Texas Chainsaw Massacre. Dit alleen al doet wonderen. Verder doet de creatieve regie van Zombie en goed acteerwerk de rest.

Oude bekenden en cameo’s
Bill Moseley keert weer terug als Charles Manson look-a-like Otis en zet zijn rol met verve neer. Sterker en meer psychopathisch dan tevoren. Ook Sid Haig herkennen we weer als Captain Spaulding, de onaangename clown. Ook hij komt in deze film veel beter uit de verf en zet een memorabel personage neer. Tarantino had deze ‘vergeten’ acteur in 1997 al eens uit het slop gehaald voor zijn film Jackie Brown. Het duurde hierna echter weer tot 2003 voordat we hem weer op ons netvlies konden bewonderen. Vreemd genoeg wilde Karen Black niet terugkeren en wordt Mother Firefly hier vertolkt door Leslie Easterbrook, die eruit ziet als een psychotische variant van Faye Dunaway. Ook keert Sheri Moon weer terug als Baby Firefly, ook haar karakter wordt stukken beter neergezet.

Verder zijn er nog veel bekenden te ontdekken in bijrollen en cameo’s zoals eerder genoemde Ken Foree, maar ook Danny Trejo (From Dusk Till Dawn), Geoffrey Lewis (Blueberry), P.J. Soles (Carrie, Halloween), Tom Towles (Henry: Portrait of a Serial Killer), Duane Whitaker (From Dusk Till Dawn 2), Michael Berryman (The Hills Have Eyes uit 1977) en Matthew McGrory (de, inmiddels overleden, reus uit Big Fish).

William Forsythe
Een nieuwe toevoeging is William Forsythe, bekend van veel cultfilms, maar wisselt dit vaak af met grotere Hollywood producties. Zo was hij te zien in Steven Seagal’s Out for Justice in 1991 als de memorabele Richie Madano, en later als de even gedenkwaardig uitziende Flattop in Dick Tracy uit 1990. Forsythe zet hier weer een geweldige prestatie neer waarin de “fuck Groucho” scène intussen al klassiek is. Vooral wanneer hij langzaam zelf in een psychopaat aan het veranderen is en het heft in eigen handen neemt, veranderd hij in een waardevolle tegenstander voor de familie Firefly.

Fuck
De films van Rob Zombie hebben gemiddeld een behoorlijk hoog “fuck”-gehalte. Waarin zijn dialogen in Halloween nogal storend werkte, zit het hier allemaal wel in orde. We zitten nu immers tussen de ‘low-lifes’, waarin dergelijke praat als prettig ervaren kan worden. De film zit als geheel goed in elkaar, de dialogen zijn messcherp en worden geweldig vertolkt. Er zit verder veel vaart in de film en Rob Zombie laat hier en daar zijn montagekunsten zien door middel van interessante freeze-frames. Dit echter niet in overdaad, waardoor hij zich laat zien als een meester in zijn werk.

Voor mensen die nog geïnteresseerd zijn in ander werk van Zombie, hij regisseerde ook één, en de beste, van de fake trailers voor de ‘Grindhouse’ films, namelijk Werewolf Women of the S.S. met Nicolas Cage himself als Fu Manchu. Prachtig!

Conclusie
Een meesterwerk in zijn genre, hierin laat Zombie wél allemaal zien wat hij in zijn mars heeft. Het is allemaal ruig en rauw, maar met een goede flair gebracht en geweldige acteerprestaties, en niet alleen voor het genre. Natuurlijk is dit een film waar je van moet houden, het is zeker geen film voor iedereen. Echter, mensen die de jaren ’70 en ’80 als beste filmjaren beschouwden voor het horrorgenre, en mensen die ontzettend veel plezier hebben beleefd aan de ‘Grindhouse’ films Death Proof en Planet Terror van Tarantino en Rodriguez, is deze film ten zeerste aan te raden. Nee, de film is een must!

En… fuck Groucho!

Extra’s
Aangezien dit een heruitgave op een enkele dvd is, moet je het zonder de gedenkwaardige extra’s van de dubbel dvd doen. Het hoesje van de dvd vermeldt dat er verwijderde scènes op de dvd zouden staan, maar bij het onder de loep nemen van het dvd menu is hier echter geen sprake van. Er blijven nu dus uiteindelijk alleen wat trailers over.

Film:
Extra's:

Titel:	The Devil's Rejects	€ 9,99 bij Bol.com
Genre:	Genre hier
Regie:	Rob Zombie
Cast:	Bill Moseley, Sid Haig, William Forsythe, e.a.
Te koop:	19 maart 2009