movie scene

Vince Vaughn is een naam die tegenwoordig amper nog weg te denken is uit de wereld van de komedies.

Hij heeft al menige rol op zijn naam staan en speelde samen met diverse grote acteurs zoals Angelina Jolie en Brad Pitt in Mr en Mrs Smith. Maar de beste man is nog een stuk actiever, want hij heeft samen met Jon Favreau ook nog eens zijn eigen productiemaatschappij opgezet. In Amsterdam was hij aanwezig voor de première van Couples Retreat en wij spraken met hem.

Vince Vaughn

Heb je zelf ook een vakantie "from hell"?
Zeker! Iedere keer als je lekker het vakantiegevoel hebt, je hebt er naar uitgekeken, dan verbrand je meteen al op de eerste dag als je lekker in de zon hebt gelopen. Dat is het ergste. Je bent een tikkie eigenwijs; denkt dat je die zonnebrand wel achterwege kunt laten. Dan wordt je de volgende dag wakker en kunt niet naar buiten omdat je verbrand bent. Dat is dus nooit een goede zaak. Of als je met een groep samen reist en je kunt met één van de medereizigers niet overweg, kan dat een groot probleem zijn bijvoorbeeld. Maar, meestal als ik dan toch een keer de kans heb om op vakantie te gaan, dan voel ik me vooral dankbaar dat ik daar de gelegenheid voor heb. Ik vind persoonlijk dat reizen een heel goede manier is om dingen te leren en nieuwe dingen te ontdekken. Probleem daarmee is dat de meeste mensen tegenwoordig die kans dus niet hebben, omdat ze het te druk hebben met het afbetalen van hun hypotheek of dat soort zaken, weet je. Het is best moeilijk om de gelegenheid te krijgen dat soort dingen te doen.

En deze specifieke groep acteurs?
Vince onderbreekt snel: "Ik haat ze, ik haat ze allemaal."

Zaten daar ook zwarte schapen onder?
Ze waren me allemaal nog geld schuldig. Daarom heb ik ze maar in de film gestopt, omdat ze het zich anders nooit zouden kunnen veroorloven om me terug te betalen, snap je. Nee, ze zijn allemaal geweldig. Favreau en ik werkten al samen aan Swingers, en voor Bateman en Faizon hadden we de rollen ook al geschreven met hen in gedachten. De meiden deden het allemaal geweldig. Kristin is geweldig en Kali en Malin natuurlijk ook. Wat ik altijd heel goed heb gevonden aan Malin is dat ze erg dapper is. Niet alle films waarin ze speelde, werkten allemaal even goed, maar haar optreden was altijd heel toegewijd. En ik dacht bij mezelf  "dit is gewoon een hele mooie vrouw, maar daar laat ze zichzelf niet op voorstaan", ze is echt één groot brok lef en daar raakte ik door geïnspireerd. En het geweldige is ook dat je krijgt wat je ziet bij Malin. Ze is gewoon heel echt, ze speelt het niet, ze is echt zo aardig. De meiden in de film vonden haar ook allemaal meteen aardig. Ze kan goed luisteren. Ze is een vriend, een authentiek persoon en niet iemand die probeert beter dan een ander te zijn.

Het is toevallig een vraag die ik haar ook stelde in het interview met haar, of ze het gevoel had dat ze een dergelijke rol ook zou kunnen vervullen in het echte leven en ze antwoordde met een duidelijk "ja".
Ik denk dat we allemaal heel veel verschillende kanten in onze persoonlijkheid hebben. Bij een kind zie je dat nog het best. Als een kind wordt geprezen voor de prestaties die het levert op school, en het heeft geen goed gevoel over zijn sportieve prestaties, dan merk je al snel dat het zich als zodanig gaat presenteren. Andersom werkt dat uiteraard ook. Als een kind goed is in sport, maar zich geïntimideerd voelt in het klaslokaal, dan zal het zich meer gaan richten op sporten. De realiteit van het verhaal is dat we al die kanten in ons hebben zitten, maar we voelen ons het veiligst bij één ervan. Dus presenteren we ons als zodanig. Het mooie van het vak van acteur is, dat je verschillende van die kanten kunt laten zien afhankelijk van waar de rol om vraagt. Zoals bijvoorbeeld voor deze film, ik ben in ieder geval geen vader, maar ik wilde heel graag een film maken die zich richtte op zaken die overal voorkomen, zoals je hoofd boven water houden. Mijn personage mag bijvoorbeeld van geluk spreken dat hij een baan heeft en een goede ook. Want je moet tenslotte alle rekeningen betalen. Het is eigenlijk ook een film die een wens uitspreekt. Dat die mensen ook eens de kans krijgen om er tussenuit te gaan.

Denk je dat dat de reden is dat deze film zo succesvol is, omdat mensen zich erin kunnen herkennen?
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Dat is altijd zo geweest voor mij. Ik heb altijd films gemaakt voor de gewone mens. En ik heb het eigenlijk altijd wel goed gedaan, omdat ik denk dat de mensen het verschil echt wel kennen. Toen we Swingers maakten kwamen we daarmee niet op het Sundance Film Festival. Een film over vier mannen die op zoek gingen naar vrouwen om mee af te spreken, dat was niet filmfestival-waardig vond men. Twintig jaar later is het een van de meest belangrijke onafhankelijke films van de jaren negentig. Om precies te zijn brengen ze zelfs een hommage aan Swingers in de film Knocked Up en niet alleen die, maar veel moderne komedies. En dat wàs onze film, een simpele film over een paar mannen en hun relaties. Tijd is over het algemeen de beste graadmeter voor een film. En ik denk dat een hele sterke zet van deze films de kwetsbaarheid is die er aan ten grondslag ligt.

Wij maakten geen films denkend dat we de coolste mannen waren, of dat we alle antwoorden hadden. Naar mijn idee kom je er gedurende je leven achter dat je zelfs voor het grootste deel van de tijd zult falen. De meeste tijd van je leven zal het niet gaan zoals je wilt en dat is nu net het moment in je leven dat je groeit en bijleert. Van de zwaarste ervaringen leren we het meest. In Swingers bijvoorbeeld, probeert de hoofdpersoon uit alle macht iemand te vinden en pas als hij lijkt op te geven, geen zin meer heeft om geforceerd het 'juiste' te doen en eindelijk zichzelf is, ontmoet hij diegene en ik denk dat dat een mooie boodschap is om te zeggen, "wees jezelf". Anders doe je alsof en dat is geen vriendschap. Bij vriendschap accepteert iemand jou zoals je bent. Ik weet het, het is een groot cliché, maar het is zeker wel waar. En ik denk dat dat voor Couples Retreat ook wel een beetje geldt. Er is niet een expert of een geweldig mooie plek die jou kan leren hoe je dingen moet doen. Het zit allemaal voornamelijk in je zelf. Je zult niet alles oplossen, niet alles zal gaan zoals je wilt, maar zorg dan toch tenminste dat je dingen doet die je allebei leuk vindt om te doen.

De economische toestand is momenteel niet zo heel rooskleurig, je refereerde er zelf ook al even aan. Hoe reageerde de studio dat je wilde filmen op een exotisch eiland als Bora Bora?
Wat we voor de film in ons hoofd hadden, was een locatie die overweldigend mooi was, die tropisch was en ook bestond. Zelf ben ik opgegroeid in Chicago waar het plat is en koud, dus alles waar het ook maar enigszins tropisch is, is een uitstapje. Toen vonden we Bora Bora, dat heel anders is dan plekken als bijvoorbeeld Hawaii. We hoefden op geen enkele manier iets te veranderen; het water is echt zo blauw, die hutjes staan ook daadwerkelijk in het water. Het was er allemaal gewoon al. En ik denk dat wat het publiek leuk aan deze film vindt, is dat het net déze mensen zijn die er naartoe gaan. Mensen die hard werken en het moeilijk hebben, of een Shane die helemaal geen baan heeft. Het zijn karakters voor wie het echt een traktatie is om naar zo'n locatie te mogen gaan en de studio had daar ook helemaal geen problemen mee, volgens mij. Het probleem is vooral een politiek iets. Ze laten je piekeren over allerlei keuzes in je leven zoals of je republikein bent of democraat, maar dat is allemaal totaal niet belangrijk.

Is Couples Retreat een logische volgende stap?
Zeker! Ik denk dat deze film vooral bedoeld is om ons hard te maken voor familie, voor het huwelijk. Het leven hoort gedeeld te worden met mensen. Ik heb het geluk gehad dat mijn zus mee hielp aan de film; mijn vader had een rol. Favreau geeft altijd zijn oma een rol in zijn films. Ze was op een bepaald moment negentig jaar oud en loog over haar leeftijd zodat ze maar les kon blijven geven op een school in The Bronx, New York, dus zetten we haar in Swingers en in Made, helaas is ze nu overleden. Maar dat is altijd onze manier van werken geweest. We gebruiken graag onze familie en we gebruiken graag onze vrienden in de films die we maken. En we wilden dus een film maken die familie op een voetstuk plaatste en dat ook deed met vrienden en kinderen. En ons sterk te maken voor mensen waar je je leven mee deelt.

Is het werken met familie en vrienden niet ook gewoon een manier om trouw aan je zelf te blijven? Het werken in Hollywood kan nogal eens vreemd zijn tenslotte.
Zeker wel. Ik woon natuurlijk in Chicago, al heb ik wel in Hollywood gewoond wat me de nodige kansen heeft gegeven. Maar voor mezelf kan ik zeggen dat het vooral iets egoïstisch was. Ik realiseerde me dat ik zoveel werkte en daardoor mijn familie nauwelijks zag, dus vond ik manieren om met mijn familie samen te kunnen werken. En een bijkomstigheid is dat je op je werk vaak een masker op zet. Je doet vriendelijk tegen iedereen ook al ben je misschien hartstikke chagrijnig, met als resultaat dat je als je thuis komt helemáál geen geduld meer hebt voor je familie. "Weet je dan niet hoe moe ik ben! Al die dingen die ik maar heb moeten doorstaan vandaag?", maar dit zijn wel net de mensen waar je je tijd mee wilt doorbrengen. Dus we geven vaak onze energie aan mensen waar we eigenlijk niet echt om geven, om dan vervolgens geen energie meer over te hebben voor je familie als je thuiskomt.

Is dat de reden waarom je vaak met dezelfde mensen werkt?
Nee, ik denk dat je voornamelijk een soort kortere lijntjes krijgt. Bijvoorbeeld Peter Billingsley produceerde Iron Man en The Breakup. Maar de eerste film die Jon Favreau regisseerde na Swingers, was Made; het was de eerste film die ik zelf produceerde en Peter werkte daar ook aan. Dus we wisten na een tijdje makkelijker de weg naar elkaar te vinden om te kunnen samenwerken. We komen uit compleet verschillende millieus, maar hebben eenzelfde kijk op het leven. Volgens mij is het succes van de films van Jon dat, hoewel films als Iron Man echt grote films zijn, het voornamelijk de relaties in die films zijn die ervoor zorgen dat je ervan gaat houden. Je wilt graag dat die man er in slaagt om een beter mens te worden en dat de relatie met het meisje waar hij om geeft, slaagt. De explosies en dergelijke zijn geweldig uiteraard, maar ik denk Jon's kracht is dat hij nooit de mogelijkheid heeft verloren om de koppeling weer te leggen naar datgene dat we hadden in Swingers. Proberen om eerlijk en kwetsbaar mensen te tonen die hun uiterste best doen om iets beters te worden dan wat ze al waren.

Het moet verschrikkelijk moeilijk zijn geweest om alle karakterontwikkelingen bij te houden die in deze film zitten.
Dat is bijna onmogelijk. Je hebt hier acht relaties en we hebben er niet even een paar gewoon aan de kant geslingerd en geen aandacht gegeven. Al die karakters hebben hun eigen problemen en zoeken hun eigen weg naar een oplossing en dat was echt een enorme uitdaging. Op een aantal manieren was dit een van de structureel moeilijkste films. Niet alleen het schrijven van het verhaal; je hebt gewoon vier hoofdverhalen. In een normale komedie heb je een basisconcept, dan krijg je het deel dat het conflict wordt, dat je dan oplost op een manier die je niet direct verwacht en dat moesten wij dus vier keer doen, eigenlijk zelfs vijf keer want de vrouw van Shane komt weer terug.

En het filmen op zichzelf was weer lastig omdat je negen mensen tegelijk hebt, in praktisch iedere scène. Dus we moesten uitvogelen hoe we daar snel doorheen konden bewegen zonder aan kwaliteit in te boeten. Toen ik jong was, werkte ik samen met Eric Edwards die alle vroege films van Gus van Sant deed, [My Own Private] Idaho, To Die For, hij is de cinematograaf voor deze film. Ik heb hem al gebruikt bij The Breakup en voor Couples Retreat heb ik hem weer gevraagd. Ik denk dat hij een van de beste cinematografen is die er op dit moment zijn. Vooral voor komedie is hij erg goed, want je wilt de kwaliteit bewaren, maar ook snel zijn omdat je het momentum moet bewaren voor een plotselinge draai naar grappen.