movie scene

First Mission laat zien dat werken onder zware en gevaarlijke omstandigheden loont.

De film vertelt over een door idealen gedreven team medische hulpverleners, onder leiding van de jonge tropenarts Marina (Anniek Pheifer), die al vroeg in de film, gedreven door enthousiasme en goede wil, constateert dat er niet voldoende medicijnen zijn. Wanneer zij dit aan haar projectcoördinator Thijs (Mark Rietman) meldt, krijgt zij vooral het devies improviserend om te gaan met de voorraad. "Dus als ik een patiënt onder narcose wil brengen, moet ik hem improviserend knock out slaan?". Het zijn deze woorden die haar missie tot een heilig streven maakt, alleen wordt dit problematisch door de aanwezigheid van rebellerende troepen in het gebied. Zal zij middenin het gevaar haar idealen kunnen verwezenlijken? Het is deze vraag die de premisse van de film vormt.

Kijkdoos
Regisseur Boris Paval Conen geeft de kijker met First Mission vermaak uit een kijkdoos, gericht op het avontuur. Conen is al meer dan vijftien jaar bezig met regisseren: van de successerie 'Fort Alpha', eveneens met Tygo Gernardt als één van de hoofdrolspelers, via het authentieke en prachtige Temmink: The Ultimate Fight, langs de thrillerseries Vuurzee en Deadline, naar First Mission. De film is grotendeels op locatie in de regio Misiones gedraaid, één van de drieëntwintig provincies van Argentinië, een productioneel hoogstandje. De prachtige locaties maken van het landschap een kijkdoos en zijn  tevens het toneel van de innerlijke strijd van Marina. De tekst van de acteurs is voor een groot deel Spaans en hiermee krijgt de film authenticiteit; als kijker geloof je dat projectcoördinator Thijs en logistiek medewerker Barry (Tygo Gernandt) al een tijd in de regio bivakkeren, iets wat cruciaal is voor het slagen van de film.

Emotie
Anniek Pheifer is in haar spel behoudend en intens tegelijk, maar op enkele momenten stelt zij zich bloot aan overacting; let eens goed op de scène waarin zij zegt dat zij die dag dertig jaar is geworden. De blijdschap en vreugde absorbeert in tranen en verdriet; haar geforceerde misère wordt hier aangedikt en ontstijgt de essentie van haar onmacht niet iedereen te kunnen redden. Of bekijk de scène na haar nacht met Barry, hier is Pheifer aangedaan, verdrietig en vol tranen; de reden hiertoe laat ik nu in het midden, maar ook hier, aangedikte misère die ineens wegebt. Wanneer Pheifer in diezelfde scène, op een andere plek, haar werk voortzet, is zij geen schim van de vrouw die in het voorafgaande haar tranen liet gaan. Je kunt ervoor pleiten dat er een tijdsprong plaats heeft, maar ineens is zij weer die vrouw van vóór de nacht met Barry. Het maakt het geheel oppervlakkig, de kleine, maar cruciale aspecten in het spel die mijn kijkplezier beïnvloeden. Ook laat de stereotypering van Thijs en Barry  weinig ruimte voor diepgang; zo kan ik als kijker niet empathiseren met Barry wanneer hij een verlies lijdt, zinspelend op de oppervlakkige relatie tussen hem en zijn verlies. Wat dan? Dat moet je zelf maar ervaren. Gelukkig is de voor de film gecomponeerde score van Han Otten, die eerder voor Nachtrit geniaal werk leverde, ondersteunend bij het oproepen van de juiste gevoelens. Op deze momenten vergeet je de stereotypering dan ook, waarbij een laatste woord vermeld moet voor de goed gecaste acteurs die El Duro (Victor Hugo Carrizo) en Pablo Diablo (Matías Desiderio) spelen; indringend.

Conclusie
First Mission is een productioneel vermakelijk-kijkdoos-uitje; de bij vlagen overacterende Anniek Pheifer en stereotype personages van Rietman en Gernandt daargelaten. Een voldoende.