movie scene

Wat doen we met Polanski met de Kerst?

"Heb je wel eens Quaaludes gebruikt?",vroeg hij terwijl hij met een zakje pillen in zijn hand wapperde. "Natuurlijk, zo vaak", zei ik, mijn schouders ophalend. Hij haalde twee pillen uit het zakje en we namen er beiden één die we wegspoelden met dure champagne. Mijn gespannen lichaam begon meer rust te vinden terwijl zijn korte vingers mijn lichaam in de juiste positie bewogen. Voordat hij zijn camera pakte, raakte hij eventjes mijn borsten aan. Nadat de foto's waren gemaakt, kwam hij op de rand van het bad zitten, streelde mijn haar en kuste me in mijn nek. "Je bent zo mooi, Samantha." Zijn handen vonden hun weg weer naar mijn borsten en ik begon me ongemakkelijk en misselijk  te voelen, ik wilde naar huis. "Ik voel me niet erg lekker, ik wil naar huis." Hij hees me uit bad en sloeg een handdoek om me heen: "Waarom ga je  niet even op bed liggen, daarna voel je je vast beter." Ik wilde niet maar zag geen andere manier om weg te komen. Terwijl ik mezelf in de dekens van het bed wikkelde kroop hij bij mij, met zijn kleine verwrongen naakte lichaam, een lichaam dat van mijn vader had kunnen zijn. Ondanks mijn protest en pogingen om hem te stoppen was dat de dag dat ik oraal, vaginaal en anaal ben misbruikt.

Het lijkt een scène uit een film maar dit is wat er in mijn voorstelling gebeurde toen de toen drieënveertigjarige Roman Polanski de dertienjarige Samantha Geimer misbruikte. Na het bekijken van The Ghost Writer werd ik nieuwsgierig naar deze lopende zaak. Er kwamen vragen bij me op: hoe kan het dat hij hier nooit voor is veroordeeld, en waarom wordt de zaak nu weer heropend? Ik besloot de documentaire Roman Polanski: Wanted and Desired ,die overigens uitkwam voordat Polanski in Zürich was opgepakt, te bekijken en kreeg daardoor antwoorden op mijn vragen. Zo heeft Polanski in 1977 nooit een eerlijk proces gehad. Geimer bracht de aanklacht al snel terug tot seks met een minderjarige omdat haar op die manier een proces zou worden bespaard, Polanski moest daarop wel schuld bekennen en dat deed hij. Dit is echter niet gangbaar in de Verenigde Staten zodat de zes originele aanklachten nog steeds tegen Polanski lopen. Rechter Rittenband veroordeelde Polanski tot negentig dagen psychiatrische observatie, maar na tweeënveertig dagen kwam Polanski weer vrij. De mediageile rechter maakte zich echter zorgen over zijn reputatie, hij kon Polanski toch niet met tweeënveertig dagen straf weg laten komen? De advocaten van Polanski vernamen dat de rechter er over dacht om Polanski toch de gevangenis in te laten gaan of hem zelfs te laten deporteren. Toen Polanski hier lucht van kreeg pakt hij zijn biezen en vertrok naar Europa.

Op  dit moment zit Polanski met huisarrest in Zwitserland in afwachting van zijn uitlevering aan Amerika. Inmiddels zijn er overal ter wereld geluiden opgegaan die fel tegen de uitlevering van Polanski zijn; tijdens het filmfestival in Cannes (waar het opvallend rustig is vanwege de aswolk en de omstreden documentaire over Berlusconi) wordt er actie gevoerd tegen de uitlevering. Diverse toonaangevende filmmakers hebben hun handtekening gezet onder een petitie die Zwitsterland vraagt de regisseur niet aan Amerika uit te leveren. Maar er zijn ook partijen die vinden dat hij zijn verdiende loon behoort te krijgen, zoals acteur Michael Douglas die  zich hierover uitsprak, en de Franse regering die haar aanvankelijke support weer introk omdat ze vond dat Polanski niet boven de wet behoort te staan. Ook de Britse actrice Charlotte Lewis, die zaterdag jl. verklaarde dat Polanski zich ook aan haar vergrepen heeft, zou Polanski het liefst achter tralies zien.

Maar wat moeten wij, de filmfans, hiervan vinden? Drieëndertig jaar na dato lijken de Amerikanen hun pijlen weer te hebben gericht op Polanski, behalve Geimer die de hele affaire wil laten rusten. Ze zegt: "Het was fout wat hij heeft gedaan, maar het is niet meer dan een slechte herinnering."
Toch blijft er iets steken, vooral wanneer ik, zoals ik deed in de eerste alinea, een voorstelling probeer te maken van wat er gebeurd is. Als politici een slippertje maken, moeten ze aftreden, als beroemdheden affaires hebben, worden ze aan de schandpaal genageld maar een regisseur die een dertienjarig meisje misbruikt wordt nog steeds geprezen om zijn films. Ik vraag me af welke films er hier daadwerkelijk worden geprezen: zijn eigen leven waarin hij zijn moeder verloor tijdens de Tweede Wereldoorlog, zijn vrouw Sharon Tate, verloor ten gevolge van een brute moord en waarin hij zich als een oude Franse koning tegoed deed aan jonge vrouwen, alcohol en drugs, fungeert net zo goed als een film waarin hij zelf de hoofdrol speelt. Een film die tot op heden nog niet tot een einde is gekomen en waarbij verschillende scenario's tot een Happy End kunnen leiden. Persoonlijk zou ik met voldoening de bioscoopzaal verlaten als Polanski zich laat uitleveren en zich opnieuw laat berechten in Amerika. Een rechtvaardig einde, maar wel typisch Amerikaans.