movie scene

Mohammed Chaara, als acteur bekend uit Nachtrit, Oesters van Nam Kee, Kicks, en natuurlijk ook Shouf Shouf Habibi, heeft een interessant onderonsje met Nabil Ben Yadir, de regisseur van het succes Les Barons.

Ondergetekende kon zelf helaas niet bij het interview dat plaats vond in het Rialto te Amsterdam aanwezig zijn, vandaar dat de tekst hieronder een vertaling is van een gesprek tussen beide heren dat begon in het Arabisch, maar al snel in het Frans doorging. Gelukkig maar want mijn Arabisch is niet om over naar huis te schrijven... Nog niet.

Het is jammer dat de Europese landen niet van Shouf Shouf Habibi hebben geprofiteerd, in Parijs is de film bijvoorbeeld niet geaccepteerd, uit angst voor rellen. Zou Les Barons een andere film zijn geworden als deze zou zijn geregisseerd door een Belg? In Nederland is Shouf Shouf Habibi geregisseerd door een Nederlander, Albert Ter Heerdt.
De film niet zou beter zijn geworden, maar wel anders. Hij zou wellicht in clichés zijn vervallen, ik wilde dat juist vermijden.

Nabil Ben Yadir (links) en Mohammed Chaara (rechts)

Maar clichés heb je nodig om een komedie te maken.
Ik wil juist iets anders laten zien, ik wil juist dat mensen uit de bioscoop stappen en zeggen: "Wij zijn de baronnen!". Ongeacht de afkomst. Kijkers moeten zich kunnen identificeren en daarom vertel ik verschillende verhalen om te laten zien dat we allemaal hetzelfde zijn.

Je zegt dat het een film voor iedereen is; zouden de hoofdpersonages ook drie Belgen kunnen zijn?
Het is een film, niet over Fransen, Marokkanen, of over buitenlanders, het zijn Belgen.

Waarom heb je deze film gemaakt?
Ik wilde heel graag een film maken die ik zelf nog een keer zou willen zien. Dat als ik mijn geheugen kwijt raak, langs een bioscoop loop en dan denk, deze film wil ik zien. Een film die je ook met je familie kunt zien.

Je hebt even een film in uit je mouw geschud, in Nederland is dat niet zo makkelijk, dan heb je een paar obstakels.
Als de mensen de deur voor mij dichtslaan, dan trap ik die in.

Had je veel geluk?.
Tien jaar geleden had ik de film al kunnen maken, maar ik was toen elektromonteur. Ik schreef toen maar wat, de filmwereld was onmogelijk voor mij. En als ik niet heel hard gewerkt had dan had ik ook geen geluk gehad. Er is niemand die bij mij aanbelde en zei: "Jij mag een film maken." En je schrijft maar en je slaapt niet, want er is ook niemand die je wakker maakt en zegt: "Schrijven!". Daar gaat het om. Het geluk ligt aan jezelf.

Heb je het gevoel dat je het verhaal hebt verteld?
Jazeker, nu drááit de film!

Dus dit was het en we zien je nooit meer?
Ik heb drie films geschreven, en ik schrijf nog steeds. Ik schrijf oprechte films en in elk van mijn films zit wel iets van mijzelf.

Zal je genre altijd comedy zijn?
Dat ligt eraan. Sommige dingen zijn grappig, sommige dingen zijn helemaal niet leuk. Als een droom dan eenmaal uitkomt, wil je alles aanraken.

Je hebt geschiedenis geschreven, want als ik in België ben, zijn ze trots op hun film. Zie jij jezelf naast pionier ook als rolmodel?.
Ik denk dat de film het rolmodel is, ik niet.

Welke eigenschappen heb je nodig om op je negenentwintigste datgene te bereiken wat jij hebt bereikt?
Nieuwsgierigheid en vertrouwen. Als j bij bankiers bent om geld voor je film te generen, moet je laten zien dat jij erin gelooft. Als dat niet zo is, zien ze dat meteen. Ze verstrekken geld als ze zien dat je er zelf in gelooft. Het schrijven van een film duurt lang, het zoeken naar geld nog langer, dus je moet ook geduld hebben. Eigenlijk is het vertrouwen in jezelf. Het geloof, het geduld komt daar bij. Een film maken is ook moeilijk. En dan moet je ook nog de zorg dragen dat je je film ergens kunt uitbrengen. Als je niet in jezelf gelooft, stop je eigenlijk al bij het begin.

Door wie ben je geïnspireerd?.
Mijn moeder heeft mij veel films van Alfred Hitchcock laten zien, er zaten zelden gewaagde scènes in. Hij was heel preuts in zijn opvattingen, daarom mocht ik zijn films zien, behalve Psycho, die hebben we níet met z'n allen gekeken. En ik houd van Louis de Funès, daar ben ik mee opgegroeid. En met die familiefilms uit Bollywood. En toen ik Jim Jarmusch ontmoette was dat toch ook wel heel bijzonder en speciaal. En Martin Scorsese natuurlijk!

Je bent nu schrijver en regisseur. De kans is niet altijd aanwezig dat je mag schrijven èn regisseren, dus als je mocht kiezen?
Ik ben dol op schrijven en als ik echt mocht kiezen... Weet je, ik maak de film al in mijn hoofd door te schrijven. En als je schrijft, heb je geen financiële limieten, je hebt een pen nodig en een blaadje en dat is het. Ik vind het leuk om te filmen, maar het schrijven is heilig. Ik zal nooit een film maken waarvan het scenario niet helemaal klaar is.

Ben je schrijver voor het volk of ben je schrijver omdat je alles eruit wilt schrijven?
Dat is een heel intelligente vraag. Ik ben iemand van het volk, ik maak deel uit van de middenklasse. Mijn vader is arbeider, mijn moeder werkt niet. En als ik dan ik film zou maken die ik zelf zou willen zien, dan denk ik niet aan mezelf, dan denk ik aan de mensen.

Zou je een seks- of naaktscène, als dit echt nodig is voor het verhaal, overwegen.
Het is niet mijn ding, ik zou mij er niet op mijn gemak bij voelen, maar als het verhaal erom vraagt dan zou ik het weldoen.

Soms heb je een lijn in het verhaal waarbij je geen rekening hoeft te houden met publiek omdat jouw creatieve wil sterker is dan die van hen. Zoals die spotprents, gemaakt door een creatief persoon maar de boodschap is heel controversieel gebleken achteraf.
De Baron stelt bepaalde zaken aan de kaak, maar gebruikt humor om het te bedekken. Ik ben zelf een volkse jongen die tot het volk behoort, en niet iemand die zegt: "Ik ben een artiest en daar is het volk."

Maar zo werkt de filmwereld niet.
Ik maak mijn eigen cinema en mijn doel is niet om een ster te worden, mijn doel is om films te maken. Ze hebben mij een film aangeboden in Frankrijk, met een budget van 9 miljoen euro, maar ik heb het geweigerd omdat het mij niets leek. Ik ben zo blij dat ik films kan maken dat ik de film niet ga beledigen. Ik wil plezier hebben door een film te maken, anders ga ik wel in een fabriek werken.

Dat zie je ook in de film, het plezier in je vak.
Dat is echt de voorwaarde. Niemand mag elkaar uitschelden.

De film is heel snel gemaakt en heeft iets weg van Tarantino. Is hij stiekem jouw inspiratiebron?
Nee. Mijn inspiratie is wat ik nu zie in de samenleving waar ik in leef.

Ik bedoel de montage.
Met die stijl, langzame bewegingen, daarmee maak je mensen mooi en het is niet zozeer een invloed uit Tarantino. Wie je ook langzaam filmt, je maakt ze mooi.

Had je in de montage genoeg materiaal of heb je veel moeten snijden?
De eerste montage was drie uur en twintig minuten.

In Nederland is de film nu aan het draaien en één scène springt eruit: de Coca Cola scène. Hoe is die ontstaan?'
Dat is een waar gebeurd verhaal. Ik wilde die scène er per se in, alhoewel ik hem een beetje heb veranderd erna. Je moet het maar in de film zien.

Hoe komt het dat er zo weinig kopieën van de film in Nederland in de bioscoop rouleren, zo draait de film niet in Pathé.
Ik heb geen idee.

Wat zijn je verwachtingen van de film in Nederland?
Ik denk dat veel mensen zich kunnen herkennen, want België en Nederland liggen vrij dicht bij elkaar.

Je bent nu klaar met deze film. What is next?
Ik ben bezig met een andere film, die ik in Marokko ga draaien, over een meisje dat heel Marokko doorloopt, van het zuiden naar het noorden. Het is een bijzonder verhaal op de grens van het surrealisme en het realisme. Zowel drama als komedie!

We wachten in ieder geval met smart op Les Barons en hopen dat het net zo'n succes als Shouf Shouf Habibi, met meer dan 500.000 bezoekers, zal worden.
In België hadden we bijna 200.000 bezoekers!

En waarom wil iedereen met je werken?
Dat weet ik niet.