movie scene

Martijn Konings is een 33-jarig jongetje, semi-nerd, parttime superheld en verzamelaar plus liefhebber van goede films. In de breedste zin van het woord. En over dat alles mag hij graag verhaaltjes schrijven.

Afgelopen weekend heb ik weer eens een rommelmarkt bezocht. En zoals gewoonlijk kwam ik met een tas vol met andermans overbodige rotzooi thuis, waar ik er eigenlijk ook geen plaats meer voor heb. Maar het is leuk, het is goedkoop. Je wilt niet met lege handen naar huis gaan, dus neem ik het mee. En zoals het een filmliefhebber betaamt, zit daar meestal ook wel een stapeltje dvd’s tussen. In dit geval: Watchmen, Napoleon Dynamite, de 3-disc uitgave van Memento (met de chronologische versie! Woohoo!) en de digipack van Lucky Number Slevin. En dat allemaal voor een tientje. Dat is dan wel weer het voordeel van een rommelmarkt; daar kun je nog eens voor een paar euro’s de mooiste films op dvd vinden. Niks mis mee. Waar ik alleen niet tegen kan, zijn die mensen die hun zelf gebrande dvd’s proberen te slijten. Een trillerige cam-versie van Prince of Persia met Russische ondertiteling voor 2 euro. Dat werk. Inclusief verbleekt inkjet-hoesje. Schandalig.

Nou ben ik zelf ook niet helemaal heilig wat dat betreft, ik download *kuch* ‘zo af en toe’ *kuch* ook wel eens een filmpje van het Wereld Wijde Web. Omdat ik geen zin heb om naar de bioscoop te gaan, of even geen geld heb om hem te kopen. Of omdat die ene film met uber-babe Elisha Cuthbert simpelweg in Nederland niet verkrijgbaar is. You name it. Slechte excuses in overvloed. Maar ik vind het een prima manier om nieuwe dingen te ontdekken. En als ik een film eenmaal gezien heb en ik vind hem de moeite waard, dan koop ik hem meestal alsnog. Op dvd, welteverstaan. De overstap naar blu-ray heb ik nog niet gemaakt. Ik weet het.

Vaak koop ik mijn films via één van de bekende buitenlandse webshops, soms gewoon bij de lokale ‘Gratis Platen Winkel’. Meestal de simpele single-disc editie, bij gebrek aan beter of bij gebrek aan liquide middelen. Maar het liefst koop ik meteen de meest uitgebreide versie die er is. Er kunnen mij niet genoeg bijvoeglijke naamwoorden voor het woord ‘edition’ staan. Als ik op een hoesje 'The Ultimate 26-disc Special Unrated Extended Director’s Cut Collector’s Edition' zie staan, grijp ik automatisch naar mijn portemonnee. Ook al is het een boutfilm, ik moet hem hebben.

Hoe vaak is het al niet voorgekomen dat ik een film een upgrade heb gegeven? De stapel overbodig geworden single-disc dvd’s zonder extra’s of mooi kartonnen hoesje hier in huis wordt hoger en hoger. Net als het gemiddelde niveau van de inhoud van mijn dvd-kast. Dit alles in tegenstelling tot het saldo van mijn bankrekening, maar dat terzijde. Als ik een editie tegenkom met een kartonnen hoesje eromheen dat mooier is dan hetgene dat ik al heb, moet ik hem kopen. En dat is meteen de reden waarom ik nog steeds niet overgestapt ben naar blu-ray; ik hoef die spuuglelijke blauwe smurfenhoesjes niet tussen mijn collectie prachtige dvd-uitgaven. Dan maar iets minder perfecte beeldkwaliteit op mijn goede vriend met 42 inch en 200 Hz in Full HD. Ik heb voorlopig nog geen blu-ray nodig om te kunnen zien dat Hermelien Griffel stiekem best een lekker wijf aan het worden is.

En nu gaan jullie mij vast allemaal ervan overtuigen dat ik toch echt eens moet overstappen naar blu-ray omdat dat allemaal zo fantastisch is en er toch ook best mooie blu-ray uitgaven zijn en dat het best went, die lelijke blauwe hoesjes tussen je filmcollectie en dat dvd over een tijdje helemaal verdwijnt. Enzovoorts. En dan hebben jullie nog allemaal gelijk ook. Met als gevolg dat ik over een tijdje mijn zorgvuldig opgebouwde dvd-collectie, inclusief al die mooie uitgaven, met pijn in het hart op een plaatselijke rommelmarkt sta te verkopen voor 3 euro per stuk, of 4 voor een tientje. Naast een kerel die trillerige cam-versies van Toy Story 6 in zijn kraampje heeft liggen. Inclusief Russische ondertiteling en verbleekt inkjet-hoesje. Schandalig.