movie scene

In dit derde en laatste deel belanden de bekende speelgoedfiguren in een kinderdagverblijf dat een hel op aarde is voor elk speelgoed. En dat terwijl Woody niet in de buurt is om ze te redden uit deze hel.

Het speelgoed van Andy gaat een onzekere toekomst tegemoet als Andy op het punt staat om naar de universiteit te verhuizen. Zijn moeder sommeert hem al zijn spullen in dozen te stoppen en de bestemming daarvan op de dozen te vermelden. Voor Woody, Buzz en het andere speelgoed kan dat wel eens heel verkeerd uitpakken; ze kunnen op de zolder belanden of zelfs bij het vuilnis worden gezet. Gelukkig voor Woody kiest Andy ervoor om hem mee te nemen naar de universiteit. Maar door een vervelende dozenverwisseling zet Andy's moeder de doos met speelgoed bij het vuilnis waardoor ze uiteindelijk in kinderdagverblijf Sunnyside belanden. Sunnyside ziet er uit als een vredig speelparadijs en het speelgoed verheugt zich er op om eindelijk weer eens vastgehouden te worden door kleffe kinderhandjes. Woody, loyaal als 'ie is, neemt hier afscheid van zijn speelkameraden en probeert zijn weg terug te vinden naar Andy. Tijdens zijn afwezigheid blijkt dat de sinistere opperbeer Lots-o-Huggin' Bear duidelijk een andere bestemming heeft voor Woody's vriendjes, blijkt Sunnyside opeens niet zo zonnig meer.

Piekfijn Pixar
Iets meer dan tien jaar na Toy Story 2 en meer dan vijftien jaar na Toy Story is er dan eindelijk het derde en laatste deel in de Toy Story-franchise, en natuurlijk in 3D. Dat er zoveel tijd tussen de delen zit maakt niets uit; speelgoed wordt niet oud. Het publiek, jong en oud, keek er dan ook naar uit alsof het kerstavond was; in de Verenigde Staten stroomden de bioscopen massaal vol met speelgoedfans. De film bracht afgelopen weekend 109 miljoen dollar op, de eerste Toy Story deed er tien dagen over om dat bedrag te bereiken. Het onmiddellijke succes heeft natuurlijk ook alles te maken met het feit dat Toy Story uit de stal van Pixar komt, en alles afkomstig uit die stal is altijd piekfijn in orde. Bij het uitbrengen van elke animatie kan de studio alvast zijn acceptance speech voor de Oscar's gaan schrijven want bijna alle Pixar producties slepen het beeldje in de wacht: Finding Nemo, the Incredibles, Ratatouille, Wall-E en Up wonnen er allemaal  één.  De Oscar voor beste animatiefilm bestaat pas sinds 2001, maar als deze eerder had bestaan had Toy Story er in 1995 zeker één gewonnen als bakermat voor de animatiefilm. En wie durfde het aan om aan de formule van Pixar te komen die het gouden tijdperk van de animatie film inluidde? Regisseur Lee Unkrich, die co-regisseur was bij Toy Story 2, leek de juiste man voor deze klus. Toen regisseur John Lasseter hem vroeg was hij opgewonden en voelde hij zich vereerd door het aanbod. Maar toen de werkdagen zich eenmaal aandienden voelde Unkrich een immense druk die hem elke dag bij het ontwaken het gevoel gaf dat hij moest overwegen, want, elke regisseur vraagt zich af: "Are they going to create the studio's first failure?"

Oprechte plastic emoties
Andy heeft een onvoorstelbare band met zijn speelgoed. Terwijl hij zijn favoriete sheriff meeneemt naar de universiteit verkocht ik mijn oude barbies voor een knaak op Koninginnedag. Maar het publiek wil graag geloven in de band die Andy heeft met zijn speelkameraden, en ach, dan mogen ze ook best praten als Andy even niet kijkt. Het publiek is wel getuige van de levende speelfiguren en fantaseert er hevig op los; zou het niet heerlijk zijn om te bedenken dat achter de deur van de kinderkamer de Action Men en de Furby's een geniaal plan aan het smeden zijn om de badeend uit de badkamer te redden? Toy Story prikkelt de fantasie van jong en oud met dagelijkse figuren en emoties die we allemaal kennen.

Toy Story 3 begint meteen met de vertrouwde figuren uit de eerste film die zelf niet ouder zijn geworden maar zich wel in een ouder wordende omgeving bevinden. De oude speeltjes van Andy verlangen naar een aanraking en hopen dat er ooit weer eens met ze gespeeld wordt. Al in de eerste minuten weet Pixar de plastic figuren een emotionele lading mee te geven die zeldzaam is voor animatiefilms en daarmee een beroep doet op het inlevingsvermogen van de kijker. De vertrouwde karakters beschikken over de juiste eigenschappen om dit nieuwe verhaal vorm te geven: de loyaliteit van Woody, de onverschrokken soms wat naïeve Buzz Lightyear, de gezellige Aardappelhoofden en de kinderlijke Rex. Maar in het verhaal is ook plaats voor kleurrijke en onvergetelijke nieuwe speelfiguren zoals de sinistere Lots-o-Huggin' Bear die doet denken aan een beregezellige oude man met zijn donkere stem en zachte vacht of de zwaar getormenteerde depressieve clown Chuckles. De tot leven gekomen figuren zijn het aller-leukste van de film en door de 3D uitvoering lijken ze nog echter. Dat het verhaal wat langzaam op gang komt en natuurlijk niet bijster gelaagd is, maakt dan ook niets meer uit. Vooral naar het einde toe wordt het verhaal spannender en zal er uiteindelijk door menigeen een traantje worden weggepinkt niet alleen omdat het einde zo mooi is maar ook omdat dit het laatste deel in de Toy Story-franchise is en we definitief afscheid moeten nemen van de knuffels die we allemaal ooit hebben gehad.

Conclusie
Toy Story 3 is vooral een Joy Story. De karakters zijn vloeiender echter en onvergetelijker dan ooit te voren. Door de emotionele lading die Pixar op de juiste manier in deze film stopt, wordt het speelgoed identificeerbaar voor jong en oud en voelen we emoties die we maar al te goed kennen. Het verhaal waar de film om draait is niet bijster origineel, maar er valt genoeg te zien en te beleven waardoor het geen probleem is dat het verhaal een ondergeschikte rol speelt. Toy Story 3 is simpelweg een hele leuke film die ons opnieuw leert dat je nooit te oud bent om te spelen.