movie scene

Martijn Konings is een 33-jarig jongetje, semi-nerd, parttime superheld en verzamelaar plus liefhebber van goede films. In de breedste zin van het woord. En over dat alles mag hij graag verhaaltjes schrijven.

Lieve Carice,

Elke keer opnieuw weet je me te betoveren. Is het niet met één van je schitterende filmrollen, dan is het wel weer met je prachtige aanwezigheid in De Wereld Draait Door of een ander willekeurig ouwehoerprogramma. Jij hebt het ‘mooi zitten wezen’ tot een ware kunst verheven. Wat je zegt is vast en zeker interessant, maar meestal krijg ik er weinig van mee. Je zit daar gewoon. En ik kijk naar je.  Mooi. Met je vuurrood gelakte nageltjes en zwart strikje in het haar. Je bent één van de weinige vrouwen bij wie dat nog écht sexy is.

Ik probeer zoveel mogelijk van je werk te zien. In de tijd dat ik zelf nog operateur was heb ik de matineevoorstelling van Minoes zo’n zesentwintig keer gekeken. Schitterend, om jou over de daken te zien sluipen. Nachten heb ik van de spanning wakker gelegen voor de première van Body Of Lies waarin je zou zoenen met Leonardo DiCaprio. En toen bleek dat je eruit geknipt was, heb ik evenzoveel nachten wakker gelegen van verdriet. Dan stond ik weer op, doolde ik door mijn huis en stopte ik voor de zoveelste keer de dvd van Zwartboek in mijn speler, terwijl de vogels buiten al een nieuwe dag aankondigden. Flesje wijn erbij. En dan kijken en  genieten. Elk woord stilletjes mee opdreunen. Me bij de beruchte ‘blondeer-scène’ toch even beschaamd voelen, elke keer weer. In Valkyrie was je prachtig. Maar die kijk ik niet meer omdat ik Tom Cruise zo’n enorm irritant mannetje vind. En in Komt Een Vrouw Bij De Dokter was ik ook al zo onder de indruk van je. Je had groot gelijk dat je zo boos was op Kluun. Ik vind het ook maar een schuinsmarcheerder. Ook al was Roos natuurlijk ook best een lekker wijf, ik was toch voor jou, Carice. Want potdomme, wat ging je prachtig dood.

Jouw muziek-column is een van de weinige redenen dat ik de Nieuwe Revu weer ben gaan kopen. Het is zo lekker herkenbaar, hoe je over dingen als cassettebandjes schrijft. Toen je had gezegd dat Joni Mitchell één van jouw favoriete artiesten aller tijden is, heb ik meteen haar hele oeuvre aangeschaft. Ik vind het afschuwelijk zenuwachtige muziek, maar dat boeit me niet. Als jij het mooi vindt, probeer ik het ook mooi te vinden. Ik volg je op de voet via Twitter, maar helaas volg je me niet terug. Geeft niks, je kan niet al je 32.682 fans terugvolgen natuurlijk. Snap ik best. Op je website gebeurt helaas niet zoveel. Bovendien is hij spuuglelijk.

En nu ben je in de bioscopen te bewonderen in Repo Men. Aangezien hij niet in de locale bioscoop draait, zal ik binnenkort even naar een grotere stad moeten afreizen om je te bewonderen. Boeit me niks, zelfs niet met deze hitte. Voor jou ga ik anderhalf uur in een kokende trein zitten als het moet. En na Repo Men komt Black Death, met Sean Bean. En misschien Vivaldi, zegt IMDb. En waarschijnlijk nog veel meer grote Hollywood films. Ik gun het je natuurlijk van harte, maar eigenlijk vind ik 't wel een klein beetje jammer, Carice. En ik ben een klein beetje bang. Bang dat je straks niet meer van ons zult zijn. Dat je ons vergeet. Dat je niet meer in Nederlandse producties speelt, omdat je daar ‘te groot’ voor bent geworden. Of Nederland te klein voor jou, dat kan natuurlijk ook. Dat we, net als bij Rutger Hauer, veertig jaar moeten wachten totdat we je eindelijk weer eens Nederlands horen praten in een film. Dat je voortaan alleen nog maar in het Engels gaat Twitteren. Dat je voortaan liever bij Oprah aanschuift in plaats van bij Matthijs van Nieuwkerk. En dat wij het dan met Halina Reijn moeten doen.

Ook mooi.