movie scene

Joan Jett wilde het tussen de afro's en de glitters in de jaren '70 wat ruiger aanpakken. Ze richtte de all-girl band The Runaways op die al rockend een enorm succes werden.

Tussen de glamrock en afro’s groeide er ergens in het midden van de jaren ’70 een ongetemde woede die zou uitgroeien tot The Runaways. Joan Jett (Kristen Stewart), die we met de kennis van nu een stereotype lesbienne zouden noemen, wilde harder rocken dan David Bowie en net zo obsceen zijn als de Sex Pistols. Wanneer ze haar idee om een all-girl rockback te vormen aan impresario Kim Fowley (Michael Shannon) voorlegt, ziet hij direct een goudmijn. Kim brengt Joan in contact met de drummer van de band en zo worden The Runaways geboren. Maar hoe stoer de band dan ook mag zijn, geen enkele meidenband kan zonder ‘een gezicht’ en daarom wordt het mooiste meisje van de klas Cherie Currie (Dakota Fanning) bij de band gehaald. Met een combinatie van pure rock ’n roll en de charme van Cherie Currie verwerft de band al gauw succes. Maar het succes begint zijn tol te eisen, drugs werden geconsumeerd als water en er was overal en altijd seks, een levensstijl die Cherie uiteindelijk bijna fataal zou worden.

Britney Spears
Joan Jett? The Runaways? Als je niet bent opgegroeid in de jaren ’70 doen die namen niet meteen een belletje rinkelen. Als iemand zegt "I Love Rock ’n Roll", dan heb je dat nummer vast wel eens op de radio gehoord, maar werd dat niet gezongen door Britney Spears? Zoals dat met vele goede en slechte nummers van de 21^ste eeuw het geval is, ligt de bakermat voor vele covers in de jaren ’70. Joan Jett en The Runaways hebben niet alleen muzikaal een stempel gedrukt op de rock ’n roll van de jaren ’70, ze hebben ook de weg vrijgemaakt voor vele vrouwelijke artiesten. Niet geheel onbelangrijk is het, dat er nu eindelijk eens een film over hen is gemaakt.  Films over muzikanten zijn vaak een waardige memoire die eer doet aan de carrière van de ster, kijk maar naar Walk the Line, Ray en I’m not There die stuk voor stuk bijzonder zijn omdat ze een ongelofelijk echt verhaal laten zien. Om van The Runaways ook een authentiek verhaal te maken hield regisseuse Floria Sigismondi interviews met mensen die dichtbij The Runaways en de rock scene stonden in de jaren ’70. Om zo goed mogelijk over te komen als The Runaways leerde Kristen Stewart gitaar spelen en Dakota Fanning nam zanglessen om de stem van Cherie Currie zo lijkend mogelijk kunnen te imiteren. Dat die toewijding zijn vruchten begon af te werpen, bleek vooral toen de echte Joan Jett (die de film mede-produceerde) het verschil niet kon horen tussen haar eigen stem en die van Stewart.

Omgeven door stront
Films over het leven van muzikanten blijven interessant. Het zijn levens die wij als Jan Modaal nooit zullen leiden; de seks, drugs en arrogantie uit die wereldjes zijn zelden verzonnen. The Runaways lenen zich daarom perfect als filmonderwerp, zij het dat ze misschien niet zo bekend zijn als Johnny Cash. Wie er een paar interviews met de echte Joan Jett en Cherie Currie op naslaat, kan niet ontkennen geïntrigeerd te worden door hun verhalen. Currie kwam al in groep acht in aanraking met drugs en was op haar zestiende cocaïneverslaafde. De weg van vijf jonge vrouwen op zoek naar autonomie en vrijheid, was een heel lange en moeilijk begaanbare weg. De film begint letterlijk bij het beginpunt van die weg. Door verschillende scènes zien we meteen wat voor type Joan is; ze koopt mannenkleding en speelt gitaar als een man. De omgeving is gekleurd door glitters en mannen dragen lippenstift en rokken; Joan is vastbesloten om de dingen wat ruiger aan te pakken; een band beginnen en oefenen in een verrotte caravan, omgeven door menselijk stront. Deze gedetailleerde weergave van het tijdperk is geweldig. Als je na het zien van de film naar buiten gaat verwacht je catsuits en rode lippenstift op straat maar wordt je teleurgesteld door de Ugg-generatie. Beide hoofdrolspeelsters Stewart en Fanning kopiëren de motoriek en stijl van hun voorbeelden exact waardoor je moeiteloos meegaat in hun ambities en wereld. De insteek van de film is om niemand te veroordelen en dat gebeurt ook niet, je accepteert, soms met enige verwondering, de keuzes die ze maken.

Lijntjes
Het draait in de film vooral om het wereldje waarin de meiden zich begeven, gezien vanuit het personage van Curie die het duidelijk erg zwaar heeft om overeind te blijven in een wereld vol seks, drugs en rock ’n roll. Elke dag worden er wat lijntjes door de dames weggewerkt maar toch mis ik de uitwerking van een aantal andere verhaallijnen. De uitbuiting van de band door Kim Fowley mocht wel een prominentere rol spelen en de relatie tussen Jett en Curie onderling blijft wat onderbelicht. De film neemt af en toe sprongen in de tijd en het is jammer dat we daardoor niet te zien krijgen wat er in de tussentijd is gebeurd. Het is begrijpelijk dat er bij een veelomvattend verhaal keuzes moeten worden gemaakt, en bij The Runaways is er voor gekozen om de aandacht meer te leggen op de cinematografie en de tijdsweergave dan op het vertellen van het complete verhaal.

Conclusie
Vandaag doe ik mijn skinny jeans en leren jasje aan, en ik maak mijn ogen helemaal zwart. The Runaways is een stoere film die de rockchick ergens in je oproept. De exact lijkende personages van Stewart en Fanning nemen je mee op bezoek in de wereld van rock ’ n roll, een wereld waar je graag nog even zou blijven, want het bezoek is veel te kort. Alhoewel de film 106 minuten duurt had hij van mij wat langer mogen zijn omdat voor mijn gevoel het verhaal nog niet compleet is verteld.