movie scene

Martijn Konings is een 33-jarig jongetje, semi-nerd, parttime superheld en verzamelaar plus liefhebber van goede films. In de breedste zin van het woord. En over dat alles mag hij graag verhaaltjes schrijven.

Ah, het Nederlands Film Festival is weer begonnen, begrijp ik? Mooi zo. Heb ik eindelijk een fatsoenlijk kapstokje om een column over Nederlandse films aan op te hangen. Want heel eerlijk gezegd heb ik niet zoveel met Nederlandse film. Of althans, Nederlandstálige film. Op één of andere manier lijkt een Nederlands gesproken film altijd vele malen slechter dan elke niet-Nederlands gesproken film die in ons kikkerlandje gemaakt wordt. Vind ik.

Aangezien het NFF deze week plaatsvindt, komt er weer een hele bult aan Nederlandstalige films op tv. Meestal op Nederland 3, want dan lijkt het tenminste nog alsof het enige culturele waarde heeft. Slim trucje, maar echt enorm efficiënt is het natuurlijk niet. Want een film als Phileine Zegt Sorry blijft natuurlijk niet om aan te zien, ook al is hij op Nederland 3. Ik zag hem onlangs weer voorbijkomen en ik schrok er een beetje van zelfs. Die krampachtige voice over, Kim van Kooten die op haar dertigste nog door moest gaan voor een napuberende Ronald Giphart-chick en die tenenkrommende special effects. En dan te bedenken dat ik die film zelfs ooit op dvd heb gekocht! Net als het iets recentere gedrocht Zomerhitte trouwens, waar ik deze dagen ook al langs ben gezapt. Ook geen geweldige film, ondanks dat het naar een boek van Jan Wolkers is èn dat Sophie Hilbrand even voordoet hoe zij zich vermaakt als W-W-Waldemar Torenstra drie maanden in Zuid-Limburg zit om een film op te nemen.

Tatjana in Flodder

Ik vind Zomerhitte wél meteen een goed voorbeeld van de standaard Nederlandstalige film. Blijkbaar krijg je als Nederlandse filmmaker pas subsidie als je plechtig belooft dat er minimaal één blote kont dan wel tiet in voorkomt. Wat herinnert iedereen zich van Flodder? Juist ja, de "Buurman, wat doet u nu?" – scène. Bekendste stuk uit Schatjes? De douchescène van Akkemay Marijnissen als Madelon Gisberts. (Gratis wistjedatje van de maand; ze werkt tegenwoordig als lerares op een basisschool in Almere. Ik zit erover te denken om naar Almere te verhuizen zodat ik mijn eventuele toekomstige kinderen nu alvast kan inschrijven op die school. Hoe gaaf is dat?!) De Gulle Minnaar, waarin we kunnen zien hoe Peter Faber het met Mariska van Kolck (wie?) doet. Of de inmiddels hoogbejaarde Willeke van Ammelrooy in Naakt over de Schutting. De melkwitte kont van Peter Jan Rens in Brandende Liefde, nog zo’n klassieker. Bovendien was zijn stem blijkbaar zó beroerd dat zijn tekst door iemand anders opnieuw ingesproken moest worden. Niet dat je er iets van merkt, want de geluidskwaliteit van Nederlandse speelfilms van vóór het jaar 2000 is sowieso waardeloos. Op een of andere manier klopt dat gewoon nooit, het loopt nooit helemaal lekker synchroon, of je hoort de koffieautomaat van de geluidsstudio op de achtergrond meepruttelen of zoiets. Er is altijd wel iets mis mee.

Maar ehm… Maar weet je wat nu de grap is? Tijdens het schrijven van deze column zit ik steeds een beetje krampachtig naar voorbeelden te zoeken van slechte Nederlandstalige films. En ja, het is heel gemakkelijk om er een hoop op te noemen en nee, dat ga ik niet doen. Maar Donna Donna is er wel één van. En Volle Maan ook.  Ondanks de prachtige, door Michiel Huisman in zijn beste Twentse accent uitgesproken volzin "Poep'n. Ik moet poep'n". Oeh, en laten we vooral Feestje! niet vergeten. Ik kijk nog liever naar een open hartoperatie dan naar Feestje!. Maar in elk overzicht met Nederlandse films zie ik – tot mijn verbazing - ook zo ontzettend veel mooie films staan. Karakter, Zwartboek, Soldaat van Oranje, Zoeken naar Eileen, De Aanslag, Ciske de Rat, Oorlogswinter, De Kleine Blonde Dood, Van God Los en natuurlijk Turks Fruit. En alles van Alex van Warmerdam. En vooruit, Flodder was eigenlijk ook gewoon een steengoede film. En Alles is Liefde is ook nog best een aardig geslaagde Nederlandse vertaling van Love Actually. Minoes was natuurlijk ook heel schattig (oké, dat komt voornamelijk door Carice van Houten, maar daar heb ik het al een keer uitvoerig over gehad). Maar dat zijn de films waarvan ik weet dat ik ze gezien heb. En die films staan in lijsten met honderden andere Nederlandse films die ik nog niet gezien heb. En ik schaam me, ik schaam me diep.

Het leek me zo lekker om in deze column eens even flink af te geven op al die wanproducten die er in Nederland gemaakt worden. Net zoals de rest van Nederland een beetje lacherig doen over Nederlandse films. Maar eigenlijk kun je helemaal geen mening hebben over ‘De Nederlandse film’ als je er maar zo weinig hebt gezien als ik. Dus bij deze neem ik mijn woorden terug, totdat ik genoeg Nederlandstalige films heb gezien om er een goed onderbouwde mening over te kunnen hebben. Snel de computer uit en Nederland 3 aanzetten dus.