movie scene

Lekkere, maar oppervlakkige film over spirituele zoektocht van vrouw in crisis.

"If someone who looks a lot like Yoda (red: afzichtelijk personage uit Star Wars) hands you a prophecy, you have to respond". Geïnspireerd door een toekomstvoorspelling van een tandeloze Balinees, begon Amerikaanse schrijfster Liz Gilbert aan een zoektocht naar zichzelf, met de opdracht van haar uitgever om daar een boek over te schrijven. De reis, die haar in één jaar langs Rome, India en Bali leidde, resulteerde in de bestseller Eat Pray Love, in het Nederlands Eten, Bidden en Beminnen. Bijna iedere 30 + vrouw heeft het boek verslonden, met enige afgunst; wie zou immers niet met een zak geld een jaar willen ‘soul searchen’ in paradijselijke oorden?

Reis naar de ziel
De verfilming van het boek zoomt aanvankelijk in op de noodzaak van de zoektocht van de hoofdpersoon Liz (Julia Roberts) die, zo lijkt het, haar schaapjes op het droge heeft in New York. Een zorgvuldig ingericht leven, huwelijk en appartement kunnen echter niet voorkomen dat zij in een existentiële crisis belandt, breekt met haar echtgenoot, haar ‘rebound’ vriendje en vervolgens ook met haar bestaan. Op reis moet ze, allereerst om zichzelf letterlijk en figuurlijk te voeden in Rome, waar ze nieuwe vrienden maakt, tot rust komt en zichzelf tegoed doet aan allerlei Italiaanse heerlijkheden. Vervolgens naar India, om in een Asram te mediteren samen met andere zoekenden, waarbij Amerikaan ‘Richard from Texas’ (Richard Jenkins) zich over haar ontfermt en haar helpt met het werkelijk vinden van innerlijke rust. Dan terug naar de Balinese waarzegger die haar tot deze reis heeft aangezet, om hem Engels te leren en zijn wijsheden te ontvangen. Alle opgedane ervaringen, vriendschappen en goede gesprekken ten spijt, blijven de herinneringen aan de mislukkingen van haar huwelijk en daarop volgende relatie zich ook in Bali aan haar opdringen. Dat wordt nog eens op scherp gezet als zij een relatie aanknoopt met de, eveneens beschadigde, Braziliaan Felipe (Javier Bardem), wat haar dwingt tot het beantwoorden van de vraag waar de hele reis uiteindelijk op neer lijkt te komen; wat wil ik nou eigenlijk zèlf van het leven?

Boek vs film
In het boek beschrijft Liz Gilbert haar reis met een zekere ironie en zelfspot, waarbij ze zichzelf niet ontziet en waarin ook de ontberingen die de reis met zich meebrengt uitgebreid aan bod komen. Niets van dat al in de film; het ene oord is nog paradijselijker dan het andere, Liz ziet zich onmiddellijk overal met doorgaans mooie en blije vrienden omringd en hoewel heur haar af en toe in de war zit, blijft haar voorkomen keurig en met zorgvuldig geëpileerde wenkbrauwen. Daar waar het personage uit het boek door diepe dalen moest gaan om tot de kern te komen, wat zo’n zieletocht voor de lezer/kijker invoelbaar maakt, lijkt het het filmpersonage, op een aantal momenten na, een stuk makkelijker af te gaan. Een beetje té eenvoudig. Net zoals het gemak waarmee haar vrienden de ene na de andere wijsheid weten op te lepelen, wat natuurlijk ook te maken heeft met de gecomprimeerdheid van de film ten opzichte van het boek.

Lekker
Desalniettemin is de film lekker om naar te kijken, met heerlijke beelden van eten, mooie plaatjes van Bali, een prettige soundtrack met wat bekende nummers en voor de liefhebber ook nog Javier Bardem (No Country for Old Men, Vicky Christina Barcelona). Julia Roberts straalt als vanouds maar overtuigt niet in de dramatische scènes. Dat geldt niet voor Richard Jenkins (Six feet Under, Dear John, The Visitor), die een prachtige en ontroerende rol speelt waarmee hij waarschijnlijk een Oscarnominatie in de wacht zal slepen. Regisseur en mede-scenarist Ryan Murphy heeft van het boek een fijne feel good movie gemaakt waaraan veel vrouwen plezier zullen beleven. Opmerkelijk is dat Murphy ook de hit-serie Glee voor zijn rekening neemt, een serie waar de ironie toch vanaf spat,  en dat is nu juist wat in deze film ontbreekt.

Conclusie
Voor een fijne filmavond is Eat Pray Love aan te bevelen, mits in het gezelschap van vrouwen. De Hollywood-saus heeft de scherpe kantjes van het oorspronkelijke verhaal gehaald, wellicht om het toegankelijker te maken, maar me dunkt dat dat bij een dergelijke bestseller volstrekt onnodig is. Wat rest is een oppervlakkige film die prettig is maar geen moment zal beklijven.