movie scene

Sheriff Lou Ford is de beleefdheid zelve wanneer hij een prostituee moet vertellen dat zij het dorp moet verlaten. Als zij hem vervolgens een aantal rake klappen uitdeelt, maakt dat een gruwelijk beest in hem los dat in staat is tot onvoorstelbare daden.

Het is ergens in de jaren vijftig als we sheriff Lou Ford (Casey Affleck) in zijn dienstwagen volgen. Al rijdend door het typisch zuidelijke landschap van Texas vertelt de voice-over van Lou over de normen en waarden die gelden in het rustige stadje waar hij woont. Lou is op weg naar de woning van een dame van lichte zeden, Joyce (Jessica Alba), hij heeft opdracht gekregen om haar op een zo vriendelijk mogelijke wijze te verzoeken het dorpje te verlaten. Wanneer Lou haar de boodschap mededeelt, kan ze niets anders dan hem een aantal ferme tikken in het gezicht geven. Lou ontvangt de klappen met geroutineerde verbaasdheid maar op een gegeven moment knapt er iets in hem; hij tilt Joyce op, legt haar op bed en begint haar af te ranselen met zijn riem. Tot zijn grote verbazing begint Joyce daarvan te genieten. Deze gebeurtenis is het begin van een hartstochtelijke relatie tussen hen, een relatie die gepaard gaat met het seksuele geweld dat altijd in Lou verbogen heeft gezeten.  De gewelddadige sneeuwbal in Lou begint te rollen op het moment dat het leer van zijn riem de huid van Joyce raakt en instinctief weet je dat als een sneeuwbal begint te rollen deze alleen maar groter wordt. Gevoed door herinneringen uit zijn jeugd en een steeds groter wordende behoefte om te pijnigen is het onvermijdelijk dat Lou zijn barbaarse gedachten niet meer onder controle kan houden.

De keuze van de acteur
De geest van een seriemoordenaar is voor velen ongrijpbaar en onbereikbaar, wat hen des te interessanter maakt. Deze ongrijpbaarheid is echter zo moeilijk te vatten in film waardoor dergelijke films vaak niet meer zijn dan een weergave van de feitelijke gebeurtenissen. Zelden weet een film de duistere gedachten van een seriemoordenaar zo effectief weer te geven dat de kijker echt het gevoel krijgt dat die persoon tot het ondenkbare in staat is. Een acteur moet kunnen laten zien dat hij iets denkt wat hij nog nooit gedacht heeft, en dat is verdomde lastig. Regisseur Michael Winterbottom koos voor Casey Affleck omdat deze volgens hem als geen ander in staat is om de complexiteit van het brein van een seriemoordenaar te weergeven. Gezien het oeuvre van Winterbottom  is hij geen leek op het gebied van realistische verhalen: 24 Hour Party People, In This World en A Mighty Heart zijn daar voorbeelden van. Hij zal dus wel weten waar hij aan begon toen hij Affleck castte. Opmerkelijk is wel dat hij eerder in zijn carrière vaak koos voor onbekende acteurs; nu lijkt hij steeds meer gebruik te maken van gevestigde namen, wat volgens hem niet afdoet aan de kwaliteit van zijn films. Echter, of de aanwezigheid van Jessica Alba en Kate Hudson bijdraagt aan die kwaliteit, valt nog te betwijfelen.

Babyface
Zoals ik zojuist al even noemde is de keuze voor de acteur in seriemoodenaarfilms van essentieel belang. Se7en was niet zo briljant geworden zonder Kevin Spacey en ook het recente The Lovely Bones werd macaber dankzij Stanley Tucci. Nu hebben we Casey Affleck, het broertje van, waar naar eigen zeggen geen journalist in is geïnteresseerd. Met zijn hoge zachte stem, zijn babyface en helder blauwe ogen en zijn weinig imponerende postuur, lijkt hij in de verste verte niet op een wreedaard. Zelfs het meest getraumatiseerde kind ziet in hem geen kwaad. Maar toch flikt hij het. Hij weet het unheimische uit te stralen door bewust en onbewust zijn gedachten uit te spreken; het kleine lachje om zijn lippen als hij Joyce tot pulp slaat, de minieme flashbacks en de onbevooroordeelde voice-over. Maar Afflecks beste wapen is zijn gezicht, zijn blik verraadt wat zijn vertrouwde zachte stem probeert te verbergen. Het naargeestige onderbuikgevoel dat een aantal uren na het zien van The Killer Inside Me nog steeds aan je knaagt, is geheel te danken aan de onvergetelijke rol van Casey Affleck.

Speelbord
Een verstandige keuze van Winterbottom daar de film nogal wat tekort komt. Zo mist het verhaal een inkadering. Door flashbacks en voice-overs krijgen we namelijk al snel in de smiezen dat er in de jeugd van Lou iets ‘mis moet zijn gegaan’, zoals dat bij vele seriemoordenaars het geval is. Het blijft echter een beetje gissen wat er gebeurd is en dat is soms vervelend voor het begrijpen van de achtergrond van het verhaal. De film lijkt een speelbord waarop prompt, zonder verdere uitleg, pionnen naar voren worden geschoven. Zo is er een vakbondsman, Joe Rothman, die steeds even gezellig met Lou komt kletsen en meer lijkt te weten van Lou’s duistere kant, maar wat zijn beweegredenen zijn blijft onduidelijk. En dan is er nog iets gaande met de familie Conway wat zijn wortels heeft in de jeugd van Lou, maar hoe dat precies zit blijft vaagjes. Het enige karakter van betekenis, Joyce, lijkt op haar plaats maar wordt dan weer weinig aimabel gespeeld door Alba. Ook het karakter van Lou’s vriendin Amy, blijft zouteloos onder de hoede van Kate Hudson.

Conclusie
Waarom Winterbottom, die vaak kiest voor onbekende acteurs, opeens romantische komedie iconen Kate Hudson en Jessica Alba contracteerde, blijft een raadsel. Het gevolg is echter dat twee belangrijke karakters in de film totaal geen individuele waarde weten toe te voegen. Daarnaast missen veel bijrollen en verhaallijnen een duidelijke inkadering waardoor er een groot aantal vraagtekens onbeantwoord blijft. Daartegenover staat Affleck die gewapend met zijn babyface de mokerslag uitdeelt die de film belooft en ervoor zorgt dat de popcorn die je bestelde voordat de film begon, nog enige tijd onaangeroerd zal blijven.