movie scene

De Amerikaanse remake van het kritisch bejubelde Let The Right One In.

Wanneer een niet-Engels gesproken sleeper hit door critici op handen wordt gedragen, een BAFTA nominatie ontvangt en zelfs door het grootste filmblad ter wereld, Empire magazine, wordt uitgeroepen tot de beste film van 2008, dan kan een Amerikaanse remake eigenlijk niet lang uitblijven. Dit was precies het geval met het Zweedse Let The Right One In van de tot dan toe onbekende regisseur Tomas Alfredson. Hij besloot in 2008 met groot succes het gelijknamige boek van John Ajvide Lindqvist te verfilmen.

De Amerikanen zijn er vervolgens als de kippen bij om hun graantje van het succes mee te pikken en een versie voor het Amerikaanse massapubliek te maken. De gedachte is simpel; een beproefd concept veramerikaniseren, zodat er met minimale inspanning maximaal geld verdiend kan worden. Men neme simpelweg de Amerikaanse taal, Amerikaans grondgebied en liefst ook een grote Amerikaanse ster als publiekstrekker. Als het daar nog niet fout op is gegaan, dan wordt het verhaal zo plat als een dubbeltje geslagen, zodat zelfs tokkies het snappen en wordt alles compleet gedramatiseerd. Voorbeelden zijn er legio, zoals het recente Dinner for Schmucks of The Karate Kid. Geen wonder dat remakes onder niet-Amerikanen en critici zo impopulair zijn en dat er met groot wantrouwen werd uitgekeken naar Let Me In, de remake van Let The Right One In, met al meteen een versimpelde titel. Toch wordt een criticus geacht om objectief te zijn en dus begaf ik mij zonder verder al te veel vooroordelen naar de screening van Let Me In, alwaar ik verrast werd met een best heel mooie film.

Vampier
Dat de film juist nu uitkomt, net twee jaar na het origineel, heeft alles te maken met het verhaal van de film. Met het succes van de Twilight films zijn vampiers populairder dan ooit en daar maakt Let Me In handig gebruik van. De film gaat namelijk over het stille, verlegen en gepeste jongetje Owen. Hij raakt bevriend met vampiermeisje Abby, die naast hem komt wonen. Beiden voeren ze hun eigen strijd, Owen om de pestkoppen te overwinnen en Abby puur om te overleven.

Kinderen
De regisseur van Cloverfield, Matt Reeves, werd gekozen als regisseur van de film. Met Cloverfield had Reeves al enige ervaring in het horrorgenre, hoewel de aanpak van Let Me In compleet anders is. Was daar nog het handelsmerk een handheld point of view cameravoering, in Let Me In zijn het vooral stille beelden die karakteristiek zijn. Voor de rol van Owen werd gekozen voor Kodi Smit-McPhee, de jongen die het in The Road lukte om zijn enorm zware rol realistisch neer te zetten. Chloe Moretz stal vorig jaar onverwachts de show in de film Kick-Ass en is daardoor gekozen voor haar rol als Abby. Gezegd moet worden dat ze beiden hun rollen erg goed spelen en ook vooral natuurlijk overkomen, wat erg belangrijk is bij rollen voor kinderen. Een bijrol is weggelegd voor Richard Jenkins, genomineerd voor een Oscar voor The Visitor uit 2007. Hij speelt de voogd van Abby in een erg treurige en strakke rol, die wel voor de enige zwart-komische noot zorgt.

Vergelijking
Nu begint dan de onvermijdelijke vergelijking met het origineel, want precies hetzelfde is de film natuurlijk niet. Misschien wel de grootste troef van het origineel was de geweldige hoofdrolspeler Kåre Hedebrant. De jongen bezat een opgewektheid, onschuld en naïviteit die perfect binnen de film paste en erg aandoenlijk was. Smit-McPhee is vooral een stukje minder dromerig en wat uitgesprokener dan in het origineel. Abby is ook wat meer uitgesproken en daarnaast een stukje donkerder en onheilspellender. Dat is ook over het geheel genomen het grootste verschil met het origineel. De film voelt wat minder onschuldig aan en heeft iets meer dreiging over zich, waarschijnlijk het effect van de lichte dramatisering. Dat is wel meteen een klein punt van kritiek, want de onschuld die het origineel bezat vond meteen zijn weg naar de harten van de kijkers. In deze remake valt het toch op dat Abby’s slechte kant iets markanter is en daardoor neigt die subtiele balans tussen goed en kwaad een beetje naar het kwaad te hellen, al is het maar subtiel en puur in contrast met het origineel. Dit valt ook op bij de meer overdreven portrettering van de pestkoppen, die net even wat slechter zijn gemaakt, om dan de latere gebeurtenissen beter te kunnen verantwoorden. Reeves heeft verder goed gekeken naar welke elementen van het origineel volgens hem werkten en welke minder. Zo zijn er een aantal belangrijke scènes bijna letterlijk overgenomen, terwijl kleine subplots wat minder zijn uitgewerkt en de grote verhaallijn juist wat meer verduidelijkt is. Wat echter wel erg uit de toon valt is de flashforward aan het begin van de film, die onnodig een soort cliffhanger wil zijn vanwege het mogelijk langzame begin. Toch weet Reeves uitstekend het duistere maar onschuldige gevoel van het origineel na te bootsen, terwijl hij toch ook duidelijk eigen elementen toevoegt. In een interview vermeldde Reeves dat hij Let The Right One In erg goed vond en beslist niet dacht dat hij het beter kon, maar dat hij slechts, net zoals met Cloverfield, zijn eigen versie van het verhaal wilde brengen.

Conclusie
Misschien is dat ook wel de juiste aanpak van een remake. Niet wanhopig het origineel verbeteren op elk punt waar dat kan en de film ondertussen uit balans brengen. Juist zorgen voor een eigen visie en met als doel simpelweg het verhaal voor meer mensen toegankelijk maken. Dat is precies gelukt met Let Me In, het verhaal toegankelijk maken voor een massapubliek. De film is iets hapklaarder, misschien ten koste van de impact, maar erg vermakelijk als instap horror film met slechts lichte spanningsopbouw. Voor degenen die het origineel niet kennen is Let Me In een erg geslaagde film waar je zeker voor naar de bios kunt.