movie scene

Een stotterende koning en een excentrieke stemcoach in een geweldige film.

George VI wordt tegen wil en dank koning van Engeland en moet zijn volk in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog verenigen onder één stem. Maar juist die stem heeft last van stotteren en daarom wordt er samen met zijn vrouw Queen Elizabeth gezocht naar een oplossing. Ze komen terecht bij Lionel Logue, een excentrieke stemtherapeut, die zo zijn eigen methodes heeft om de problemen van de koning op te lossen. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen de koning en zijn onderdaan. Het is een perfect soort ‘coming-of-age’ verhaal voor een film, met een mooie karakterboog van de koning en zijn vriendschap met de stemcoach, geplaatst in het grotere geheel van de dreigende oorlog. Geen wonder dat de Engelsen, met hun voorliefde voor films over het koningshuis, kostuumdrama’s en geheel eigen humor het tijd vonden dat ook dit verhaal een verfilming moest hebben in de vorm van een komisch drama.

Sterrencast
Regisseur Tom Hooper had al enige ervaring met kostuumdrama’s, zij het beperkt, door het regisseren van een aantal episodes van de series Elizabeth I en John Adams. Met The Damned United maakte Hooper vervolgens een biografisch, komisch drama over een voetbalclub. De combinatie hiervan zette hij in bij The King’s Speech. Voor deze film kreeg hij de kans om Colin Firth als koning George VI te casten en Geoffrey Rush en Helena Bonham Carter als respectievelijk Lionel en Queen Elizabeth. Firth is een van de grootste, meest veelzijdige acteurs van dit moment. Eerder zette hij uitstekende rollen neer in romantische komedies als Love Actually en Bridget Jones’s Diary, alsook in drama’s als Girl with a Pearl Earring en Genova. Vorig jaar werd hij voor een Oscar genomineerd in het stilistische drama A Single Man van Tom Ford. Minstens zo allround is zijn vrouwelijke equivalent Helena Bonham Carter, die groot werd met kostuumdrama’s als A Room with a View en The Wings of the Dove, maar door haar briljante rol in Fight Club is haar naam definitief gevestigd als een van de grootste en meest veelzijdige actrices van dit moment. Sinds haar relatie met regisseur Tim Burton is ze een andere hoek ingeslagen, met heks-achtige rollen in films als Sweeney Todd, Alice in Wonderland en Harry Potter, maar met haar dramarol in The King’s Speech keert ze weer terug naar haar bakermat. De Australische Geoffrey Rush is vooral bekend van zijn rol als Kapitein Barbossa in de Pirates of the Caribbean films, maar ook achter hem schuilt veel meer. Hij won in 1997 een Oscar voor Shine en wist daarna nog tweemaal een nominatie op zijn naam te schrijven.

Samenspel
Firth portretteert de rol van Koning George VI in een nauwgezette karakterstudie fenomenaal. Voor de rol moest hij zich het stotteren meester maken, om het in de film ook nog eens geleidelijk aan te overwinnen. De verschillende gradaties van zijn gestotter, toenemend onder spanning en verdwijnend bij scheldpartijen, zet Firth geloofwaardig en consistent neer. Daarbij weet hij met mimiek elke emotie van zijn karakter bloot te leggen. Hier wordt door Hooper slim mee omgegaan, door op de momenten dat Firth een toespraak geeft, hem close-up in beeld te laten zien om zo een claustrofobisch effect te teweeg te brengen bij de kijker, en om duidelijk te tonen hoe gespannen en gefrustreerd Firth’s karakter is. Maar de scènes worden pas echt geweldig bij het samenspel van Firth en Rush. Tegenover de strakke en snel geïrriteerde koning staat de clowneske, eigenzinnige Logue, die al begint met het aanspreken van de koning met ‘Bertie’ (de koosnaam van George VI) in plaats van hoogheid. De twee zijn tegenover elkaar soms haast wat karikaturaal, wat de verhoudingen uitvergroot, een komisch effect toevoegt en de film des te warmer maakt. Queen Elizabeth is vooral een liefhebbende, meelevende en stipte echtgenote die volhardend achter haar man staat.

Muziek
De aankleding van de sets en de karakters toont een groot oog voor detail. De kostuums van de koninklijke familie zijn schitterend in alle weelde en Logue heeft altijd een pak aan dat net iets te groot lijkt, wat bijdraagt aan zijn excentrieke verschijning. Ook de praktijk van Logue is een mooie set, een grote lichte ruimte met een prachtig afgebladderde muur. In een van de mooiste scènes zit Firth aan de zijkant op een bank, waarbij de lege ruimte opgevuld wordt door de kale muur, om zijn ongemak en vervreemding aan te geven. Ook de buitenscenes krijgen een extra dynamiek door een sprookjesachtige mist. De schitterende, begeleidende pianomuziek van Alexandre Desplat, die de film van rust en emotionele zwaarte voorziet, maakt het geheel af.

Conclusie
Met twaalf nominaties is The King’s Speech dit jaar verdiend de grote favoriet bij de Oscars. Bij de BAFTA's, de Britse Oscars, wist de film ook zeven beeldjes binnen te halen. Het is een zeldzaam meeslepende film met een rustig tempo en een mooie balans tussen komedie en drama. Een goed plot, geweldige acteerprestaties en uitstekende regie laten nog maar eens zien dat de Britten erg veel verstand hebben van het maken van goede films.