movie scene

Dans in 3D door niemand minder dan Wim Wenders.

Ondergetekende heeft helemaal niets met dans. Toch heb ik me als ‘dans-leek’ prima vermaakt met Pina. Wellicht omdat Wim Wenders de film regisseerde, een regisseur die me sinds Paris, Texas en Der Himmel Über Berlin niet meer los heeft gelaten. Misschien omdat het 3D effect verbazingwekkend goed werkt. Maar vooral ook omdat de dansuitvoeringen ontzettend mooi zijn.

Van muziekfilm naar documentaire
De film zou een pure muziekfilm moeten worden, maar Wim Wenders en Pina’s samenwerking eindigde helaas eerder dan verwacht. Pina Bausch overleed namelijk op 30 juni 2009, vijf dagen nadat een vorm van kanker bij haar ontdekt was. Wenders besloot tóch door te gaan en heeft zo met Pina een documentaire over haar gemaakt waarin haar choreografie en persoonlijkheid centraal staat. De vaste dansers van Pina werkten mee aan de film en er werden louter choreografieën van Pina opgevoerd. Om alles zo strak mogelijk in beeld te brengen, is gebruik gemaakt van de nieuwste 3D technieken en 3D-talent Alain Derobe werd gevraagd om mee te werken aan de film.

Visueel geweldig
Het visuele resultaat is werkelijk verbluffend. Men heeft ontzettend slim gewerkt met camerapositionering waardoor nagenoeg in elke scène veel diepte te zien is. Daarnaast wordt ook slim gebruik gemaakt van de mise-en-scène. Zo worden enkele dansuitvoeringen getoond op een podium, waarbij de camera af en toe plaats neemt op de rand ervan, waardoor het net lijkt of je live aanwezig bent bij de voorstelling. Het podium begint namelijk op de onderkant van het scherm en de diepte die wordt gesuggereerd, komt heel werkelijk over. Aangezien Pina in haar choreografieën vaak met meerdere dansers werkte en vaak meerdere dansen op de voor- én achtergrond toonde, pakt de dieptewerking ook hier zeer goed uit.

De choreografieën
Het 3D effect kan nog zo goed werken, als de dansen zelf niet interessant genoeg zijn heb je er helemaal niets aan. Gelukkig - hier spreekt alleen een leek - zijn de dansen nagenoeg allemaal geweldig. Waar je bij sommige dansvoorstellingen het gevoel kan hebben dat het uitsluitend gemaakt is voor het genoegen van de choreograaf en een zeer select publiek, kon ook ik hier ontzettend genieten van de prachtige choreografieën. Er zijn op een mooie manier verhalen en thema's in verweven. Zo werkte Pina Bausch veel met tegenstellingen in haar choreografieën; man versus vrouw, oud versus jong, blind versus niet-blinder. Dit maken de dansen zo een stuk toegankelijker. Maar ook de choreografie op zich is vaak ontzettend mooi om naar te kijken. Met name door de originele mise-en-scène is het genieten en soms zelfs lachen om de bizarre omgeving waarin de dans plaatsvindt, zoals bijvoorbeeld in een monorailkarretje vol mensen.

Vertragende tussenstukjes
Toch had het nog wat aantrekkelijker gemaakt kunnen worden. Tussen de dansen door komen verschillende dansers aan het woord die elk wat woorden zeggen over Pina en hun band met haar. Zelden interessant voor de leek en ik betwijfel of ook de kenners hier de meerwaarde van inzien. Ik had liever nog een grootse dans gezien in de trant van de openingsdans, met een grote groep dansers die in perfect harmonie lijken te bewegen.

Conclusie
Pina is een visueel prachtige dansfilm die voor de kenners een must is en voor leken een dikke aanrader. De choreografieën zijn toegankelijk en een lust voor het oog. Dat deze dansen me ook nog aan het denken brachten, was iets wat ik van mezelf nooit verwacht had. Laat je eventuele vooroordeel over dans dus even varen en onderga deze prachtige ervaring. Dat de vaart er door de tussenstukjes uitgehaald wordt, is iets waar je niet te veel waarde aan moet hechten.