movie scene

Wat doe je als je op vakantie gaat naar Parijs en je wordt aangezien voor een rijke Britse erfgename? Dan grijp je die kans natuurlijk en leef je een leven vol glamour en luxe. Maar hoe lang kan dat goed gaan?

Grace (Selena Gomez) is een onschuldig en braaf meisje dat al jaren aan het sparen is voor haar droomreis naar de stad van de liefde: Parijs. Samen met haar beste vriendin, de iets minder brave en paar jaar oudere Emma (Katie Cassidy), vertrekt ze enkele dagen na haar diploma-uitreiking. Helaas worden Grace en Emma op verzoek van Grace’ ouders vergezeld door de bekrompen stiefzuster van Grace, Meg (Leighton Meester). Wanneer het drietal voet zet in Parijs beginnen ze aan een traditionele toeristentrip langs de populairste bezienswaardigheden van de stad. Deze tour blijkt echter slaapverwekkend saai en als de meiden ook nog eens de bus missen, verschansen zij zichzelf in de lobby van een vijf-sterren hotel. Maar dan gebeurt er iets vreemds: Grace wordt aangezien voor Cordelia Winthrop Scott (Selena Gomez), een verwende Britse erfgename. Voordat de drie de kans krijgen om Grace’ ware identiteit te onthullen, raken ze verzeild in een sprookjesachtig avontuur waar paparazzi, privévliegtuigen, haute couture en zongebruinde adonissen een rol spelen.

Bazooka
In Monte Carlo spelen drie jonge vrouwen de hoofdrol. Alhoewel er geen leeftijden worden genoemd, zal Grace ongeveer 18 jaar zijn en gaan Meg en Emma voor 21 jaar door. Opmerkelijk is dat de film gebaseerd is op het boek Headhunters van Jules Bass. In dit verhaal spelen vrouwen van middelbare leeftijd de hoofdrol en in een vroeg stadium waren zelfs Nicole Kidman en Julia Roberts gecast voor de hoofdrollen in de film. De producers wilden het anders; het moest allemaal jonger. En dus werd het script omgegooid en de Milfs vervangen door groene blaadjes. Wat regisseur Thomas Bezucha (uitgesproken als: Bazooka, ) daarvan vond, is onduidelijk. Gezien zijn eerste twee films Big Eden en The Family Stone, die voornamelijk gericht waren op het aankaarten van sociaal-emotionele problemen waar volwassenen mee te kampen hebben. Nu moet hij het doen met Katie Cassidy en Leighton Meester, die in Amerika vooral bekend zijn vanwege de verschillende (tiener)series waarin ze een rolletje speelden. Maar de jongste actrice met de grootste naam is Selena Gomez. Zij heeft haar grote naam maar voor een klein deel te danken aan haar acteerprestaties; vooral haar verkering met Justin Bieber heeft haar wereldwijd op de kaart gezet.

Droom
Monte Carlo is echt een film voor kinderen. Met een beetje geluk interesseert een tiener zich nog voor dit sprookje, maar meisjes ouder dan 14 jaar zullen liever naar een film als Bridesmaides gaan dan Monte Carlo. Het aardige van Monte Carlo is dat er drie totaal verschillende types in voorkomen; het naïeve lieve meisje, de spontane maar niet al te snuggere meid en de verstandige saaie jongedame. Elk jong meisje zal zich in één van deze drie types herkennen, of misschien wel in meerdere, en zal de reis naar Monte Carlo intens met hen meebeleven. De film visualiseert willekeurige dromen van jonge meisjes: het kussen van een knappe prins, het dragen van een prinsessenjurk en het rijden in de mooiste auto’s. Maar wat zijn die dromen waard als je daarbij jezelf niet meer kunt blijven? Monte Carlo laat zien dat trouw blijven aan jezelf de beste droom is die je maar kunt dromen, en dat is voor een kinderfilm helemaal geen verkeerd uitgangspunt.

Dubbel zo slecht
Dat gezegd hebbende is Monte Carlo geen memorabele film wat betreft acteerkunsten. Alhoewel Cassidy en Meester hun momenten hebben, speelt Gomez echt bijzonder slecht, helemaal als ze na 15 minuten ook nog eens in een nog slechtere dubbelrol verschijnt. Mijn ogen beginnen weer spontaan te bloeden als ik terugdenk aan de beelden van Gomez in een bontjas die met overdreven Brits accent een denkbeeldige vriendin aan de telefoon uitfoetert.

Monte Carlo heeft met deze traditionele kenau en de andere types de sfeer van een sprookje te pakken, al is het wel een heel onecht sprookje. Alles lijkt zo mooi en geweldig, er zijn nog geen loverboys en players, en alle jongens op wie de meisjes verliefd worden, worden ook verliefd op hen. Alhoewel de meisjes al ruim over de gangbare ontmaagdingsleeftijd heen zijn, wordt er met geen woord gerept over seks. En de Franse garçons? Die willen alleen maar kusjes geven, zonder tong welteverstaan.

Conclusie
Monte Carlo is braaf, zo braaf als het paard van Sinterklaas. De lieve jongens en meisjes in Monte Carlo zijn in staat om elk kind mee te nemen naar een ideale sprookjeswereld waarin ze bijna net zo hard zal gaan geloven als het bestaan van Sinterklaas. Daarentegen denk ik dat dit soort films wel degelijk invloed hebben op onze perceptie van de liefde, en dat we daardoor een zeer vertekend beeld krijgen van hoe relaties er uit zouden moeten zien. Wat dat betreft kan je deze film links laten liggen, net als de getoonde acteerprestaties. Anderzijds bemoedigt de film trouw te blijven aan jezelf, een uitgangspunt dat reëler is maar even braaf als het broodje aap verhaal van de liefde.