movie scene

Zoals elke zanger in België ook presentator, quizmaster, nieuwsanker, weerman, hobbykok, twittergoeroe of plastisch chirurg is, zo heeft het virus dat bijberoepitis genoemd wordt, nu ook de filmwereld bereikt.

Scenarieel gezien is Anthony Van Roosendael een vrij plat personage vermits hij vooral interesse heeft in film en sport. Nee soms ook wel in sportfilms. Een romanticus ook. Verheerlijken van zaken maar evengoed net het tegenovergestelde. Dit zal je dan ook merken in zijn columns, alles of niets.

Toen Jean Claude Van Damme in de jaren '80 een internationale filmster werd, daagde Don - The Dragon - Wilson hem uit tot een Challenge fight voor $100.000. Jean Claude was hiervoor een professioneel karate en kickbox beoefenaar geweest en zijn verleden probeerde hem dus in te halen. Van Damme wimpelde het aanbod af als zijnde een publiciteitsstunt. Van Damme, toen nog niet bezig met het commerciële aspect, zag zijn carrière starten in 1984 in de film Monaco Forever als “gay karate man”. “Gay” betekende in die tijd vooral nog jolig en had destijds een veel minder homogerelateerde connotatie. Dit alles vertel ik als achtergrond voor wat volgt.

Want waar gaat de wereld naartoe als Jean Claude - The Muscles from Brussels - Van Damme meespeelt in een commercial voor het wasproduct Dash? Er rekening mee houdend dat hij algemeen beschouwd wordt als de Chuck Norris of Bruce Lee van Europa. Akkoord, Dash wast zachter dan zacht, en witter dan wit maar dit keer zijn de reclamebedenkers te ver gegaan. Jean Claude vertoont zelfs licht homofiele trekjes. Of is het gewoon hun versie van de nieuwe man? Lekker samen koken en erna een potje zweten in de gym. Ook deze keer haalt het verleden Jean Claude in. Het stond immers in de sterren geschreven dat hij ooit nog een gay karate man zou vertolken. Profetisch voorspeld in Monaco Forever in 1984. Wat er ook van zijn mag, de wereld gaat naar de Filistijnen, of erger nog: Fukushima. Al moet wel gezegd dat The Muscles zijn rol met verve vertolkt. Wie samen in zo’n 60 langspeelfilms gespeeld heeft en bijgevolg 5400 minuten witte doek achter de kiezen heeft, weet wel hoe hij een licht homofiele wasgoeroe moet spelen, die al zijn interesse in het andere geslacht verloren heeft. Gay, very gay indeed. U mag zelf invullen welke betekenis het woord hier heeft.

http://www.youtube.com/watch?v=BA5hVl2bOvY

Het probleem met acteurs op leeftijd is dat ze beginnen te twijfelen aan hun keuze die ze lang geleden maakten om acteur te worden. Ze willen zingeving en andere horizonten verkennen en zullen zich godbetert tegoed doen aan een bijberoep. Neem nu Hugh Laurie, de alomgeprezen Dr. House in de gelijknamige televisieserie, die de bluescd Let them talk heeft opgenomen. Uiteraard niet met eigen werk, want daar heeft hij geen tijd voor met al dat acteren in hoofdberoep. Daarom speelt hij covers van, het moet gezegd, topartiesten op piano na. Het stoort me niet dat mensen een hobby hebben waar ze zich gelukkig in voelen, maar om van het ene commerciële succes het ander te beginnen uit te buiten, lijkt me toch ietwat jammer voor allicht duizenden, wat zeg ik miljoenen, meer getalenteerde pianospelers die nooit een kans zullen krijgen omdat ze nu eenmaal niet Dr. House zijn. Wat een versie van St. James Infirmary trouwens. We vergaten Louis Armstrong bijna. Niet dus. Sommige mannen zijn nu eenmaal voor het geluk geboren. Anderen zijn dit niet. Neem nu Dennis Quad, bekend van The Day After Tommorow, Vantage Point, Frequency ...

Hugh Laurie als Dr. House

Toen zijn pasgeboren tweeling opgenomen werd voor een routine onderzoek kregen ze per ongeluk teveel bloedverdunner toegediend en begonnen bijgevolg te bloeden uit zowat elke opening die een mens heeft. Dit inspireerde Dennis Quad niet om Dr. House op te bellen, maar wel om zich, samen met zijn vrouw, in te zetten tegen medische fouten. Zo richtte hij een organisatie op die medische dossiers probeert in te kijken en nabestaanden helpt en begeleidt bij hun zoektocht naar de waarheid achter medische fouten. Ze durven het op te nemen tegen grote farmaceutische bedrijven wanneer er weer maar eens iemand gestorven is door het toedienen van verkeerde of gewoon slechte medicatie. Ik zie u denken: Bij Dr. House komt het altijd goed. Klopt, maar het is altijd eerst drie keer verkeerd gelopen. Volgens mij heeft Dennis Quad dus een behoorlijke kluif aan de medische fouten van het team rond Dr. House. En toch blijft Dr. House de best betaalde acteur in televisielandschap. Ach, sommige mensen zijn nu eenmaal voor het geluk geboren. Terwijl andere dit niet zijn, maar net hierdoor kiezen voor een zinvol bijberoep.

Jean Claude?